Lees eerst deel 1: Marlou had haar eerste ICSI poging: “De gynaecoloog sprak van een monsterscore”
‘s Ochtends heb ik toch maar mijn vriend wakker gemaakt met de mededeling dat het nu wel echt begonnen was en dat ik de verloskundige ging bellen. Die kwam rond half 6 langs en ging me toucheren. Helaas nog steeds maar 2 cm, hoe kon dit? De hele nacht weeën opgevangen, voor niks…?
Rug-, buik- en beenweeën tegelijk
Ze stelde voor om nog een keer te strippen, dit kon net het extra zetje geven wat ik nodig had om verdere ontsluiting te maken. Na het strippen ging ze weer na huis. Ze was de deur net uit en de hel brak los. Ik kreeg na de rug- en buikweeën nu ook beenweeën erbij. Deze weeën kwamen echt om de minuut en ik kreeg gewoon geen adem meer. Ik begon met hyperventileren en wist niet meer waar ik het moest zoeken. Mijn vriend heeft na een half uur meteen de verloskundige gebeld dat het niet meer ging. Ik kreeg mezelf niet meer rustig en was echt in paniek, dit ging ik niet lang meer volhouden. Mijn benen stonden in brand en er werden tijdens elke wee, voor mijn gevoel, wel 20 messen ingestoken.
Ik wilde naar het ziekenhuis
Om 8.00 uur in de ochtend was de verloskundige dan eindelijk terug. Ik dacht: “Dit is nu zo heftig, mijn ontsluiting moet wel ver zijn nu.” Maar nee, ik zat nog steeds op die 2 cm waar ik al twee weken op zat. Hierop besloot ik dat ik naar het ziekenhuis wilde, dit kon ik niet langer volhouden. De buik- en rugweeën waren goed te doen, maar zodra de beenweeën erbij kwamen was ik echt de weg kwijt.
De ruggenprik sloeg goed aan
We reden om half 9 naar het ziekenhuis en om half 10 kreeg ik al een ruggenprik. Wat een verademing. Wel was ik erg teleurgesteld in het feit dat ik dit dus niet zelf kon, zonder pijnstilling. Tussendoor kwamen ze nog wat ontsluiting meten, en ik was nog maar tot de 3 cm gekomen. Rond 13.00 uur kwamen ze weer kijken. Toen ze gingen toucheren braken mijn vliezen. Ons mannetje had in het vruchtwater gepoept. Echter had ik wel al bijna 5 cm ontsluiting. Dit gaf me toch weer een beetje hoop.
Ik kreeg drie boosters in mijn ruggenprik
Om 15.00 uur gingen ze weer kijken, nog steeds maar 5 cm ontsluiting. Hierdoor kreeg ik wat lichte weeën opwekkers in de hoop dat het de boel weer aan de gang ging zetten. De weeën meteen weer terug in alle hevigheid. Na drie kwartier weeën opwekkers hadden ze besloten ermee te stoppen. Ik kreeg hierna drie boosters in mijn ruggenprik en toen voelde ik eindelijk geen weeën meer. Hierna werd ook al voor het eerst het woordje ‘keizersnede’ genoemd. Dit heb ik meteen afgewimpeld want dit wilde ik absoluut niet.
Ons mannetje bleek een sterrenkijker
Rond 17.00 uur kwamen ze weer terug. Ik had nog steeds 5 cm ontsluiting en de baby was ook nog steeds niet ingedaald. Met een echo gingen ze kijken hoe hij lag; het bleek een sterrenkijker te zijn. Ik kreeg de keuze om nog eens weeën opwekkers te proberen, of een keizersnede. Ik koos voor de weeën opwekkers, ik wilde het perse zelf doen. Ik kreeg twee uur de tijd om het zelf te proberen.
Zijn hartslag wisselde zorgelijk
Om 19.20 uur kwamen de verloskundige weer terug. De baby vond het nu niet meer zo leuk, zijn hartslag wisselde sterk. Ik had al 24 uur weeën en was maar een krappe 4 cm opgeschoten. Hij wilde nog steeds niet indalen en het was een sterrenkijker. Daarnaast had hij ook al een tijdje in zijn vruchtwater gepoept. Door dit alles bij elkaar moesten we voor de gezondheid van onze baby kiezen, of nou kiezen; ik had nu niks meer te kiezen. Het moest een keizersnede worden, alles voor de gezondheid van onze baby.
Bron: pexels.com
Op naar de OK
We werden direct naar beneden gereden en om 20.08 uur was onze kerngezonde zoon Finn geboren op 16 februari 2023. Met een mooi gewicht van 4060 gram, dus niet zo groot als zijn mama vroeger. De keizersnede viel me ontzettend mee, het was prachtig en iedereen die aanwezig was heeft me zo fantastisch begeleid. De kleine werd even snel nagekeken en toen meteen bij mij aan de borst gelegd, en wat een natuurtalent dat het was. Het hechten was zo klaar en we waren om 21.00 uur al terug op de kamer aan het genieten met zijn drietjes.
Heel blij met mijn zoontje, maar de bevalling voelde ook als falen
Ik was zo intens gelukkig met mijn zoontje, maar het voelde wel als falen. Ik had zoveel vertrouwen in mijn lichaam voor de bevalling, dat was nu allemaal weg. Het is me zelf niet gelukt. Ik kon het niet. Ik deed het niet. Gelukkig in die dagen die volgden ging dit gevoel weg, ik kon er niks aan doen hoe het was verlopen. Er was niks wat ik hieraan had kunnen veranderen. En wat was ik verliefd op dit mannetje. Hij deed het super, en na twee dagen mochten we al naar huis.
Mijn kleine vrolijke mannetje is nu al zes maanden geweest en ik geniet zo van hem. Zo vrolijk, een echte slaapkop en heel tevreden.
MARLOU
