Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
20 Juli was de start van een spannende tijd
Ik was 39.1w zwanger. Mijn man was een avondje uit met collega’s en zat in een escaperoom. Nadat ik gezellig had geluncht met een vriendin en mijn dochter had opgehaald van de opvang, merkte ik dat ik me totaal niet lekker voelde. Mijn schoonmoeder kwam me helpen met mijn dochter en nam de bloeddrukmeter mee. Ik had 140/90. “Misschien toch even de verloskundige bellen”, dacht ik. Ze kwam gelijk langs en checkte zelf nogmaals mijn bloeddruk. Deze was nogmaals te hoog. “Bel je man maar naar huis. Neem je vluchtkoffer mee en ga naar het ziekenhuis”, zei de verloskundige.
Rond 22.00u kwamen we in het ziekenhuis aan
Ik werd aan de CTG gelegd. Met de baby was alles goed, echter was mijn bloeddruk inmiddels gestegen naar 148/100. Ik werd getest op zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig was dit niet het geval en mochten we na 00.00u weer naar huis. s’ Ochtends moesten we ons opnieuw melden om te kijken hoe het ging. Tijdens de controle was mijn bloeddruk keurig. Er eek niks meer aan de hand te zijn. Als ik me netjes om de dag zou melden bij de verloskundige voor controle, mocht ik bij hen onder behandeling blijven en hoefde ik niet medisch te worden via de gynaecoloog. Ik was er van overtuigd dat mijn baby ieder moment zou komen. Totaal niet wetende dat het nog twee weken zou duren.
Met 40 weken zwangerschap werd ik gestript
Ik had 1 cm ontsluiting, dus we konden een poging wagen. Ik moest me nog steeds om de dag melden in verband met mijn bloeddruk (die keurig bleef) en werd daarbij ook elke keer gestript. Echter deed het strippen helemaal niets. Ik bleef hangen op 2 cm ontsluiting. We bespraken de mogelijkheden en spraken af dat ik met 41w (op 2 augustus) mijn vliezen mocht laten breken als ik dan 3 cm ontsluiting zou hebben.
Op 1 augustus (rond 05.00u) werd ik wakker met lichte krampen
Het was dinsdag, dus onze grote dochter ging naar opa en oma. We belden de verloskundige, omdat de krampen om de 7 minuten kwamen en ik het idee had dat het was begonnen. Ik ging onder de douche staan en maakte mijn oudste klaar voor de dag. Ik merkte dat de weeën afzwakten en tegen de tijd dat de verloskundige er was, waren ze verdwenen. “Hè, hoe kan dat nou?”, vroeg ik me af. De verloskundige gaf aan dat ze vaker zien dat als je met je andere kind(jes) bezig bent, de weeën minder worden. “Ze komen vast terug als je weer rust hebt”, zei ze. En verrek, ze had gelijk. Ze was de deur net uit en de weeën kwamen terug. Ik wachtte even met bellen, maar om 12.00u kwam de verloskundige toch weer langs. Ze toucheerde me en had slecht nieuws: nog altijd 2 cm ontsluiting. Ik had al vanaf 05.00u in de ochtend oefenweeën. Dit was niet de start van de bevalling. Ik moest er vanuit gaan dat we morgen toch mijn vliezen moesten gaan breken. Ik voelde me gefrustreerd en ging naar bed. “Dan maar even slapen”, concludeerde ik. Ik was wel degelijk moe geworden.
Rond 15.30u werd ik wakker van mijn man die de was vouwde op onze kamer
We kletsten wat, tot ik om 15.50u ineens iets voelde en hoorde knappen. Ik herkende dit direct van mijn eerste bevalling. Mijn vliezen waren gebroken. Ik sprong op uit bed en trok een sprintje naar de badkamer. Daar zag ik gelukkig helder vruchtwater en wist ik: “Yes het gaat echt beginnen”. Ik wilde nog even douchen, maar na twee minuten kon ik al niet meer rustig op mijn benen staan. De weeën overvielen me enorm. Ze waren direct zo heftig en kwamen om de drie minuten. We belden de verloskundige en om 16.20u stond ze voor de deur. Ze kwam naar boven en zag me in de badkamer mijn weeën wegpuffen. Gauw toucheerde ze me en voelde 1 cm verbetering, ik zat op 3 cm ontsluiting. Ze zei direct: “Ik ga het ziekenhuis bellen. Dit kan weleens snel gaan”. Helaas was ons ziekenhuis van onze eerste keuze vol en moesten we naar onze nummer 2, gelukkig wel in Utrecht.
Mijn man appte de geboortefotograaf, ik schoot in wat kleren en we reden naar het ziekenhuis
Toen we net onderweg waren met de auto, hield ik het ineens niet meer. Ik voelde persweeën. “Huh, mijn vliezen waren pas net een uurtje gebroken”, fluisterde ik. Ik zag ons al helemaal staan naast de snelweg . Ik riep dat hij door moest rijden. Stipt om 17.00u stapten we de lift van het ziekenhuis in. Ik mocht gelijk door naar een kamer, trok daar mijn broek uit en bleef voorover gebukt staan met mijn handen op het bed. Na een half uurtje kon ik het echt niet meer aan. De weeën waren zo ontzettend heftig. Ik had amper pauze en ik voelde steeds vaker persdrang. Ik gaf aan dat ik het niet heel lang meer zou houden, maar mijn verloskundige stelde me gerust: “Als ik jou zo zie, dan denk ik dat je er al bijna bent”. “Ik wil het zeker weten en meten is weten, dus toucheer me maar weer”, zei ik. Met moeite ging ik op mijn rug liggen, maar daar hoorde ik de prachtige woorden. “Wauw Sacha, je hebt al 8 cm ontsluiting”. Dit gaf me een enorme boost. “Oke nog 2 cm, dat gaat me lukken”, dacht ik.
Ik ging weer van het bed af
De verloskundige gaf aan dat het bad opzetten, behoorlijk veel tijd ging kosten. Ik zag al die poespas ineens helemaal niet meer zitten en gaf aan dat ik wel bleef staan. Om 17.50u kwam de geboortefotograaf binnen gerend en begon ik te jammeren dat ik het echt niet meer tegen kon houden. En dus werd ik nogmaals op bed geholpen om te checken of ik er al was. “10 cm ontsluiting”, ze had het nog niet gezegd of ik gilde dat ze eruit kwam. Mijn verloskundige wist dat ik absoluut niet op bed wilde bevallen en dus trokken ze me van het bed af en werd er snel een baarkruk van de gang getrokken.
Ik hoorde de verpleegkundige zeggen dat ze echt niet op de grond ging zitten
Hierop gaf mijn verloskundige aan dat zij het zou doen. Ik mopperde nog even waarom die kruk zo ongelooflijk laag was en ik ging zitten. Het ging als een sneltrein door en 3 persweeën later werd om 18.21u onze Shae geboren. Ik pakte haar zelf aan en schrok hoe bizar veel ze op haar zus leek. Ik voelde een intense opluchting toen ze begon te huilen. Wat een stortbevalling was dit, het heeft 2.5u geduurd. Ik werd rustig naar bed begeleid, ik zei mijn fotograaf voor het eerst gedag en Shae kroop gelijk naar de borst. Ze hapte goed aan en dronk gelijk. Jeetje was een droombevalling. Het was zo ongelooflijk goed gegaan. Ik zat vol adrenaline en voelde me sterk en trots.
Helaas kwam mijn placenta er niet uit
Ik kreeg twee oxytocine spuiten en een buikmassage. Helaas mocht dat niet baten. Toch wilden ze me niet op de OK hebben en heeft de gynaecoloog hem er met wat geweld toch uitgekregen. Dit was de start van een hoop ellende na de bevalling. Ik werd gehecht (de schade viel mee), Shae werd aangekleed, we belden onze ouders en we kregen beschuit met muisjes. We namen afscheid van de fotograaf en de verloskundige en er werd ons gezegd dat we laat in de avond het ziekenhuis mochten verlaten. Wel moest ik geplast en gedoucht hebben voor we gingen, maar daar zat het probleem: ik kon mijn bed niet uit zonder het gevoel flauw te gaan vallen.
Ik had enorme naweeën, stolsels zo groot als pannenkoeken en was ontzettend wazig
Na een blaaskatheter, diclofenac en meerdere mislukte toiletpogingen, besloten ze me toch een nachtje te houden. De nacht was een hel. Ik deed geen oog dicht van de pijn en om de 10 minuten lag ik de kronkelen in mijn bed van de naweeën. Uiteindelijk ben ik door een verpleegster gedwongen om naar de wc te gaan, omdat dat de pijn zou verlichten. Ik gaf haar meerdere keren aan flauw te gaan vallen, maar ze geloofde me niet (want al mijn controles waren goed). Ze gaf aan dat ik “gewoon” moest doorademen. In de badkamer ging het mis. Ik werd 5 minuten later wakker op een natte vloer. Ik werd door een heel team in bed geholpen en kreeg een boterham en wat drinken. Voor 07.00u ’s ochtends moesten we het ziekenhuis verlaten. De resterende uren heb ik huilend van de pijn doorgebracht en als klap op de vuurpijl kreeg ik nog een ongevraagde buikmassage toen ik om extra pijnstilling vroeg, want dat zou beter helpen. Ik heb het uitgegild en huilend de handen van die verpleegkundige weggeslagen. Om 06.00u kreeg ik mijn ontslagbrief, zonder ontbijt en werden we de deur gewezen zonder fatsoenlijk afscheid. Het is een ontzettend bittere nasmaak van een prachtige dag, waarop ons tweede wonderkindje is geboren tijdens supermaan. Ik kijk terug op een fantastische bevalling en probeer de nacht daarna nog te verwerken en te vergeten.
SASCHA
