Mijn uitgerekende datum was 8 mei 2022. Ik was zwanger van ons eerste kindje en de zwangerschap was eigenlijk heel voorspoedig verlopen. Met 34 weken ging ik met verlof en er stonden nog een aantal klusjes in huis op mijn lijstje waar ik nog lekker de tijd voor had.
Het geslacht bleef een verrassing tot het einde
Op 21 april had ik overdag de keuken geboend, maar was ik halverwege gestopt om die dag erop de rest af te maken. Ik moest niet overdrijven, zei ik tegen mezelf. ‘s Avonds op de bank was de baby een beetje onrustig en flink tegen mijn maag aan het trappen, een ongemakkelijk gevoel. Toen ik naar bed ging rond half elf appte ik mijn moeder nog: “Morgen ook een mooie geboortedatum 22-04-2022, maar niet voor Cees hoor”. Cees was de werknaam voor onze baby, waarvan het geslacht tot de geboorte een verrassing zou blijven.
Iets in mij dacht dat dit wel eens het begin kon zijn
Na middernacht werd ik nietsvermoedend wakker met buikpijn, alsof mijn darmen van slag waren. Mijn man merkte dat ik wakker was en ik zei “Ga nog maar slapen schat.” Hij sliep rustig door. Omdat de pijn aanhield en iets in mij dacht dat dit weleens het begin van de bevalling kon zijn, installeerde ik een weeëntimer op mijn telefoon. Geduldig timede ik mijn weeën en probeerde ik het ongemak en de pijn weg te zuchten. Rond half 3 waren de weeën wel regelmatig om de 2/3 minuten en gaf de app aan: “Ga naar het ziekenhuis.” Ik wekte mijn man en gaf aan dat dit toch wel de bevalling leek te zijn en ik al twee uur regelmatige weeën had.
Ik verloor helderrood bloed
Met een ongemakkelijk gevoel ging ik naar de wc en zag ik dat ik helderrood bloed verloor. Mijn man keek mee en we besloten toch de verloskundige te bellen. Ze reageerde nogal verbaasd dat ze ons nog niet had verwacht, maar ze kwam er direct aan. We douchten allebei even snel en maakten alles gereed om naar het ziekenhuis te gaan, waar ik graag wilde bevallen.
Het was tijd om naar het ziekenhuis te gaan
Rond 3.00 uur was de verloskundige bij ons thuis en ging mijn ontsluiting meten; 6 centimeter. Inderdaad tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het koffertje had mijn man al in de auto gezet, evenals een matrasbeschermer en plastic zakken op de auto stoel. Iets na vieren in de ochtend draaiden we de snelweg op en reed mijn man ons uiterst voorzichtig, met toch wel wat zenuwen en onrust, richting ziekenhuis. De verloskundige achter ons aan.
Ik had het ontzettend heet
Eenmaal in het ziekenhuis kon ik de weeën goed wegzuchten en probeerde ik verschillende houdingen aan te nemen. Ik herinner me nog dat ik het erg warm vond en vroeg of de airco aan mocht. De verloskundige en verpleegkundigen begonnen te lachen en gaven aan dat dat niet comfortabel zou zijn voor de baby. Binnen no time had ik alle gêne over boord gegooid en lag ik daar op een t-shirt na volledig bloot op bed. De baby hield het nog goed vol en de ontsluiting vorderde goed.
Het persen voelde het beste op bed in plaats van de baarkruk
Om 6.00 uur kreeg ik persdrang en vroeg ik of de verloskundige nog eens wilde toucheren. Ze voelde volledige ontsluiting en in overleg besloten we om de vliezen te breken, zodat de bevalling verder zou vorderen. Van tevoren had ik bedacht om te bevallen op een baarkruk, omdat dat de meest natuurlijke houding zou zijn. Maar eenmaal begonnen met persen vond ik het toch prettiger om op bed te blijven liggen. Zonder pijnstilling en met behulp van de verloskundige en mijn man vlotte de bevalling behoorlijk. Iets na 7.00 uur uur ‘stond het hoofdje’ en dat voelde ik goed. Ik had het idee dat alles daar beneden op hoogspanning stond. Wat een intens pijnlijk gevoel!
Tranen van blijdschap
Nog een paar keer zakte het hoofdje terug tussen het persen in, maar om 7.22 uur perste ik uiteindelijk een gezond meisje eruit. Onze dochter Avelie Odilia Louise werd geboren, er stroomden tranen van blijdschap dat we een dochter hadden gekregen. Meteen begon ze te huilen en mijn man knipte de ontzettend dikke navelstreng door. De verloskundige had dit nog niet veel vaker gezien, zo dik. De nageboorte kwam al snel maar ik verloor wel veel bloed. Ik kreeg in totaal twee keer een spuit met oxytocine in mijn been om de bloeding te remmen.
Ik kreeg zeven hechtingen en een katheter
De verloskundige deed de controles en metingen (3520 gram, 49 centimeter) bij Avelie en ondertussen hielpen de verpleegkundigen mij een beetje met opfrissen en kreeg ik een ontbijtje, want daar was ik ondertussen wel aan toe. Daarna kreeg ik lokale verdovingen voor de zeven hechtingen die ik nodig had. Nadat dat gebeurd was, kreeg ik nog een katheter om te urineren. Ik had 800cc bloed verloren en het was niet verstandig om zelf naar het toilet te gaan.
Drie uur na de bevalling waren we alweer thuis
Buiten was het ondertussen licht geworden en door het glazen dak van het ziekenhuis zag ik de zon schijnen aan een stralend blauwe lucht. Avelie dronk meteen uit de borst en we maakten ons uiteindelijk klaar om naar huis te gaan. Rond 10.00 uur waren we veilig thuis en kwam het besef dat we opeens een gezinnetje waren. Tot de kraamzorg kwam zat ik met Avelie ingepakt op schoot op de bank, aan het begin van de rest van ons leven. Nu al de mooiste dag van ons leven!
CHARDONNEE
Insta: csp92
