Daar sta ik dan, in de deuropening van mijn tienerdochter haar kamer. Ze zit op haar bed, weggekropen onder haar deken, gebiologeerd starend naar haar smartphone scherm. What else?! Ik troost mezelf met de gedachten dat dit voor 9 van de 10 ouders aan de orde van de dag is. Het feit dat “schermtijd” een begrip is onder ouders zegt al genoeg. Met enige melancholie kijk ik terug op mijn eigen kindertijd (LEES: 80’s kid) waarin ik met mijn zussen op straat landjepik speelden en op zondagochtend strandwandelingen maakten op Scheveningen. Mijn dochter is daar niet meer van. Toen ze kleiner was vond ze alles mooi, leuk, spannend. Ze ging overal mee op pad, zelfs een tripje supermarkt was een avontuur op zich. Nu is het al een moeite om haar soms uit haar slaapkamer te krijgen. Even drijven mijn gedachte af naar alle fijne jeugdherinneringen die ik heb, alle leuke dingen die mijn ouders altijd met ons deden. En opeens realiseer ik me dat ook ik als puber toch echt niet in het openbaar gezien wilde worden met mijn ouders.
Ik word hardhandig uit mijn dagdroom getrokken door mijn dochter haar stem: “Maahaaammm (de tienerversie van het woord “mam”, inclusief oogrollende variant), Wat sta je daar zo gek naar me te kijken? Wat is er?” Ik: “Oh, ik vroeg me af of je misschien mee wilde naar tante Mel?” Het was vrijdagavond, ik had de hele dag vanuit huis gewerkt en had nog geen voet buiten de deur gezet. Ik had intense behoefte aan een goed gesprek, lachen, some fresh air en dat alles onder het genot van een wijntje. Xaria, mijn dochter, gaf aan dat zij geen zin had om te gaan. Ze zat liever nog vier uur op haar telefoon in haar slaapkamer de statusupdates van vrienden te checken op Instagram en Whatsapp. En op dat moment boeit het je tiener natuurlijk geen ene zak dat jij als ouder zijnde ook behoeftes hebt.
En daar stond ik dan, nog steeds in de deuropening van mijn dochter haar kamer. Alleen nu met een keuze die ik moest maken: TO GO or NOT TO GO? That was the question!
Je moet begrijpen dat ik tot deze dag nog nooit mijn dochter alleen thuis had gelaten om iets leuks voor mezelf te gaan doen. Als alleenstaande moeder had ik ook niet de optie om haar bij haar vader te laten. Ik was wel eens even noodzakelijke boodschappen gaan doen, of iets later dan zij thuisgekomen door mijn werk. Of als ik wel leuke dingen op de planning had dan kon mijn dochter uiteraard ergens logeren. Maar je kind alleen thuis laten om zelf iets leuks te gaan doen, nee dat nooit. En dan komen spontaan alle moederlijke guilt feelings op. Dat stemmetje in je hoofd dat je vertelt dat je geen goede moeder bent als je dat doet. De angst dat er net iets mis zal gaan als jij er niet bent. De volledige guiltparade fanfare marcheerde op dat moment lekker door mijn hoofd. Enigszins zenuwachtig, stelde ik toch de vraag: “Is het voor jou dan oké als ik zelf een paar uurtjes naar Mel ga?” Haar antwoord: “Ja joh, prima, ik zie je straks wel weer.” Superdroog. Een extreem simpel antwoord, op een situatie die ik duidelijk in mijn hoofd veel groter had gemaakt. Dus daar ging ik dan. Ik vroeg nog vijf keer bij de deur of dit voor haar ook oké was tot ze geïrriteerd zei: “Maaaahaaammmm (daar was die weer) ga nou maar. Jaaa, het is goed!” Eenmaal bij mijn vriendin heb ik uiteraard nog drie keer gecheckt of alles oké was en toen ik na drie uur weer thuiskwam, zat ze nog steeds in dezelfde houding op haar telefoon.
De zorgen waren voor niks, mijn dochter was in haar chillmode en het huis was niet afgebrand. Mijn dochter is nu 12. Dit is de leeftijd van langzaamaan leren loslaten, en dat vind ik nog steeds elke dag moeilijk. De pubertijd is een overgangsfase voor je kind, maar net zo goed voor jou als ouder. Een fase waarin je die nieuw ontstane dynamiek, dat spel van nabijheid en loslaten, mag welkom heten en beetje bij beetje mag gaan omhelzen. Enerzijds heeft een puber nog heel erg de behoefte aan geborgenheid en kind-zijn, anderzijds voelen zij zich volwassen en willen ze loskomen. Dit pad bewandel je samen met je puber. En dat “samen” is soms lastig te voelen, omdat de symbiose tussen jou en je kind langzaam minder wordt. Enerzijds creëert de pubertijd een stukje vrijheid voor jou als ouder zijnde. Ze hebben je simpelweg minder nodig. Anderzijds hebben ze, ook al vinden ze zelf van niet, die zachte sturende hand nodig om de juiste keuzes te maken. Ik vind het een mooie, bijzondere en soms verdomd lastige fase. Ik leer en groei elke dag weer in mijn rol als moeder. En iedere dag is weer vol verrassingen op deze wonderlijke reis genaamd, het ouderschap.
Liefs,
CLAIRE
