Mijn dochter dronk niet goed na de bevalling. Wegens omstandigheden werd het flesvoeding. Prima. Tijdens de kraamweek ging het met elke voeding moeizamer. Ik was wel ongerust, maar ach, ze kreeg toch in ieder geval iets binnen? En ze was zo lekker rustig. Iets te rustig, bleek later. De kraamhulp vertrouwde het niet helemaal. Ze belde de verloskundige. De kraamhulp was een geschenk uit de hemel. Na een pittige bevalling stonden we na een paar uur buiten. Eenmaal thuis was zij er en ging pas weg toen wij met een gerust hart in bed lagen. De volgende dag was ze er weer en hielp ons zo de eerste week door. Haar voorgevoel was goed. Terwijl de verloskundige met het ziekenhuis belde, pakte de kraamhulp mijn tas weer in. We mochten langs komen, al vermoedde de verloskundige niet direct iets.
Eenmaal in het ziekenhuis begon het gedoe. Dochter was bijna uitgedroogd, enorm verzwakt. Ze kreeg een sonde en kreeg daardoor eindelijk een volledige voeding. Na zeven dagen mochten we naar huis, aangesterkt en uitkijkend naar opnieuw starten thuis. Wel onder controle in het ziekenhuis. Thuis ging het goed, ze dronk. Wel volgens de manier die wij van de logopediste hadden geleerd. Met een speciale speen, op een ander merk fles. En toen begon het grote spugen.
Spugen is iets wat bijna elke baby doet. Een mondje teruggeven, gevolgd door een grote boer of andersom. Mijn dochter spuugde een halve voeding uit. Het liep uit haar mond als ze op haar voedingskussen lag, het liep langs mijn rug als ik haar boerde. Tijdens de kraamweek had de kraamhulp haar zorg al uitgesproken over verborgen reflux. Nu was er geen sprake meer van verborgen. Het was dweilen met de kraan open. Schuine kussens, XXL hydrofielen als slabbetje en altijd meerdere setjes kleding mee. Spugen is niet fijn, spugen doet zeer. En dus begon dochterlief te huilen. Uren achter elkaar.
Op controle in het ziekenhuis werden we serieus genomen: maagzuurremmers. Met een doos vol poeder gingen we de strijd aan. Korrels die door de fles moeten, maar die niet door de speen passen. Ik heb in die week wel 20 spenen en flessen gekocht, alles geprobeerd. Toen we de juiste combinatie hadden gevonden, duurde het 10 dagen voor de maagzuurremmers aansloegen. Maar toen was het zover. De juiste ligging, speen, fles en manier van boeren zorgden ervoor dat dochter eindelijk ging drinken. En hoe. Het ergste vond ik niet de vieze kleding, de zure lucht of het huilen van dochterlief. Het ergste vond ik de adviezen van anderen. Vooral van andere moeders. Hoe goed ook bedoeld, jij weet het beste wat je kan doen en als jij het niet weet, weet de kinderarts het wel. Maar omdat er soms de gouden tip bij kan zitten, luister je toch. Je geeft aan dat je dat al geprobeerd hebt, dat je ook niet weet waarom je kind huilt, dat het echt al een fles heeft gehad (oh, moet een baby melk?! Bedankt voor de tip…) dat je ook al een speen hebt geprobeerd, dat je toch maar weer een rondje gaat lopen, jij ook een fijne dag.
Dus bij deze. Mijn tips voor een baby met reflux.
1. Ga naar een dokter / Als je kind veel spuugt is het fijn als er iemand naar kijkt. Ook als je kind goed groeit en niet huilt. Helemaal als je ten einde raad bent. Het is fijn als je weet hoe het komt en wat je er aan kan doen.
2. JBPM / Johannes Brood Pit Meel. Deze term zegt je niks. Tot je moeder wordt. En dan gebruik je het alsof je al jaren weet wat dit is. Het verdikt melk. Waardoor het moeilijker uit te spugen is.
3. Zijligging / Geef je flesvoeding, dan is de zijligging de meest natuurlijke manier van drinken. Je legt je kind ten slotte ook niet op zijn rug met jou erboven hangend, als je de borst geeft. Leg je kind op je benen met billetjes tegen jouw buik, fles aan de zijkant.
4. Goed boeren / Dit hoeft niet in de klassieke “Over-de-schouder” houding. Zittend (ja, dat kan een baby ook) op jouw knie met jouw hand onder zijn kinnetje komt de boer het beste eruit. Uiteraard houd je je baby goed vast en ondersteun je het nekje.
5. Schuin kussen of hellend wiegje / Er bestaan speciale reflux kussens. Of het fijner is voor je kindje vond ik lastig beoordelen, maar het zorgt er in ieder geval voor dat ze niet stikken in de melk als ze spugen. Ik had er ook eentje in de kinderwagen.
6. Verschillende flessen, verschillende spenen / Soms heb je de perfecte speen, maar vind je de fles heel onhandig. Wij hebben gemerkt dat deze inwisselbaar kunnen zijn. Dat je op internet vaak veel meer variatie hebt in spenen dan in de winkel. Probeer uit en kijk wat werkt.
7. Met 4 maanden een hapje / Dit moet je helemaal zelf weten. Als de kinderarts, consultatie bureau of jouw gevoel iets anders zegt, moet je het vooral niet doen. Maar na 4 maanden gaven wij een groentehapje. Dit ging top! De arts raadde dit ons aan: eten moet leuk zijn, de flessen zijn dramatisch geweest en het gaat nu goed, hou die positieve sfeer wat eten betreft vast. Met vast eten houdt het spugen niet op, het verandert slechts van kleur, maar het kan helpen.
8. Luister naar jezelf…
Ik kan hier wel een mooi verhaal ophangen over moederinstinct en dat je je gevoel moet volgen. Maar dat gevoel ontbrak bij mij volledig. Ik had niet door in de kraamweek dat ze niet in orde was. Ik heb dat wel 100 keer terug gespeeld in mijn hoofd. Wat waren de signalen? Punt is dat je die signalen niet herkent als nieuwe mama. Alles is nieuw en je gaat uit van de experts. Zonder onze kraamhulp hadden wij het niet door gehad, of pas als het te laat was geweest.
Maar gaandeweg leer je wat hoort en wat niet hoort. Wat je fijn vindt en wat niet. Bij een refluxbaby moet je af en toe schijt hebben aan wat anderen zeggen en doen wat je zelf wil. Of wat de dokter zegt. Punt.
Liefs,
KELLY V
