“Je spreekt met de politie”, hoorde ik door mijn telefoon”, ik schrok me dood

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Dit is een minireeks. Lees hieronder de eerdere delen.

Nina: “Ik las een stukje uit het dagboek van mijn dochter (12 jaar) waar ik van schrok”

Mijn dochter (12 jaar) is een dief

Ik confronteerde mijn dochter (12 jaar) met haar geheime plan om te gaan stelen

Binnen 2 maanden ontdekte Shelly dat (merk) kleding, parfum en make-up duur is

Ze redde het niet met haar kleedgeld van 100 euro per maand en ze vroeg om een verhoging. Bram en ik overlegden. “Ze moet daar alles van kopen”, zei ik, “ook haar schoenen en winterjas. Ik kan me voorstellen dat ze dat met de prijzen van tegenwoordig allemaal niet redt.”. Bram en ik waren aan het narekenen. “Oke, we geven haar 150 euro per maand”, zei Bram. En dat was dat. We hoorden even niets van Shelly over kleding. Wel vertelde ze veel over haar schoolleven en vriendinnen. Dat deed me goed.

Ik merkte dat Shelly veel nieuwe kleding op haar kamer had

“Red je het met het nieuwe bedrag?”, vroeg ik, “Waar koop je zoal?”. Shelly keek me achterdochtig aan. “Waarom wil je dat weten?”, vroeg ze. Ik kreeg een naar onderbuikgevoel. Er klopte gewoon iets niet. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ze bezat weinig merkkleding, maar wel erg veel kleding. Ook veel make-up van het huismerk. Verder had ze 2 winterjassen en 3 paar schoenen. Ik vond nieuwe sierraden en trok een la vol met parfum open. Het was gewoon allemaal veel, te veel. “Ik koop in allerlei winkels”, zei Shelly, “maar niet meer in merkwinkels, dat is echt te duur.”

Shelly zag er iedere dag leuk uit

Shoppen dat kon onze dochter wel. Ze was vrolijk en ook op school ging het goed. Ze haalde goede cijfers. In het weekend waren er vriendinnen bij ons of ze was bij hun thuis. Bram had niets in de gaten. Hij dacht dat alles goed ging en vond mij overdreven. “Waar baseer je jouw gevoel op?”, vroeg hij. “Er is geen enkele indicatie dat het niet goed gaat met haar.” Ik staarde voor me uit. “Je hebt gelijk”, zei ik. En ik schoof het opzij.

Ze werd 13 jaar oud, net zoals haar vriendinnen

Shelly zat in de brugklas en werd halverwege het jaar 13. We organiseerden een groot feest. Shelly mocht 6 vriendinnen uitnodigen, waaronder Jane en Bo. Ze aten taart. Het was een dolle boel aan tafel. Shelly lachte nog het hardst. Daarna reden ze op de fiets naar de bioscoop. Er was een film die alle meiden graag wilden zien. Ik weet niet meer hoe die heet. Ik had geld mee gegeven voor popcorn en cola. Ik had voor de zekerheid extra veel geld meegegeven. Toen ze terugkwamen zei Shelly dat al het geld op was. Ze trok een pruillip en zei: “Maar we hebben echt genoten, bedankt”. Ik geloofde haar, gaf haar een dikke kus en maakte het avondeten klaar.

Die week daarna ging ik met een vriendin uit eten

Ik pakte mijn tas en liep naar ons favoriete restaurant. We bestelden heerlijke pasta’s en een fles wijn. We kletsten urenlang door. Bram was thuis bij Shelly. “Zullen we nog één flesje doen?”, vroeg mijn vriendin. “Laten we allebei nog één glas doen en dan de rekening vragen”, zei ik. Ik vond twee flessen iets te gortig. Toen de wijn op was zei ik: “Ik reken deze keer af”. Mijn vriendin protesteerde, maar ik stond al op en liep naar de kassa. Ik deed mijn rits open en wilde een briefje van 50 en 20 euro pakken. Ik merkte echter dat het briefje van 50 weg was. Ik dacht snel na of ik het ergens anders had uitgegeven. Ik leek wel gek. Ik wist zeker dat ik dat briefje in deze tas had gestopt. De mevrouw achter de kassa keek me vragend aan. “Doe maar met pin”, zei ik. Ik snapte er niets van en nam me voor om thuis aan Bram te vragen of hij het geld had gepakt voor iets. Dat bleek niet zo te zijn. Het was een raadsel. “Ik heb me waarschijnlijk gewoon vergist”, dacht ik. Ik legde totaal geen link met Shelly. Ik ging naar bed.

De volgende dag begon het alledaagse leven weer

Shelly ging naar school, Bram werkte die dag en ik deed boodschappen. In de middag, ik denk rond 16.30, ging mijn telefoon af. “Met Nina”, antwoordde ik. “Dag, je spreekt met de politie”, hoorde ik door mijn telefoon. Mijn hart sloeg even over. Ik dacht gelijk dat één van mijn familieleden een ongeluk had gehad. “Ow god, is alles goed met Bram en Shelly?”, vroeg ik direct. “Shelly zit hier op het politiebureau”, zei de agent. Ik kon er met mijn hoofd niet bij. “Waarom?”, dacht ik. Maar ik kreeg gelijk een onderbuikgevoel. Ik dacht terug aan haar dagboek en kreeg een knoop in mijn maag. De agent vroeg of ik naar het politiebureau wilde komen.

NINA