Ik confronteerde mijn man met zijn ontrouw

Lees eerst deel 1: Ik kwam erachter dat mijn man helemaal niet overwerkte

Ik moest mij inhouden met hem te confronteren

Ik belde mijn vriendin gelegen, dus ik vroeg haar om me met twee benen op de aarde neer te zetten. Mijn vriendin vroeg of ik het niet verkeerd gezien had, maar het was niet mis te verstaan; ik wist wat ik zag. Dus er zat maar een ding op; het gesprek aan gaan. Die dag stond echter in het teken van onze dochter, die moest geopereerd worden en dat moest met zo min mogelijk stress gaan. Ik heb mij overdag ingehouden, maar oh wat was ik boos. 

Hij zei dat ik niet moest opvatten als ‘ontrouw’

Toen ik hem aan het eind van de dag vroeg wat het te betekenen had, antwoordde hij dat ik het niet moest opvatten als ontrouw. Hij vertelde er gewoon niet over, omdat ik altijd zo moeilijk deed over zijn contact met anderen. Dat hij het geheim hield stelde niks voor. Toch, toen ik hem vertelde wat ik gezien had, toen kwam hij tot een andere conclusie. Hij had aandacht nodig, aandacht die hij van mij niet meer kreeg. Hij vertelde dat hij flink kon mopperen over mij, zijn onvrede kon uiten. Een gesprekspartner die wél humor had en oor en oog voor hem. Dat ik toen herstellende was van het verliezen van de tweede zwangerschap, een flinke klap had gekregen van de geboorte van onze dochter en door een diep dal was gegaan, was hij schijnbaar voor het gemak vergeten. En hij bevestigde dat het er niet maar eentje was. 

Ik gaf hem twee keuzes

Begripvol, maar ook emotioneel, heb ik hem de keuze gegeven; of je raakt je gezin kwijt of je gaat aan jezelf werken. Er is geen middenweg, je gaat niet je vader achterna en ik ben niet bang om zelfstandig door het leven te gaan. Hij koos ervoor om te werken aan zichzelf. 

We gingen in therapie en wat ik zag gaf hoop

Het leek te werken, de therapie. Af en toe zag ik iets dat leek op de man die hij was. En dat gaf hoop! Echter, na verloop van tijd maakte hij keuzes die ik niet begreep. Er kwam weer onrust, er kwam stress, beschuldigingen en ik snapte er niks van. Dus ik heb verzocht of ik misschien eens mee mocht? Daar ging het over van alles, maar – niet – over zijn ontrouw. Toen ik het opperde, gaf de therapeut aan dat ze er niet vanaf wist? En in een flits draaide ik me om naar hem, de psycholoog weet er niet van af? Schijnbaar had hij ook daar een podium gevonden om te klagen over zijn huwelijk. De dames waren ingewisseld voor psychologen en een praatgroep. Onvoorstelbaar. 

Credit: pexels.com

Ik ben gaan kijken wat ik zelf kon doen om ons huwelijk te redden

Ik ben toen eerst aan de slag gegaan met mezelf; hulp zoeken over hoe hiermee om te gaan. Wat kan ik doen om de situatie te verbeteren? Om van mijn boosheid af te komen? Hoe kan ik ons nog inhalen en ervoor zorgen dat mijn gezin bij elkaar blijft? Hoe kon ik hem tegemoet komen om met zijn familie door een deur te gaan? 

De droom die ik vast wilde houden

In dat laatste half jaar heeft hij een paar gezegd het niet meer te weten. Niet meer weten of hij nog verder wilde. Of hij nog gelukkig was. Of hij überhaupt gelukkig kon zijn? En iedere keer probeerde ik hem te begrijpen, hem erbij te houden, te praten, van alles. Nee, ik ben absoluut geen heilige, ik ben ook heel boos geweest. Heel gekwetst. Kwaad. Star. Teveel gekaderd. En toch wilde ik zo graag aan die droom vast houden. 

Ik was er toch ook klaar mee

De onvermijdelijke uitspraak: “Ik wil scheiden”, het kwam hard aan, maar toch was ik er ook klaar mee. Ter plekke heb ik besloten hem er helemaal in vrij te laten. Als dit is wat hij wil, dan stop ik met trekken aan het spreekwoordelijke dode paard. Een week later zaten we bij de mediator, waar hij doodleuk vertelde dat hij al heel lang bezig was met uit elkaar gaan. Dat hij zich niet veilig voelde bij mij. Dat hij dit wilde. Ik was verbaasd, maar ben er niet op ingegaan; de tijd van een mediator is prijzig en ik heb hem niet nodig als coach. Daarbij, als ik erop in zou gaan, zouden we verzanden in een discussie. Ik was bang dat ik hem dan niet meer met respect kon aankijken; dat zou de scheiding niet ten goede komen. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet hoe of wat. Ik wil de discussie gewoon niet meer met hem aan. De mediator heeft alle berekeningen laten zien, ons begeleidt in het traject en de papieren naar de advocaat gestuurd.

Gelukkig kan ik met mijn dochter in onze veilige omgeving blijven

Het ging niet van een leien dakje, maar het is gelukt; mijn ex heeft afgezien van de alimentatie die ik hem schuldig zou zijn. Ik mocht hem uitkopen en zo zou het gebeuren. We wonen namelijk in een heel fijne omgeving, de kinderen kunnen hier nog kind zijn, lekker buiten spelen, een relatief kleine gemeenschap waar mensen elkaar helpen; it takes a village to raise a child. Ik gun mijn dochter dat, ik gun mijn dochter de jeugd die ik ook heb gehad. Het heeft me veel gekost om voor dit huis te vechten, maar het is gelukt. 

Ik had veel verdriet over het ‘verdelen’ van onze dochter

Er kwam nog veel meer op ons af; het co-ouderschap, afspraken, verdeling, bankzaken, gescheiden financiën, je noemt het maar. Een advocatenkantoor die niet heel hard rende, een gemeente die geen afspraken leek te kunnen maken. Misverstanden met de bank. En tussendoor het rauwe verdriet om de droom die nooit meer uit zou komen. Het verdriet over het “verdelen” van onze dochter, die nog zo klein is. Het onnatuurlijke gevoel over het moeten missen van je kind is onbeschrijflijk. De goedbedoelde adviezen; over een jaar zou ik me veel gelukkiger voelen! Maar ik ben in het nu, ik ben nog niet daar. Ik wil juist alle emoties ondergaan, want ik wil er niet verzuurd uit komen. Voor mezelf niet, maar zeker ook niet voor mijn dochter. Maar ondertussen, tussen alle zakelijke dingen door, voelde ik me steeds eenzamer worden. 

Ik trok aan de bel bij professionals

Dus ik trok aan de bel. Twee om precies te zijn; de bedrijfsmaatschappelijk werker en een ‘regulier’ maatschappelijk werker van de gemeente. De eerste keuze heb ik gemaakt, omdat ik de balans tussen de ‘crisis’ thuis en mijn werk heel moeilijk vind. De combinatie maakt dat ik energie verlies en het niet meer terugvind. Gelukkig heb ik een heel fijne, kritische bedrijfsmaatschappelijk werker. Ik heb veel aan de spiegels die hij me voorhoudt. Ik word aangezet om na te denken aan de hand van zijn vragen. En het is een “stoomafspraak”, want het is ook fijn om een professioneel luisterend oor te hebben. 

“Stel ik mij niet aan?”, vroeg ik mij af

De weg naar de maatschappelijk werker van de gemeente vond ik echt wel een stuk moeilijker. Stel ik me niet aan? Het is maar een scheiding, waarom heb ik er zo’n last van? Hoezo heb ik hulp nodig? Ik ben nota bene zelf coach! Kan ik het nog steeds niet zelf? Deze vrouw maakte mij meteen duidelijk; “Je hebt geen hulp nodig om door je scheiding heen te gaan. Iedereen kan het zelf. Maar het verwerkingsproces duurt wel een stuk langer.” Zij laat me inzien hoe ik met de situatie kan omgaan, hoe ik mezelf weer kan ontdekken. Hoe ik onze dochter kan begeleiden en hoe ik los kan laten wat er in het andere huis gebeurt. (Tenzij het natuurlijk een negatieve invloed op ons kind heeft).

Mijzelf op nummer 1 zetten

Ze laat me ook beseffen dat ik heel lief mag zijn voor mezelf, dat ik op nummer 1 mag staan, dat ik de tijd en de ruimte mag nemen om te verwerken en dat de afgelopen drie jaar echt wel pittig zijn geweest. Daarmee verdwijnt mijn schuldgevoel en de sessies maken dat ik nu aan het ontdekken ben wie ik ben, wat ik wil, wat ik belangrijk vind. Maar ook hoe ik het huis weer eigen kan maken, zonder de positieve herinneringen weg te halen. Juist door die hulp te accepteren voel ik me zoveel sterker, minder eenzaam en op een positieve manier beschikbaar voor anderen. 

Een dubbel gevoel

Dus daar staat mijn handtekening, het huis is van mij en voor onze dochter. Ik ben niet blij, ik had het zo graag anders gezien. Ik moet ook nog even wennen aan deze situatie, aan de verantwoordelijkheid. Nog een paar weken en hij vertrekt, we zijn dan bijna zes maanden verder. Ik ben heel erg toe aan die ruimte, aan de rust, aan het helen, het verwerken. Tegelijkertijd is het dubbel. Op het moment dat hij gaat zal ook het ouderschapsplan in werking treden en moet ik mijn dochter missen. Ik kan niet beschrijven wat die gedachte met met doet. Gelukkig hoeft dat ook nog niet. Ik focus me op het positieve, op de gedachte dat ik dit fix.

Ik heb afleiding geregeld voor de eerste momenten alleen

Op advies van de professionals heb ik mijn vangnet gecreëerd; het eerste weekend dat mijn dochter er niet is, dompel ik me thuis onder in goede gesprekken, trouwjurken trashen, wijn, lekker eten, gekkigheid en ook de serieuze dingen. Er komen in de eerste maand wat leuke afspraken aan die ik al heel lang op mijn lijstje heb staan. Niet om te struisvogelen, maar om energie op te doen. Ik kijk zelfs uit om met mijn vader een autootje te kopen, zo eentje waar ik dobbelstenen aan de spiegel wil hebben, met pluche stuurbekleding en foute autoparfum. Ik kijk uit om de kerstboom zelf uit die doos te halen en mopperend al die lampjes uit elkaar te pluizen. Te balen van de eerste gesneuvelde kerstbal van het seizoen.

We fixen dit wel, linksom of rechtsom. Met of zonder partner. Met of zonder budget. Met of zonder hulp. We fixen dit. 

WORDT VERVOLGD

RENATE

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen