Ik ben Michelle 26 jaar , moeder van Milan (5 jaar) en Liam (3 jaar). Ik woon samen met mijn lieve vriend en onze twee prachtige zonen in Den Bosch. Voordat ik mijn verhaal ga vertellen, wil ik zeggen dat ik het doodeng vind om mezelf zo bloot te geven en je mee te nemen in mijn verhaal. Ik schrijf dit verhaal dan ook met een traan en ook schaamte. Maar ik denk dat het voor beiden kanten een oog zal openen.
Naast dat ik mama ben en alle liefde die ik heb aan mijn gezin geef, ben ik ook Michelle de mama met een eetstoornis (anorexia) waarvan ik ook bijna drie jaar de boulimia kant heb gehad. En daarbij borderline. Deze combinatie samen maakt alles niet echt makkelijk en versterkt elkaar juist alleen maar. Omdat mijn verhaal erg lang is en ik veel te vertellen heb, neem ik jullie de aankomende tijd steeds een stukje mee naar mijn verleden tot het heden.
Mijn verhaal begint eigenlijk al vanaf baby af aan. Mijn start was niet echt om in de boeken te schrijven. Mijn ouders waren nog erg jong toen ze mij kregen “net 18” en hun relatie was nou niet bepaald geweldig. Er was veel geweld in huis, waar ik soms ook bij betrokken werd. Totdat ik 2,5 jaar was en mijn moeder met een schedelfractuur in het ziekenhuis terecht kwam. Dat was het moment dat wij in een ‘blijf van me huis’ terecht kwamen (moeder kind huis). Toen ik drie jaar was leerde mijn moeder mijn ex-stiefvader kennen. We zijn toen verhuist naar Den Bosch. Toen ik 6 jaar was waren we met 3 kinderen thuis. In al die tijd had ik mijn eigen vader niet gezien, dat proces begon op deze leeftijd langzaam te lopen: onder toezicht mocht hij mij 1 keer in de maand een paar uurtjes zien en dat werd dan steeds iets verder uitgebreid. Mijn vader was nog steeds niet echt een lieverdje en kwam vaak niet opdagen, gelukkig was ik dan bij mijn ´suiker tante en oom´. Zij zorgden er wel voor dat er altijd wel iets leuks gedaan werd zodat ik er niet teveel last van zou hebben. In deze levensjaren werd het ook duidelijk dat mijn broertjes autistisch was en dat hier veel zorg voor nodig was. Ook de relatie tussen mijn moeder en ex-stiefvader was verre van ideaal waardoor er veel ruzie was thuis.
Ik ontwikkelde me als een onzeker meisje, met borderline (zonder dat ik dat wist) , hier word je namelijk mee geboren. Ik werd op de bassischool enorm gepest, ik was anders als de anderen. Als iets me niet lukte strafte ik mezelf. Ik was onzeker en daarmee een makkelijke prooi. Rond mijn 9de werd het contact met mijn vader een stuk beter, hij nam me mee naar pretparken, ik sliep 1 keer in de twee maanden bij hem. Tot 29 november 2002, de dag dat mijn moeder eerder naar school kwam. Ze praatte eerst met mijn juf en toen werd ik uit de klas geroepen. Ik dacht nog: “Ojee, wat heb ik nu gedaan?” Tot ik te horen kreeg dat mijn vader een auto ongeluk had gehad, hij was dood. Ondanks de moeizame relatie met mijn vader, was het wel mijn vader en hij was dood. Hij was er gewoon niet meer. Dit maakte me erg verdrietig. Mijn wereld was een chaos, ik wist niet goed wie ik zelf was en wat ik met mezelf aan moest. Ik was 11 jaar en ik had al veel dingen gezien die ik niet hoorde te zien en miste veel. Mijn borderline nam de overhand. Ik werd opstandig, ik was boos op alles en iedereen. Ik wist niet goed wat ik hier deed. Dit was ook het moment dat ik mezelf ging pijn doen (automutilatie) en niet meer wilde eten op school. Dit was het moment dat mijn eetstoornis zich al stil aan het ontwikkelen was. En mijn borderline sterker en sterker werd.
Toen ik 13 jaar was ging ik naar de middelbare school, deze periode kan ik wel tot een van de zwarte gaten uit mijn leven beschouwen. Mijn moeder ging scheiden en ze herleefde een tweede jeugd. Ik zat enorm in de knoop met mezelf en wilde vaak niet meer leven. Ik had op school mijn vertrouwenspersonen waarbij ik mijn verhaal kwijt kon, maar thuis was het een hel. Ik kon niet meer met mijn moeder door een deur, we hadden veel ruzie en zij kon mij niet begrijpen. Ze kon niet omgaan met mijn bordeline. Mijn automutilatie werd alleen maar erger en ik kreeg eetbuien. Ik at mijn verdriet weg. Maar de angst om te dik te worden speelde wel want ik haatte mijn lichaam en begon met overgeven en laxeren. In deze tijd kreeg mijn moeder ook een nieuwe partner. Ik was de lastige puber met borderline en een gecompliceerde eetstoornis. Ik ging van instantie naar instantie … Het leek wel of niemand mij kon helpen. Ik was klaar met alles en iedereen. Op mijn 17de heb ik een tijdje begeleid gewoond. Op mijn 18de verjaardag kreeg ik de sleutels van mijn studentenwoning. Fe relatie tussen mij en mijn moeder was zo slecht dat het contact verbroken werd.
Mijn leven werd een grote chaos, ik kreeg geen hulp, ik was alleen en wist me geen raad. Ik ging niet meer naar school toe en ging vier dagen per week uit, ik at alleen nog maar crackers, maar dronk bij het uitgaan vaak teveel. Ik hield door de stress en drank alles vast en was dik. Ik walgde er van ik walgde van mezelf. Tot ik op mijn 19de Kevin leerde kennen. Dit veranderde mijn wereld. Hij was lief en zorgzaam en ik voelde me op mijn gemak bij hem. Dit was het punt dat ik stopte met automutilatie. Alleen snapte ik niet wat hij in mij zag. Ik was een ramp alles was een grote puinhoop. Ik kon niet meer naar school en moest mijn studenten woning gaan verlaten. Ik wist dat ik vanaf het begin eerlijk tegen hem moest zijn en deed mijn verhaal. Ik dacht nog bij mezelf: “Dit is het einde”, maar hij bleef en steunde me ….en dat niet alleen, ik werd door zijn ouders warm ontvangen. Alles werd stabieler en een stuk rustiger in mijn hoofd, maar op de loer lagen mijn borderline en eetstoornis.
Hoe fijn ik het ook had bij mijn schoonouders en Kev, toch knaagde het verleden aan me. Ik vond dat Kevin en zijn familie veel te goed voor mij waren. Op mijn 19de raakte ik voor de eerste keer zwanger door de pil heen. Dit was erg schrikken, want Kevin zat nog op school we woonden bij me schoonouders. Het was nou niet bepaald de ideale situatie. Maar we werden enorm gesteund en besloten er voor te gaan. Bij de 10 weken echo bleek alleen dat er geen hartje te horen was, ik kreeg een miskraam. Ik voelde me gebroken en verdrietig en ik was boos, boos op mezelf, want het was mijn schuld. Ik wilde afvallen. Nee, ik moest afvallen! Ik laxeerde regelmatig.
Op mijn 20ste kreeg ik weer langzaam contact met mijn moeder en ik wilde vooral graag mijn zusjes en broertjes zien. Mijn moeder was zwanger. Niet veel later bleek ik “weer” onverwachts zwanger te zijn, dit kon en mocht eigenlijk niet gebeuren! Kevin zat in zijn afstudeerstage, we woonden nog steeds bij mijn schoonouders. Hoe moesten we dit in godsnaam gaan doen? De gelijktijdige zwangerschappen van mijn moeder en mij zorgde er wel voor dat onze band weer wat versterkt werd en we elkaar een stuk vaker zagen. In de laatste weken van mijn heftige zwangerschap zorgde mijn moeder voor me als Kevins ouders niet thuis waren. We besloten om de baby te houden er te voor gaan met veel steun van Kevins ouders. Voor Kevin was dit wel een moeilijke periode hij zat in zijn afstudeerstage maar ging ook vader worden. En dat niet alleen: ik was ook nog eens mega ziek in mijn zwangerschap. Ik gaf negen maanden alleen maar over, ik ging ziekenhuis in en uit en viel alleen maar af (13 kilo). Met 38+3 weken beviel ik van Milan mijn perfecte zoon, zo klein als hij was! We waren een gezin en ik was trots op ons! Op onze zoon en op Kevin die zijn diploma een paar weken na de bevalling gewoon in zijn handen had! Alles leek zo mooi en zo perfect! Maar ondanks al dit moois en de perfectie zat er een blokkade in mijn hoofd, ik was 13 kilo kwijt in de zwangerschap en na de zwangerschap al vrij ging er nog 6 kilo af. Dit was niet genoeg! Ik wilde meer afvallen en mijn eetstoornis kwam terug als harder tevoren.
De volgende keer wil ik jullie meenemen in het verhaal van het leven met Milan, de eetstoornis en het verloop naar mijn volgende zwangerschap van Liam, waar de eetstoornis onbewust veel risico’s bracht.
Liefs,
MICHELLE
