Dinsdag 13 februari om 07.00 uur moest ik mij melden in het ziekenhuis
Mijn moeder, mijn man en een geboortevideograaf gaan ook mee. De videograaf kwam pas als de bevalling door zette. Om 7 uur werd er een infuus geprikt en prikten ze om 07.30 uur mijn vliezen door. De persoonlijke gegevens werden genoteerd en ik heb gezegd dat ik om 12.12 uur wel een mooie tijd vond om te gevallen, aangezien Kjeld Nuis die dag om 12.15 uur moest schaatsen. Om 08.45 kwamen de weeën opgang. Mijn moeder maakte ondertussen foto’s en we hadden nog een hoop lol.
Op een gegeven moment werd het serieus met de weeën
Ik zei om 10.15 uur tegen mijn man dat hij de videograaf een berichtje kon sturen dat ze onze kant alvast op kon komen, want ze moest uiteindelijk ook nog een uur rijden. Rond 10.30 uur zat ik op 5 cm ontsluiting. Ik had erg last van rugweeen, wat ik erg lastig vond om op te vangen. Ik vroeg om 11.00 uur of ik onder de douche mocht, omdat ik had gehoord dat dat wel fijn kon zijn. Hele stellage mee, aangezien ik aan de pomp met opwekkers zat. Om 11.10 uur stond ik nog steeds onder de douche waar de druk van onderen steeds erger werd. Mijn moeder kwam binnen en vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei: “Nou ik moet eigenlijk naar de wc, want ik heb heel erg het gevoel dat er ontlasting moet komen.” Bij mijn moeder gingen er toen wat belletjes rinkelen en de verloskundige zag ook duidelijk dat ik aan het meedrukken was. Dit kon toch helemaal niet? Ik zat net nog maar op 5 cm ontsluiting!? Ik probeerde weer met de hele stellage terug naar bed te komen, met ondertussen nog een tussenstop bij de keukenkastjes. Snel op bed! Om 11.40 uur bleek dat ik 10 cm ontsluiting had. WTF??!!! In een uur van 5 naar 10 cm?!! We konden ons klaar maken om ons meisje te gaan ontmoeten. Ik mocht gaan persen. Tijdens de eerste perswee kwam onze videograaf binnen, wat was ik blij dat zij er op tijd was!
Tijdens het begin van de tweede perswee hoorden we een harde knal
Ik keek opzij en wat bleek: mijn man was flauw gevallen. “Nee niet nu!!”, dacht ik. Ik moest op de alarmknop drukken. Drie verpleegkundigen kwamen binnen en dachten dat het voor mij was. De verloskundige bracht verduidelijking en zei: “Nee niet voor mevrouw, maar voor haar man die naast het bed ligt.” Hij was lijk- en lijkwit. Mijn moeder die op dat moment tijdens het persen foto’s aan het maken was, is naast mij gekomen en een andere verpleegkundige heeft de fotocamera overgenomen. We waren heel blij dat na deze hecktiek mijn persweeen niet waren opgehouden. ik was stiekem bang dat mijn man en de vader van onze eerste kindje de geboorte niet zou meemaken. Gelukkig kwam die na een paar minuten weer bij en is hij naast mij op een stoel komen zitten (ik was onder tussen bezig met persen). Hij mocht van de verloskundige en verpleegkundigen niet meer op staan. Mijn moeder hield mijn hand vast en mijn man zijn hand rustte op mijn schouder (dat was voor mij ook genoeg om te zien dat die er weer bij was). Om 12.11 (1 minuut eerder dan dat ik had gezegd) is onze dochter Sofie Ilja geboren met papa naast mij op de stoel. Oma heeft samen met mij haar kleindochter aangepakt. Wat ben ik blij dat mijn man toch de geboorte van onze dochter heeft kunnen mee maken. Hij heeft wel staand haar navelstreng doorgeknipt. Mijn man had na de geboorte erg last van zijn hoofd, maar hij heeft er gelukkig niets aan over gehouden en onze dochter was kerngezond met 2850 gram en 48 cm.
MIRTHE-FELINE
