Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Brigitte schrijft een minireeks, dit is deel 1. Onderaan dit verhaal staat de link naar deel 2.
Nadat ik gestopt was met de prikpil voelde ik me raar. Ik deed alleen thuis een test, mijn vriend was werken maar ik kon niet meer wachten. Je raadt het al: zwanger! Ik heb toch gewacht tot hij thuis was met vertellen en samen hebben we onze zwangerschap gevierd.
Ik had het fysiek zwaar
Het was een zware en voor mijn gevoel hele lange zwangerschap. Gelukkig had ik geen last gehad van bekkeninstabiliteit maar wel van de rest van mijn lichaam. We wilden heel graag twee kinderen, maar het hele zwanger zijn viel mij zo tegen. Het hoefde van mij niet nog een keer.
Mijn moeder dacht dat de weeën waren gestart
30 december 2019. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik werd die ochtend wakker met het idee dat ik moest poepen. Eenmaal op de wc was het geen ontlasting. Maar de constante kramp bleef ik houden. Ik belde mijn moeder in paniek en zij vroeg hoe het ging: “Nou, ik heb de hele tijd kramp maar er komt maar niks.” Mijn moeder praatte verder maar hield stiekem in de gaten hoe ik reageerde. Op een gegeven moment zei ze: “Volgens mij heb je weeën.” Ik zei tegen haar dat ik haar niet geloofde. Eigenlijk was ik in de eerste week van januari uitgerekend. Eerder zou ik niet gaan bevallen, ten minste daar ging ik volledig vanuit. En daarbij was het mijn eerste zwangerschap en wist ik van niks wat ik zou moeten voelen.
Mijn moeder kwam eraan, maar moest nog 1,5 uur rijden
Rond 11 uur, kwamen de weeën steeds vaker. Mijn moeder kwam eraan. Helaas woont ze op 1,5 uur rijden, maar ik was de weeën al zo aan het tegenhouden dat er 1,5 uur later nog weinig veranderd was. Toen mijn moeder er eenmaal was en zei dat ik mij moest ontspannen, lukte het beter. Ze hield het voor mij in de gaten. Na een uur zei ze: “Bel de verloskundige maar, je hebt al om de 5 minuten weeën.” Zo gezegd, zo gedaan. Toen de verloskundige er eenmaal was vertelde ze dat ik al 4 cm ontsluiting had. Hierop werd mijn vriend gebeld, maar het duurde ruim een uur voor hij eenmaal thuis was, bleek achteraf dat hij zijn werkmateriaal eerst in zijn bus had gepakt en rustig naar huis was gereden.
Ik vervloekte mijn vriend
Eenmaal thuis stapten wij samen direct in de auto, op naar het ziekenhuis. Mijn moeder is naar huis gereden, want ze kon niks meer voor mij doen. Onderweg moest mijn vriend eerst nog langs het tankstation om zijn behoefte te doen. Ik moest lachen en tegelijkertijd vervloekte ik hem, want ja ik zat met weeën in de auto.
De ruggenprik was een verademing
In het ziekenhuis werd een ruggenprik gezet. Dat had ik aangegeven in mijn geboorteplan. Het was fijn om die heftige weeën niet te hoeven voelen. Rond de tijd dat ik ‘persweeën’ kreeg (daar merkte ik natuurlijk niks van) werd de ruggenprik gestopt en moest ik half verlamd op een baarkruk zien te komen. Op de baarkruk bleek dat dit niet ging werken en moest ik half verlamd weer terug het verlosbed op. Om 01.20 uur op 31 december 2019 was daar onze Twan. Twan is gezond geboren. Met een gewicht van 4240 gram en een lengte van 50-52 cm. We mochten op 31 december gelukkig als new born gezin naar huis.
Ik had veel pijn en kon niet goed meer lopen
Thuis bleek er in het begin nog weinig aan de hand. “Het zal de nawerking van de ruggenprik wezen”, dacht ik. De volgende ochtend kon ik nauwelijks tot niet lopen. Mijn heup bleek vast te zitten. Als ik wilde lopen, moest ik mij overal aan vasthouden. Ik was net een pas bevallen, oude oma. Ik heb mijn lichaam vervloekt. Ik kon niks zelf. Ik kon geen fles maken, ik kon bij mijn kleine mannetje niet zelf de luier verschonen en aankleden. Alles moest de kraamverzorgster doen. Het enige wat ik kon, was op de bank zitten.
Het advies was paracetamol
De huisarts werd gebeld en die vroeg, nadat ik had uitgelegd wat er gebeurd was, of ik naar de praktijk kon komen. Zij konden niet meer komen want hun ‘huisbezoekronde’ was voorbij. Nou nee, dat lukte mij niet. Laat staan dat ik zelf naar de wc kon. Met veel pijn en moeite kon de huisarts een plekje maken en kwam langs. Het enige wat ik te horen kreeg was dat wij een prachtig mannetje hadden gekregen en dat ik het maar moest doen met paracetamol. De fysio kon alvast gebeld worden.
Een rollator was de enige optie
De fysio kwam dezelfde dag nog. Er moest een rollator komen en ik kreeg wat oefeningen. Mijn moeder wist meteen een rollator te regelen en samen met de kraamhulp heb ik de oefeningen gedaan. Mijn kraamhulp was niet alleen kraamhulp maar eigenlijk ook verpleegkundige voor mij. Ze hielp mij met douchen en aankleden en bleef ’s middags langer tot mijn vriend thuis was. Ze was een engel, want in het dorp waar ik woon heb ik niemand die ik ken.
De pijn in mijn heup is altijd gebleven
Tot ongeveer drie weken na de bevalling had ik moeite met lopen. Kleine stukjes kon ik wel aan. Auto rijden lukte enigszins weer, maar ik kwam de auto in door een plastic zak op de zitting. Tot op heden heb ik nog steeds last van die heup. Tijdens het wandelen en zitten in sommige houdingen. Ik vermoed schade voor de rest van mijn leven. Ik neem het voor lief, want mijn kinderen zijn het aller aller belangrijkste.
Lees HIER verder.
BRIGITTE
Insta: Brigitte_Twan31
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
