Er knaagt iets. Er is niets aan de hand, niets dat je weet tenminste, maar je gevoel zegt anders… Herkenbaar? Zo’n gevoel had ik namelijk op 15 februari 2016. Ik ben op werk en kijk naar de tijd, mijn vrouw zou elk moment van huis weg gaan naar de verloskundige. Gewoon een check, hoor ik haar nog zeggen, bewaar de verlofuren maar voor als de kleine er is. Mijn gevoel zegt iets anders. Ik loop naar mijn manager, leg uit dat mijn vrouw haar laatste check straks heeft en vraag of ik de rest van de dag vrij kan krijgen. Dat mag! Snel bel ik mijn vrouw op.. .“Kan je voordat je naar de verloskundige gaat mij oppikken?” Verbaasde vrouw zegt: “Ik ben er al!” Crap… 1100 meter lopen. Hoe snel doe je daar normaal over? 10 minuten? Kwartiertje? Ik had vijf minuten. Oke, dat betekent hardlopen! Bij de verloskundigenpraktijk aangekomen, lift in, twee omhoog. Ben ik op tijd? De deur gaat open, yes! Mijn vrouw zit nog in de wachtruimte. Oké, uitrusten… Er liggen geboortekaartjes, ongeduldig bekijk ik ze één voor één. De deur gaat open, mooi… Wij zijn aan de beurt. We gaan zitten. Bij de verloskundige is een nieuw meisje, een verloskundige in opleiding en omdat ze nog moet leren begeleidt ze ons mee, ach prima! Mijn vrouw vertelt de klachten die ze heeft, ze vertrouwen het niet, dus komt er een urinetest aan de pas. Het meisje in opleiding bekijkt de resultaten. Achter haar zit de verloskundige. “Ja, Uhm… Je hebt teveel eiwit in je urine”, zegt de dame in opleiding. “Even kijken wat we nu moeten” Ik kijk naar de verloskundige, zij schudt nee en fluistert: “ziekenhuis”, naar mij. Ik wist genoeg, mijn vrouw kijkt niet naar de verloskundige, dus zie ik haar nog vol spanning zitten kijken. Het meisje in opleiding zoekt op haar computer wat ze moet zeggen. Het duurt de verloskundige te lang: “Je moet direct naar het ziekenhuis”, zegt ze, “Je hebt Zwangerschapsvergiftiging”. Mijn vrouw wordt lijkbleek, ik schrik mij kapot. Natuurlijk heb je er over gelezen, wat betekent dit nu? Overleeft mijn vrouw dit wel? Nee, niet negatief denken. Direct naar het ziekenhuis! Mijn vrouw, strak van de zenuwen, kijkend naar de dokter. En blijkbaar is het serieus, want dit keer geen wachttijd. De dokter zat binnen no time voor onze neus! Het eerste wat ze zegt: “Jullie vertrekken niet zonder een baby.” Bam … mijn vrouw barst in tranen uit. En ik? Survival mode! Troosten, doorvragen, planning maken!
Eenmaal gesetteld in de aangewezen kamer begint het regelwerk voor de man. Bellen naar mijn schoonfamilie, die waren toevallig al onderweg om die dag nog te helpen met ons nieuwe huis. Nu is mijn schoonmoeder nogal een nerveus typetje, dus hoe kon ik dit goed brengen? Tring, tring. “Hallo?” Gelukkig, ik krijg mijn schoonzusje aan de lijn: ”Hi, met mij… Er is niets aan de hand! Maar wij zijn niet thuis, maar in het ziekenhuis. Vraag aan je vader of ze hier naar toe kunnen komen. App me als jullie er bijna zijn, dan wacht ik jullie buiten op!” Mooi, dat liep soepel. Nu mijn ouders en mijn werk nog. Tijdens het bellen hiervan krijg ik tig appjes en ja hoor, mijn schoonmoeder. Helemaal in paniek! Ik app terug dat er niets aan de hand is, ze zich geen zorgen moet maken en ik het straks uitleg. Intussen loop ik terug naar mijn vrouw, die trouwens er nog niet klaar voor was om te bevallen. Dus, nee… geen tas die klaar lag. Samen met haar maak ik een lijstje. “Ping”, mijn schoonzusje appt. Ik ga naar beneden: mijn schoonmoeder met een wit geschrokken gezicht stapt uit de nog rijdende auto en rent naar me toe… gillend! “Wat is er aan de hand?!?!”. Nu haar familie er is, pak ik even tijd om naar ons huis te gaan. Laat ons hondje uit en pak haar spullen in. Wow! Elk moment kan mijn zoon geboren worden. En toch gaat alles op de automatische piloot! Weer in het ziekenhuis terug is besproken dat haar ouders terug gaan. Haar vader moet werken, dus komen mijn schoonmoeder en zusje de volgende ochtend terug. De rest van de tijd staat in het kader van geduld. Sterker nog, de dag erna komt een goede vriendin van mijn vrouw langs en besluit ik naar huis te gaan. Ik hoor jullie denken… Naar huis terwijl je vrouw in het ziekenhuis is opgenomen voor de bevalling, die elk moment kan plaatsvinden!?
Dat klopt. Het is 15 februari 2016, wij hebben op 14 januari de sleutels gekregen van ons nieuwbouwhuis. Dat betekent dat we in één maand tijd een compleet leeg huis, niet alleen babyproof moesten maken, nee, in ons geval, hadden wij één maand om een heel huis klaar te maken. Wij zouden voor Kerst nog de sleutel krijgen, niet dus. Gelukkig hadden we alles strak gepland en waren de belangrijkste dingen af. De babykamer? Check! Waarom eigenlijk? Bedacht ik pas nadat het af was. De baby ligt toch in onze kamer! Oh ja. Maar de zolder, oefff, de zolder. Alles wat nog geen plekje heeft, staat op zolder. In dozen. Maar waar moet mijn schoonmoeder slapen straks als de baby is geboren? Die zolder moet opgeruimd worden! Na uren zwoegen, nog geen belletje. Eenmaal ’s avonds aangekomen in het ziekenhuis, nog steeds geen baby. Die 24 uur lijken wel twee keer zolang te duren. Mijn vrouw geeft aan plotseling rugpijn te hebben. De zuster die het hoort zegt: “Oh, dan gaan we toch even lekker onder de douche!?” Ik help mijn vrouw de douche onder en app mijn zus: “Ik heb haar net onder de douche gezet. Ze heeft opeens last van rugpijn.” Ping, appje direct terug: “Yes! Dat zijn weeën”. Ik roep naar mijn vrouw: “Volgens mijn zus heb je weeën!” “Ah, nee joh”, hoor ik haar mompelen.. Na slechts enkele minuten onder de douche is mijn vrouw het zat. Hup, drogen, aankleden en op bed zitten. “Flatsh”, ik kijk haar aan, zij kijkt mij aan. De zuster zegt: “Je vliezen zijn gebroken!” Bizar! Recht voor mijn neus, een waterballet. We konden het beide niet geloven. Eindelijk de bevallingskamer in. Niet wetende hoelang het nog gaat duren. Hoe lang? 15 uur lang. Wachten, wachten en nog eens wachten. Af-schuw-lijk! De hele nacht lang. Mijn vrouw trok de pijn niet meer, dus zij kreeg een ruggenprik. En na de ruggenprik een ijsje! Hoorde ik het nou goed? Vroeg de zuster of mijn vrouw een raketje wilde? Blijkbaar goed om vocht binnen te krijgen en het zou rustgevend helpen. Nou aan de glimlach van mijn vrouw te zien, die aan een raketje loopt te likken alsof ze 10 jaar is, helpt dat inderdaad!
De bevalling? Ik vraag mij nog af hoe mijn hand niet gekneusd is geraakt. Gelukkig duurde de verbrijzeling van mijn hand slechts 45 minuten. Want toen kwam daar het moment dat Armin is geboren! Ik was in de zevende hemel! Die teentjes, die handjes, zelfs het geschreeuw. Alles was onbeschrijfelijk! De eerste keer in mijn handen… weet je, eerlijk: Mannen, die voelen de baby niet schoppen. Die voelen het niet bewegen of de hik hebben. Mannen voelen het pas als ze de baby voor de eerste keer vast hebben. Natuurlijk is de reis van papa worden een bijzondere reis. Maar de gevoelens die beginnen pas voor een man wanneer de kleine geboren is. Ik zit met Armin, mijn vrouw neemt de gebruikelijke douche. En ja hoor, een knal, gevolgd door keihard geschreeuw! HELP, help! Mijn vrouw was flauwgevallen onder de douche. Mijn schoonmoeder gilt haar longen uit het lijf. De zuster had de grootste moeite om mijn schoonmoeder kalm te krijgen! Gelukkig, niets aan de hand! Dat wordt een dagje in het ziekenhuis overnachten.
Het maakte mij niets meer uit.. ik was in de wolken! Maar mijn vrouw?
ROBERT VAN A (klik hier voor zijn Instagram)
