Oké, ik heb onlangs een reeks van vijf ergernissen afgesloten, maar eigenlijk hadden het er zes moeten zijn, want als ik ergens een broertje dood aan heb dan zijn het wel over betrokken ouders. Van die ouders die bij de informatie avond van het nieuwe schooljaar alles van te voren al weten, soms zelfs beter dan de docenten zelf. Dat er een vraag gesteld wordt (een waarvan ik over het algemeen altijd denk: hoezo!) en je de leerkracht ziet en voelt denken: “Shit, geen flauw idee.” Het erge van dit alles is dat ze dat ook weten en ze dan vervolgens zelf met het antwoord komen. Het is werkelijk om misselijk van te worden. Misschien ben ik wel iets wat extreem in dezen, maar ik weet zeker dat ik niet de enige in de klas ben die ze op zo een moment het liefst als een koter de binnenkant van een prullenbak laat ruiken. “Het nieuwe schoolrooster is vanochtend geplaatst op de site van de school en de ouderavonden zijn ook al bekend en als er iemand zich wel melden voor de ouderraad dan kan je aan het einde van deze avond bij mij een formulier ophalen en als je interesse hebt in…..” Whaaaa…. Kots.
Ik ben al lang blij dat ik op z’n introductiedag voor de juiste school sta, laat staan in de juiste klas plaats neem. Nou is dat natuurlijk een tikkeltje overdreven. Ik bedoel, ik weet echt wel waar mijn kinderen op school zitten. En ja, ook in welke klas. Alhoewel dat wel steeds lastiger wordt. Kijk, mijn dochter, inmiddels 12, ziet mij echt niet graag meer de klas in komen. Zelfs mijn negen jaar oude zoontje ziet mij ’s ochtends liever in onze voordeuropening blijven staan dan dat ik op mijn fiets spring en plaatsneem aan zijn bureautje om zijn werkjes te voorzien van een kritische blik. De droom om een keer als ouder mee te gaan op kamp is dan ook inmiddels niets meer dan een vervlogen realiteit. Maar niet voor de echte diehards. Neeeee, die weten hun kids dus kennelijk op een een of andere mysterieuze wijze te overtuigen van het feit dat het juist vet cool is als je een ouder hebt die structureel zijn/ haar neus in alles steekt… maar dan ook echt in alles. Je ziet zo ook altijd overal opduiken. Op schoolreisjes, de kerstlunch, de voorbereiding van de kerstlunch, het paasontbijt, de voorbereiding van het paasontbijt, de fietsexamens, de ouderraad en al het andere waar ze ook maar een voet tussen de deur kunnen zetten. Kijk, een middagje relaxen in het lokale Turkse stoombad en ik ben er bij. Maar ja, niets van dat. De laatste opening waar ik me op had in kunnen schrijven was een ochtendje in de sneeuw naar de kinderboerderij en zelfs die was binnen no time opgevuld. Twee zwijnen, uhhh, begeleiders gevraagd die graag in de modder rollen? Ja hoor, daar staan ze weer. Altijd goed geknipt, veelal blauwe crocs (oh nee, dat was weer een andere blog) en altijd voorzien van een net even iets te brede en vooral geregisseerde glimlach. Super beleefd hoor, maar op een een of andere manier toch de niet participerende ouders een gevoel gevend van: “Hm, ja… ik sta hier wel.” Ik weet het niet hoor. Het geeft mij altijd een zeer unheimisch gevoel. Bij de sportvereniging als trainer zonder het ook maar een keer zelf te hebben gedaan. Vrijwilligers bij de timmerclub met niet twee maar drie linkerhanden. Of als afvanger bij de turnvereniging aan de balk met een reactievermogen van een stoeptegel. Kijk, ik sta ook in de kantine hoor, maar ik neem ze niet vrijwillig over. Zeker niet die om half acht `s ochtends beginnen. God, waar halen ze de tijd vandaan? En de energie?
Schoolviering? De eerste paar jaar: Prachtig. Daarna, Mwah… Je doet het voor je kinderen en het enthousiasme waarmee ze aan de gang gaan is fantastisch, maar al die telefoons die dan weer uit de binnenzak worden getrokken om de hele show (ook van anderen) vast te leggen…Pffff. Ik heb weliswaar ook mijn telefoon in mijn handen, maar dan om mijn werkmail door te lezen als andere klassen op het toneel staan. God, ik ben nog net niet wakker geworden in een lege zaal. Wat doen die mensen overigens ook allemaal met die filmpjes? Maar goed, het zal wel aan mij liggen. In de ogen van anderen ben ik natuurlijk een aan een boom hangende luiaard. Ik haat ze, maar tegelijkertijd bekruipt mij een gevoel van enorm ontzag, want ergens hebben ze natuurlijk gelijk. Het wordt tijd dat ik uit mijn boom klim, weliswaar op mijn eigen tempo natuurlijk.
Maar ik zal mijn leven beteren. Mijn doel voor dit jaar is dan ook om me voor zoveel als mogelijk school of buitenschoolse activiteiten in te schrijven. Kerstlunch: ik ben er bij. Paasontbijt 2019: Check. Assistant trainer bij de lokale FC: Hatsjee. Schoolreisje groep acht: ik sta op de shortlist. Dat laatste resulteerde overigens wel in een drie dagen durende hongerstaking van mijn dochter. Ja, dat is een doorzettertje hoor. Niets geen half werk. Als er gestaakt moet worden dan wordt er ook echt gestaakt. Niets van dat benauwde, maar ja… ook zij heeft zich er uiteindelijk maar bij neergelegd en ergens begint ze het zelfs nog leuk te vinden ook. Ik ga er dus voor. De lichten staan op groen. Niets geen luiaard meer. Niets geen reservebank. Gewoon vooraan in de rij met een brede glimlach complimentjes ontvangen van mensen die me hoogstwaarschijnlijk daarna direct op hun geestelijke shitlist pleuren. Zo een waar ik met pijn in mijn hart zojuist afscheid van heb genomen. Gewoon heerlijk. Ik heb er zin in.
ROBERT
