Djennah woonde pas kort in Marokko en heeft al 4 zoons. Ze schrijft over haar bevalling in dit land. Lees hieronder deel 1.
Blij en angstig begon ik aan ons nieuwe avontuur
Vol blijdschap maar ook angst begon ik aan mijn nieuwe baan in Casablanca, Marokko. Blijdschap omdat we een nieuw avontuur aangingen in dit mooie Afrikaanse land. Maar ook angst, want na vier zonen was ik nu in verwachting van een dochter. Mijn eerste meisje. Het zou zo anders worden als een jongetje. Daarnaast zou ik gaan bevallen in een vreemd land met waarschijnlijk alleen mijn man aan mijn zijde. De gedachte dat mijn man papa zou worden van zijn derde dochter steunde me enigszins en stelde me iets gerust. Wij konden dit!
Er kwam veel samen voor ons gezin
Onverwacht midden in de zwangerschap ging het niet zo goed met ons. Mijn man moest voor zijn gezondheid stoppen met werken omdat zijn chronische aandoening hem erg veel parten speelde. Financieel kregen we het toen ook iets minder. De kinderen vonden het allemaal heel spannend. Op hun nieuwe school was het wennen en dan ook nog een zusje op komst. Dat bracht best wat stress in combinatie met mijn werk dat zwaar op mijn schouders drukte. Ik ging eindelijk (want zo voelde het) met verlof toen ik bijna 36 weken was, ik kon niet meer. Ik lag in die drie weken erna alleen maar plat.
Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben, maar had hier niets van gemerkt
De dag voor de bevalling nam ik nog een filmpje op van de baby in mijn buik die ontzettend beweeglijk was. Onze huishoudster hield de kinderen bezig en ik weet nog dat ik dacht: ik moet de verloskundige bellen dat ze me nog een keer komt checken. Ondanks dat ik die week erop pas mijn 40 weken afspraak zou hebben, kwam ze gelijk. Ze vertelde na een snelle check dat ze meerdere zwangeren te checken had die dag en morgen zou terugkomen. Ik had namelijk al 2 cm ontsluiting en had daar, op een paar flinke harde buiken, niks van gemerkt. Dit komt vaker voor bij een vijfde zwangerschap.
Ik voelde dat het snel zou gaan gebeuren
Zo last-minute als ik ben, gooi ik nog wat shampoo en douchegel in mijn vluchttas en zet hem in het zicht. Omdat ik voel dat het nu snel gaat gebeuren, drinken we ‘s avonds met zijn allen gezellig iets. De kinderen hebben zoveel vragen en we proberen ze allemaal te beantwoorden. We hebben een vriend van mijn man gevraagd om bij de kinderen te blijven als wij naar de bevalkliniek vertrekken. Zo gezegd, zo geregeld, maar niet zo gedaan.
Ik word wakker en voel een regelmatige druk
De ochtend van 29 juni 2022 begint rustig. We zijn allemaal vrij, maar mama is natuurlijk als eerste wakker. Knuffelend maak ik mijn man ook wakker, maar tijdens ons intieme ochtendmomentje voel ik druk die steeds wegvloeit. Ik sla gek genoeg nog niet direct alarm. Nog altijd vraag ik me af waarom ik zo rustig handelde, want ben best een paniekvogel.
Ik ben de weeën aan het wegzuchten, maar de verloskundige komt pas vanmiddag
Tegen de tijd dat ons viertal ontwaakt, doezelt mijn man nog even en krijg ik de sterke drang om te douchen. Nog altijd duw ik de gedachte weg dat het begonnen is, terwijl ik heel goed weet dat ik al bezig ben. Het is 11.30 uur en de verloskundige staat gepland tegen het eind van de middag, dus heb nog alle tijd om zonder kleding in huis rond te lopen. Heerlijk. Het lopen wordt alleen wel zwaarder en ik ga na een lange douche (zittend op een krukje welteverstaan) puffend naast mijn slapende man op ons bed zitten. Gealarmeerd door mijn gepuf en wegzuchten van de nu wel duidelijk aanwezige weeën, wordt hij wakker en gaat gelijk rechtop zitten.
Mijn man heeft PTSS en tinnitus
Voor hem is dit een fysiek zwaar moment, want hij heeft PTSS en tinnitus sinds drie jaar. Zijn ochtenden vereisen rust en geen onverwachte momenten. Ik kan merken dat zijn oorsuizen acuut beginnen en dat hij zich moet herpakken. “We kunnen dit, we kunnen dit”, zeg ik. Met hem naast me voel ik me sterker. Ik time mijn weeën en mijn man belt Noama, onze verloskundige. Ze belooft zo snel als ze kan bij ons te zijn, want ik was die dag niet de enige.
We hebben geen auto en moeten wachten op de verloskundige
Inmiddels is het half 1 in de middag en vang ik de weeën wiegend op, op mijn knieën en steunend op mijn ellebogen op het bed. Omdat we geen auto hebben zullen we met onze verloskundige meerijden naar haar kliniek, dus het wachten is op haar. De opvang voor de kinderen is onderweg en wij zijn aangekleed (wat een hel als je in je weeën zit om je aan te kleden) en hopen snel in de bevalkliniek te zijn. De kinderen zitten netjes op bank in de woonkamer en vermaken zich met spelletjes en speelgoed. Toch vraag ik mijn man om de slaapkamerdeur dicht te doen, omdat ik me niet kan focussen met de kinderen zó dicht in de buurt. Dit zorgt voor wel gelijk voor meer ontspanning. Snel daarna breken mijn vliezen. Ik schrik. Oké, nu krijg ik wel paniek want Noama is er nog niet.
De verloskundige arriveert pas een stuk later
Wij wonen op 4 hoog zonder lift, dus een thuisbevalling (wat ik niet wilde) werd steeds meer de enige optie. Mijn lijf verzette zich en ik kon niet meer ontspannen om de weeën goed op te vangen. Het was al bijna een uur later en Noama was er nog niet. De Marokkaanse stiptheid, je moet het er maar mee doen.
Lees HIER verder.
DJENNAH
@djennahguerero
