Lees eerst het vorige deel: Bevallen in het buitenland: “De verloskundige kwam eraan, maar met Marokkaanse stiptheid”
Ik wilde niet thuis bevallen maar in de bevalkliniek
Om 13.20 uur kwam Noama (de verloskundige) aan, eindelijk. Ze gaat achter me staan en drukt mijn bekken bij elkaar wat onmiddellijke verlichting brengt. Na een fikse wee trekt ze snel mijn broek uit en samen met mijn man legt ze me op ons bed. Het bed was al klaargemaakt voor de bevalling merkte ik aan de vuilniszakken onder het onderlaken. Weer voelde ik weerstand: ik wilde hier echt niet bevallen. Ik wilde net als met onze zoon Zineddin in het water bevallen in de bevalkliniek. De kliniek had ik bezocht, daar was een bevalbad en was zoveel rustiger en anoniemer dan ons appartement. Plus de kids, ik wilde ze echt niet traumatiseren met mijn bevalling.
Mijn man en de verloskundige hielden allebei een been vast
Maar ik had geen keus, zo bleek. Onze dochter bepaalde. Eenmaal op bed ging mijn man aan mijn linkerzijde zitten, zodat ik mijn voet op zijn bovenbeen kon zetten als het persen zou beginnen. Noama nam mijn rechterkant voor haar rekening. Toch even toucheren en daar was de volledige ontsluiting. Yes, ik mocht persen bij de volgende wee. Wat een opluchting. Dit vind ik de fijnste fase van bevallen, want dan duurt het (in mijn geval) niet lang meer. Tenminste, zo was mijn ervaring bij mijn vorige bevallingen.
Ze maakte een constructie waardoor ik meer kracht kon zetten
Terwijl mijn man mijn linkerbeen steun gaf, merkte Noama na twee keer persen dat het niet vlotte, hoezeer ik ook duwde. De netjes opgemaakte cosleeper naast ons bed werd snel ontleed van het onderlaken en Noama gaf het aan mij. In gebrekkig Engels werd het me duidelijk dat zij het zou vasthouden al voor me staand en dat ik daaraan zou trekken zodat ik meer druk daaronder kon uitvoeren, het werkte. The ring of fire was er na de volgende wee. Ik voelde ons meisje tijdens die wee compleet zakken en het hoofdje stond. Ik trapte het been van mijn man volledig in puin voor mijn gevoel en was nooit eerder zo dankbaar voor de wee die daarna kwam. Daar was het hoofdje.
De navelstreng zat om haar nekje
Mijn man raakte lichtelijk in paniek want onze dochter was blauw. De navelstreng zat een aantal keer om haar nekje en hij twijfelde geen moment. Één blik van hem op mij was genoeg en ik perste met hem mee. Hij haalde met die mooie paarse handschoenen aan onze dochter eruit. En Noama haalde snel de navelstreng van haar nek af. Onze dochter huilde direct en werd onder mijn T-shirt op mijn borst gelegd. Wat een magisch moment. Voor alle zekerheid moest ik nog eens tussen de beentjes kijken en ja hoor, echt een meisje. Mijn man en ik gaven elkaar om zoveel redenen een high five, wat een klus.
Mijn zwaarste kindje tot nu toe
Amorcherie Loesje Cecilia Martina Guerero was geboren om 14.00 uur na een bevalling van drie uurtjes (gerekend vanaf het douchemoment) en woog 3600 gram bij 48 cm lang. Mijn kleinste en zwaarste bollie tot nu toe. Het was nu wachten op de placenta en die kwam vlug. Geen prikken, geen toegevoegde medicatie, alles zoals het hoort; natuurlijk. De placenta werd netjes verpakt in een luier en een bakje uit de keuken deed dienst als placentahouder, want ik wilde graag een halve lotusbevalling.
De broers konden meteen komen kijken
Toen het meeste bloed en de eerste checks van mijn onderkantje gedaan waren, riep ik de kinderen. Heel veel “oh’s” en “ah’s”, wangetje wrijven en kusjes op het hoofdje volgde. Wederom zo’n onwijs mooi moment om mee te maken met het hele gezin. Ergens was ik toch heel blij met deze thuisbevalling, wie had dat gedacht.
We gingen alsnog naar de kliniek
Rond een uur of half 4, na het gouden uurtje, ben ik mij gaan aankleden en gingen we alsnog met Noama mee naar de kliniek. We zwaaiden de kinderen uit, die zich verheugden op tijd met oom Ashraf. We begonnen aan de autorit van een half uur. Dit had ik nooit gered, bedacht ik me nog in de auto. Het loopt zoals het lopen moet.
Een tussenstop om te lunchen
Mijn man zat met onze dochter in zijn armen op de achterbank en naast hem stond het bakje met de placenta. Ik zat bij te komen in de airco op de voorstoel naast Noama en we hadden het gezellig. We maakten een tussenstop zo tegen half 5 in de middag bij de golfclub in Mohammedia, omdat we toch wel best hele erge trek hadden. Daar zagen we het gezin van Noama, er was een golftoernooi. Zo kon tevens haar man onze nieuwe aanwinst zien en zij haar zoon op het nippertje nog aanmoedigen in het toernooi. Zo gaat dat hier. Daarna genoten we samen van een heerlijke maaltijd.
En toen lag ik alsnog in het bevalbad
Tegen half 8 in de avond lag ik in het bad waar ik aanvankelijk in wilde bevallen te dobberen. Zo zou iedere vrouw moeten kunnen genieten na de bevalling zeg. We kregen onze kamer met uiteraard Marokkaanse thee en genoten van onze dochter Amorcherie. Ze deed het zo goed. In de kliniek waren veel handen die konden helpen, dus wij genoten optimaal. Even videobellen met oom Ashraf en de kinderen voor het slapen gaan en met oma op Curaçao. En zo gingen we vredig de nacht in.
De borstvoeding kwam met hulp op gang
Noama hielp me om de borstvoeding op gang te laten komen met een speciale techniek waardoor onze kleine elke druppel colostrum binnen heeft gekregen. Hier ben ik nog elke dag dankbaar voor. Ik heb zes maanden borstvoeding kunnen geven, waar me dat bij de jongens niet langer lukte dan maximaal twee maanden en beschouw dat als een mijlpaal voor mezelf.
We hebben ervoor gekozen haar niet te laten vaccineren
Onze kleine Amorcherie is inmiddels 1 jaar en is nog nooit ziek geweest. We vaccineren niet en ook de hielprik doen ze hier in Marokko niet aan. Mijn meisje zal haar eerste prikjes pas ervaren als we haar oorbelletjes laten zetten en als het aan ons ligt blijft het daar ook bij. Het is een rustig, observerend, aanhankelijk, lief en prachtig mooi meisje. Haar broers zijn allemaal even gek met haar en andersom is het al net zo.
Zo werd ons Marokko avontuur nog specialer!
DJENNAH
@djennahguerero
In Marokko is een inenting voor tbc vrrplicht anders kan.een kind niet ingeschreven worden in de gemeente. Verder scholen en creches vragen een bewojs van inenting up to date.
Hier heb ik geen problemen mee gehad. Amorcherie is gewoon ingeschreven in het geboorteregister en heeft sindskort een Nederlands paspoortje. Wellicht als het tot een verblijfsvergunning zal komen, geldt deze regel, maar vooralsnog is mij gelukkig niets verplicht. Scholen en crèches zullen net als een verblijfsvergunning niet aan bod komen, want ons Marokko avontuur is helaas maar tijdelijk.
Jullie waren bijna 2 jaar uit Nederland op het moment dat je dit schreef. Dus hoe tijdelijk is dat dan? Terug naar Nederland zul je niet snel gaan aangezien er waarschijnlijk een (gevangenis)straf op Ruben (Isa) wacht en je kinderen je waarschijnlijk afgenomen worden…Wel benieuwd naar waar jullie dan verder naar toe gaan vluchten. Lijkt me niet echt het beste voor je kinderen. Maar goed.