Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Als ik nu terugkijk, weet ik precies het moment waarop ik mijn man niet meer leuk vond
Ik wil niet zeggen dat ik een hekel aan hem kreeg, maar ik irriteerde me mateloos. Het was weekend, en we speelden samen met onze kleinste dochter Pippa. Ze was nog geen één jaar oud. Haar zus, Jenthe, was vier jaar oud. Ik rook een poeplucht. Mijn man Joost trok zijn neus op: “Mama’s taak”. Dit was de honderdste keer dat hij dit deed. Waar ik vroeger lachte, deed het me iets. Het irriteerde me. Joost schoof eigenlijk alles op mij af als het om de kinderen ging. Ik dacht goed na. Als Pippa een flesje wilde, moest ik die maken. Als Pippa huilde in de nacht, moest ik eruit. Joost duwde me letterlijk het bed uit. Als Jenthe haar been had opengehaald, moest ik een kus en een pleister geven. Als Jenthe een tussendoortje vroeg, moest ik die maken. Ik wilde dit niet meer. Ik wilde niet al die verantwoording alleen. Ik wilde een man die met het gezin meedraaide. Een man die het met liefde van mij overnam.
Hij vluchtte in zijn werk
En als hij thuis was, was hij er niet. Niet voor mij. Niet voor Pippa. En niet voor Jenthe. Ik ergerde me iedere minuut van de dag aan Joost. Soms gaf ik eerlijk aan dat ik wilde dat hij meer deed, maar hij trok zich hier geen klap van aan. Hij ging onverstoord door met z’n gedrag. Ik kookte en ik deed boodschappen. Dit verwachtte hij ook van mij. Ik deed dit braaf. Ik wist dat als ik het niet zou doen, er niets in huis was. Ik ging voor Pippa en Jenthe. Voor mijn kinderen. Niet voor hem.
Ik heb over een scheiding nagedacht
Meerdere keren zelfs. Ik wil dit de kinderen niet aandoen: een gebroken gezin. Ik wil zo graag dat ze beide ouders in één huis hebben. Linksom of rechtsom krijgen ze toch een flinke knauw van een scheiding. Ik denk dat dat een groter litteken achterlaat dan een moeder die bij haar kinderen blijft voor de kleintjes. Ik denk wel dat ze voelen dat ik niet meer van Joost houd. Ze krijgen er vast wel iets van mee. Ik probeer het zo min mogelijk te laten merken dat ik me irriteer aan Joost. Soms ga ik er ook even helemaal uit met vriendinnen. Zij vinden dat ik de scheiding moet doorzetten.
Het klopt: ik ben ongelukkig
Maar ben ik alleen in een goedkope flat, waarbij ik de helft van het leven van mijn kind mis niet ongelukkiger? De feestdagen waarop ik de kinderen niet zie, zal ik ze intens missen. Huilen. En niet uit bed komen. In die situatie ben ik ongelukkig èn zijn mijn kinderen het ook. Ik bescherm ze door samen te blijven met Joost. Ik zie hem als een huisgenoot, iemand waarmee ik moet samenwerken. De vader van mijn kinderen.
Ik heb me voorgenomen om bij hem weg te gaan, zodra de kinderen volwassen zijn
Dat geeft me nog een goede 16 jaar met Joost. Ik denk stiekem dat Joost ook niet gelukkig is, anders zou hij wel meer begrip, liefde en interesse tonen in mij. Maar ik denk ook dat hij het wel prima vindt zo: een vrouw die voor zijn kinderen zorgt, die een maaltijd maakt en de stofzuiger door het huis jaagt. Ik geniet van de kinderen en dat is voor mij genoeg.
INGE
Niet voor de kinderen bij elkaar blijven. Zij voelen en merken het als het niet goed zit tussen de ouders. En het is inderdaad geen goed voorbeeld voor de kinderen zoals jullie met elkaar omgaan. Je man is geen onderdeel van het gezin/huishouden omdat alles op jou neerkomt. De kinderen gaan dit normaal vinden terwijl dat niet zo is. Mij lijkt het beter om te scheiden, ook al geeft dat wel wat rompslomp. Ik heb meegemaakt dat mijn ouders heel hun leven bij elkaar bleven voor de kinderen. Nou, ik kan je zeggen dat ik daar veel last van heb gehad, de sfeer was altijd gespannen, veel ruzies. Nee, ik had liever gehad dat ze uit elkaar gingen. Mijn moeder heeft als excuus gezegd : waar moest ik naartoe met 4 kinderen? Maar goed, ik hoop dat je de beslissing neemt en kiest om uit elkaar te gaan want je doet de kinderen er geen plezier mee om niet te scheiden.
Je leeft maar 1x he… er zijn duizenden gebroken gezinnen. Kies voor jezelf en je eigen geluk. Kinderen hebben liever 2 gelukkige ouders zonder elkaar dan 2 bij elkaar die niets meer leuk aan elkaar vinden. Dit hou je geen 16 jaar vol als de irritaties al zo hoog zitten. Wie weet wie je nu nog tegenkomt die jou niet alleen als huisvrouw ziet maar ook jouw ziet! Ga er voor…
ik vraag me af of iedereen gelukkiger is als jullie voor de kinderen samen blijven. Voorbeeld doet volgen; je leert je dochters nu dat het oke is als je man zo’n minimale rol aanneemt binnen het gezin… dat een afwezige vader oke is. Is dit wat je je dochters gunt later? of wil je de meiden meegeven dat ze een partner verdienen die voor hun vrouw en kinderen gaat?
blijft alsjeblieft bij jouw kids en man,wat ik meegemaakt heb gun ik iemand anders niet. probeer weer van hem te houden.
groetjes faith
Heftig. Zelf heb ik een andere keude gemaakt (wel gescheiden). Ik wil dat mijn kinderen zien hoe een gezin hoort te zijn. Tevens heb ik geen co-ouderschap maar gaat mijn zoon om het weekend maar 1 dag naar zijn vader.
Inmiddels ben ik opnieuw getrouwd en hebben we samen nog een kindje gekregen. We doen dingen samen, hebben lol en veel liefde. Dit zien mijn kinderen ook. Ik wil dat hun later ook een gelukkig gezinnetje krijgen en hopelijk heb ik hiervoor het juiste voorbeeld gegeven.
Het is natuurlijk een eigen keuze, maar ik denk niet dat kinderen er gelukkig van worden als hun ouders bij elkaar blijven omwille van hen! Want bewuste of onbewuste stress levert voor de kinderen ook stress op… en 16 jaar is een behoorlijke tijd.
Ik wens je veel wijsheid hiermee en gun je ook een gelukkig leven!