Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Deel 1: Bevallen en de kraamtijd, dat gaat heel anders in Finland
Deel 3: Tweetalig opvoeden, het is een uitdaging
Deel 4: Zes redenen waarom je in Finland een gezin wil stichten
Deel 6: Naar de basisschool in Finland, dat gaat totaal anders dan in Nederland
Precies vijf jaar na mijn eerste uitgerekende datum en precies drie jaar na mijn tweede uitgerekende datum schrijf ik deze blog. December is duidelijk een vruchtbare maand voor ons gezin.
In Finland word je pas later ingeleid
Tijdens de zwangerschap van mijn eerste wist ik zeker dat onze zoon te vroeg geboren zou worden. Niet prematuur, maar wel eerder. Om precies te zijn op 24 augustus. Dat had ik namelijk gedroomd. Op het consultatiebureau werd me gevraagd of ik mee wilde doen aan een medisch onderzoek. Ze wilden kijken of er een significant verschil was in complicaties bij bevallingen die met 40+5 weken worden ingeleid en bevallingen die met 41+5 ingeleid worden. In Nederland worden bevallingen vaak al eerder ingeleid, maar in Finland gebeurt dit pas met 41+5 weken, tenzij het natuurlijk medisch noodzakelijk is om een baby eerder geboren te laten worden. Ik heb me opgegeven voor het onderzoek, ervan uitgaande dat het toch niet zo ver zou komen.
Ik had nog geen enkele centimeter ontsluiting
24 augustus kwam en ging, zonder weeën. 9 september kwam en ging, zonder weeën. Een paar dagen later mocht ik naar het ziekenhuis komen. Er zou dan bepaald worden of ik bij de groep zou horen die met 40+5 weken ingeleid zou worden of dat ik nog een week zou moeten wachten. Ik was inmiddels al best wel klaar met zwanger zijn, dus wat mij betreft mochten ze me wel inleiden. Helaas voor mij had ik nog geen enkele centimeter ontsluiting, zat de kleine man nog comfortabel in mijn buik en zag de placenta er nog prima uit. Ik kon dus terug naar huis.
Een gewicht van 4 kilo, hoe kreeg ik dat eruit?
Ik kreeg nog wel een schatting van het gewicht mee: bijna vier kilo. Super, dat wordt leuk volgende week als ik die vier eruit moet persen. Thuisgekomen belde mijn moeder om te vertellen dat mijn vader een ongeluk had gehad en in het brandwondencentrum in Rotterdam lag. Gelukkig is het helemaal goed gekomen met hem, maar het was wel de druppel die mijn emmer deed overlopen die dag. Maar ik moest nog even door…
Ik mocht bij de volgende controle gelukkig in het ziekenhuis blijven
Die donderdag erop moest ik me opnieuw melden in het ziekenhuis. Ik was toen 41+5 weken zwanger en helemaal op. Gelukkig mocht ik dit keer wel blijven: ik had al één hele centimeter ontsluiting en de placenta was aan het verkalken, dus de kleine man moest zijn tijdelijke woning verlaten. Ik werd naar een zaal gebracht en kreeg een pilletje. “Houd er wel rekening mee dat dit waarschijnlijk een meerdagenproject zou worden.”, zei de verpleegkundige tegen mij. Ik glimlachte, maar dacht van binnen dat dat waarschijnlijk wel mee zou vallen.
Er gebeurde weinig
Het viel niet mee. De eerste dag gebeurde er weinig. Weeën had ik wel, maar ontsluiting niet echt. Dus ik liep met mijn man wat rondjes door de afdeling, deed wat ademhalingsoefeningen en visualiseerde. Want ik had een curses HypnoBirthing gevolgd, dus er stond een rustige, natuurlijke en ongemediceerde bevalling op de planning. Heerlijk naïef was ik.
Hoewel mijn ontsluiting nog minimaal was, mag je in Finland al pijnstilling
Die nacht gebeurde er ook weinig. Bij mij dan. De andere dames die op mijn zaal lagen werden één voor één kermend naar de verloskamer gereden. ’s Ochtends om 6:30 uur kwam de verpleegkundige me checken. Er was precies een centimeter ontsluiting bijgekomen. Ze besloot mijn vliezen te breken om de bevalling wat op gang te helpen. De weeën namen zeker toe, maar de ontsluiting nog steeds niet. Na 24 uur weeën was ik eigenlijk wel klaar met ademhalen en wilde ik wat sterkers. Dus ook al was mijn ontsluiting minimaal, ik mocht naar een verloskamer zodat ik pijnstilling kon krijgen. Ik werd aan het lachgas gekoppeld en dat was geweldig.
Ik kreeg weeopwekkers
De verloskundige die mij de dag ervoor had verzorgd had die middag weer dienst en was verbaasd om mij nog steeds zwanger te zien. Ze sloot me aan op een infuus met weeopwekkers, want het schoot nog steeds niet op met de ontsluiting. Ik was ook klaar met lachgas, dus de verloskundige bood aan om de arts erbij te roepen zodat ik een ruggenprik kon krijgen. Ik was klaar met HypnoBirthen, dus ik nam dankbaar gebruik van het aanbod. De ruggenprikken werden me daarna om de zoveel uur aangeboden. Ik weet dat er in Nederland niet makkelijk ruggenprikken gegeven worden, maar hier in Finland bieden ze het aan zoals serveersters op een terrasje colaatjes aanbieden.
Er werd overlegd of ik een vijfde ruggenprik mocht
De rest van de dag en de nacht verliep met de ene wee naar de andere terwijl de ontsluiting tergend langzaam toenam. Na vier ruggenprikken ging de verloskundige overleggen met de arts of ik een vijfde mocht, maar er waren blijkbaar nog nooit meer dan vier ruggenprikken gegeven in dat ziekenhuis. Primeur voor mij, want ik kreeg nog een vijfde.
Ik perste, maar er gebeurde niets
Even voor drie uur ’s nachts was het dan zo ver: na zo’n veertig uur weeën had ik eindelijk 10 centimeter ontsluiting en mocht ik persen. Dus dat deed ik. Ik perste en perste en perste, maar er gebeurde niets. Anderhalf uur perste ik, tot ik niet meer kon. De kleine man was een sterrenkijker en zat met zijn handje onder zijn kin vast in het geboortekanaal. Uiteindelijk besloot de gyneacoloog dat er een vacuümpomp aan te pas moest komen. Ik hoorde van veel vrouwen dat ze dit vreselijk vonden, maar voor mij was dit het beste moment van de hele bevalling. Eindelijk was hij eruit. Toen hij eruit was bleef het oorverdovend stil. Voor mijn gevoel wel twintig minuten, volgens mijn man een paar seconde. En toen hoorde ik het mooiste geluid uit. Het gehuil van mijn eerstgeborene.
Ik heb maanden nodig gehad voor mijn herstel
Het was inderdaad een meerdagenproject en ik heb maanden te tijd nodig gehad om er lichamelijk en geestelijk van te herstellen. Ze zeggen dat je alles bent vergeten zodra je je kind in je armen hebt, maar dat is onzin. Je vergeet het niet, maar je neemt het wel voor lief. En het is het waard geweest, want over twee weken vieren we de vijfde verjaardag van de liefste, slimste, grappigste, zorgzaamste en mooiste jongen.
ANNELIEKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
