Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ingestuurde vraag van één van onze volgers:
“Onze zoon van 4 blijft de discussie aan gaan, tot in den treure zelfs als iets onmogelijk is. Als hij dan zijn zin niet krijgt, wat uiteraard vaak gebeurt, is hij onwijs boos, verdrietig en gefrustreerd”.
Hallo lieve ouder, dankjewel voor je vraag. Omdat ik jullie natuurlijk niet persoonlijk gesproken heb en een antwoord formuleer op basis van jullie ingestuurde informatie, wil ik erbij zeggen dat het uiteraard kan zijn dat ik hierin nog dingen mis en het antwoord niet allesomvattend is. Ik zal proberen daar waar ik nog belangrijke aspecten mis, vragen mee te geven. Ieder kind, iedere ouder en ieder gezin is uniek. Afstemmen hierop en op de context is de kern van mijn werk. Wat bij jullie werkt hoeft bij een ander gezin niet te werken en andersom. Ik hoop dat jullie in ieder geval verder op weg kunnen met jullie vraag na dit antwoord.
Credit: pexels.com
Wat maakt dat dit een probleem is?
Jullie vraag gaat over jullie zoon van die die eindeloos in discussie blijft gaan, als hij zijn zin niet krijgt is hij erg boos, verdrietig en gefrustreerd. Als ik jullie zou spreken in mijn praktijk, zou mijn eerste vraag aan jullie zijn, wat is het probleem? Oftewel, waar zit het probleem of de zorg voor jullie precies in? Een beetje een flauwe vraag misschien, want ik snap natuurlijk heel goed dat dit heel lastig en ook vervelend kan zijn. Echter, het is niet per definitie iets ongewoons wat jullie beschrijven. Ik lees dat jullie een zoon hebben met een hele sterke eigen wil, wat eigenlijk een mooie eigenschap is. Als volwassenen willen we allemaal gezonde grenzen hebben, voor onszelf op durven komen en niet alles klakkeloos aannemen, dit begint al in onze kindertijd en het is dus eigenlijk heel mooi dat jullie zoon al zo opkomt voor zijn eigen verlangens. Maar natuurlijk is dit niet altijd makkelijk voor jullie als ouders en ook niet fijn. Jullie vraag bestaat eigenlijk uit twee delen: 1) Het in discussie blijven gaan. 2) En als tweede zijn emoties als iets niet kan of mag.
Hoe reageer je als hij de discussie aan gaat?
1) Hoe reageren jullie op zijn vragen of wedervragen/tegenwerpingen? Blijf je eindeloos herhalen of uitleggen of grenzen verleggen? Of blijft de boodschap hetzelfde? Soms kan een kind best een goed punt hebben en kun je iets veranderen in wat je hebt afgesproken. En soms komt dat gewoon niet uit of wil je dat als ouder niet, om wat voor reden dan ook en dan blijf je bij wat je hebt afgesproken of aangekondigd. Een aantal dingen zijn belangrijk om in gedachten te houden hierin:
Een aantal tips
- Ben je zelf zeker van de grens die je geeft, of twijfel jezelf ook? Kinderen voelen dit. En nogmaals, als je door iets van je zoon toch denkt dat iets wel kan of mag, waarom dit niet veranderen als dit past? Dit betekent niet altijd en eindeloos tegemoet komen of veranderen van koers, en zeker ook niet na heel veel dreinen en drammen want dit wil je natuurlijk niet bekrachtigen.
- Is het duidelijk wat je vraagt van je zoon of wat je hebt gezegd/afgesproken? Soms denken we dat iets duidelijk is maar laten we onbewust toch veel ruimte voor invulling, maak het zo concreet mogelijk.
- Communiceer kalm en helder, maak echt verbinding, roep niet iets vanuit een andere kamer maar zorg dat je echt contact maakt en hebt.
- Geef waar mogelijk een alternatief of uitzicht op iets. Stel je voor hij wil perse naar een speeltuin oid, en dit gaat niet. Blijf bij je grens en geef aan wanneer je wel kunt gaan (alleen wat je ook echt na kunt komen!)
- Je hoeft niet op elke tegenwerping van je zoon in te gaan, dit geeft alleen maar meer ruimte voor strijd en gedoe en het loopt vaak ongemerkt heel erg op, waarna er bijna zeker iemand van jullie jullie geduld verliest (of allebei). Je hoeft hem ook niet te negeren natuurlijk, maar je kunt wel heel duidelijk hierin aangeven, bijv ‘Ik snap dat je dit heel graag wilt. Mama heeft aangegeven dat het nu niet kan, ik snap dat je dit heel lastig vindt en dat mag ook. Ik merk dat we zo steeds mopperiger tegen elkaar gaan doen, mama heeft net duidelijk uitgelegd waarom het niet kan en ik ga hier nu niet meer op reageren. Ik blijf wel hier bij je, ik ben hier, ik hoor je’.
- Besef je dat het niet altijd gaat om het onderwerp waar je zoon over blijft doorvragen of discussie over aan blijft gaan, soms zit er iets anders onder (bijv opgestapelde spanningen, onvervulde behoeftes) en zoekt hij op deze manier een grens om te kunnen ontladen. En zo komen we bij deel 2 van jullie vraag.
Je kind mag het lastig vinden en het gevoel erbij mag er zijn
2) Je kind mag het lastig vinden dat je een grens stelt en het gevoel van je kind hierover mag er ook zijn. Boosheid, frustratie, verdriet, het is gezond om dit te uiten, zolang hij natuurlijk niks kapot maakt of niemand pijn doet. Ons lijf heeft een natuurlijk mechanisme om zichzelf te ontdoen van spanningen, frustraties, boosheid etc, dit noemen we ontladen. Wij als volwassenen zijn dit vaak verleerd door hoe we opgegroeid zijn, en kunnen het daardoor ook heel lastig vinden als onze kinderen ‘tekeer gaan’.
Laat je kind de emoties op een veilige manier uiten
Probeer de emoties van je kind echter niet in te dammen, hij mag dit moeilijk vinden en mag dit uiten in de veilige nabijheid van jullie. ‘Ik hoor je. Wil je een knuffel? Dat is ook verdrietig’, zijn voorbeelden van dingen die je zou kunnen zeggen in zo’n geval, maar soms werkt er gewoon zijn (en niet op je telefoon maar echt in verbinding met je kind zijn) het beste. Je zult zien dat als het klaar is je kind veel relaxter is. Verder zou het ook nog eens zo kunnen werken dat hoe vaker je kind de ruimte krijgt om te ontladen, des te minder vaak hij zo in discussie gaat over zaken, afhankelijk van de behoefte eronder.
EEFJE
Voor meer informatie klik HIER om naar Eefje Schoonewille haar instagram account te gaan.
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
