Graag deel ik met jullie het verhaal van mijn tweede zwangerschap. Een zwangerschap die normaal en zorgeloos van start ging. Ik verheugde me weer op het genieten van deze bijzondere tijd. Ik had nooit kunnen voorzien hoe deze zwangerschap uiteindelijk ging verlopen…
Terugkijkend begonnen de klachten al toen ik ongeveer 22 weken zwanger was. Ik kreeg af en toen last van een zeer vervelende pijn rechtsboven in mijn buik. De huisarts dacht aan maagzuur, de verloskundige aan pijn in mijn darmen. Toch kwam de buikpijn steeds vaker terug en ook steeds heviger. Ik voelde me ook grieperig en had hoofdpijn, maar de herfst begon en dus ook het griepseizoen. Toen ik 24 weken en 6 dagen zwanger was, werd de buikpijn zo hevig dat ik er de hele nacht wakker van lag en niet meer wist waar ik het moest zoeken. Ik belde toch maar weer de verloskundige en zij kwam direct naar me toe. Eerst nam ze mijn bloeddruk op. Hierna volgde een bezorgde blik. Ik moest op een stickje plassen, zodat ze de eiwitten in mijn urine kon meten. Ze zocht naar het nummer van het ziekenhuis. Ik had een zwangerschapsvergiftiging. Buikpijn rechtsboven, een grieperig gevoel, bandhoofdpijn, allemaal typische klachten van een zwangerschapsvergiftiging, weten we nu.
Ik ben direct opgenomen in het ziekenhuis in Hardenberg waar ik een infuus met medicijnen kreeg en injecties met longrijpers voor mijn baby. Ondanks de medicijnen wilde mijn bloeddruk niet dalen, dus werd ik de volgende dag met een ambulance naar het ziekenhuis in Zwolle gebracht. Daar hebben ze een NICU (Neonatale Intensieve Care Unit) zodat ze voor ons kindje konden zorgen als ze eerder kwam. Ik werd opgenomen op de OHC. Alles ging zo vreselijk snel deze dagen. De artsen waren zelfs nog bang dat de baby een ernstige chromosomale afwijking zou hebben, waardoor ze geen kans van leven zou hebben. Bam, en mijn wereld stortte in. Na een vlokkentest en een versneld onderzoek, werd al snel duidelijk dat hier gelukkig geen sprake van was. Toch maakten de artsen zich wel zorgen, want de baby was aan de kleine kant en er leek weinig vruchtwater over te zijn. Na onderzoek werd duidelijk dat ik teveel eiwitten in mijn urine had en te weinig bloedplaatjes in mijn bloed: HELLP-syndroom was de diagnose. Zeldzaam bij een tweede zwangerschap en met zo’n vroeg zwangerschapstermijn. Ondertussen was mijn bloeddruk eindelijk stabieler. Nog steeds te hoog, maar stabiel. Op zaterdag (ik ben op woensdag opgenomen) mocht zelfs mijn infuus eruit en kreeg ik de medicijnen in tabletvorm. Het zou nu een kwestie van wachten zijn. De zwangerschap zo lang mogelijk uitzitten en moeder en kind gezond houden. Wij waren positief en klaar voor misschien wel een wekenlange opname in het ziekenhuis. Ik voelde de baby veel bewegen. Ze voelde toen al als een vechtertje, niet als een zieke en zwakke baby.
We kregen een boek met informatie en zondagavond een rondleiding op de NICU, dan hadden we dat alvast maar gehad. Het zien van deze afdeling was best heftig en ik was er emotioneel van. Mijn man besloot om die nacht bij me te blijven slapen in het ziekenhuis. We gingen rond 23.00 uur slapen. Om 1.30 uur werd ik wakker met de meest vreselijke hoofdpijn die ik ooit heb gevoeld. Ik wist niet wat me overkwam. Mijn bloeddruk werd gemeten: 220 over 140. Torenhoog. Ik kreeg een extra tablet, maar die spuugde ik er weer uit. Ik begon aan één stuk door over te geven en liet mijn urine lopen. De verpleegkundige ging de artsen oproepen. Ondertussen zat ik rechtop in bed, nog steeds te spugen, totdat ik me raar voelde. De linkerkant van mijn lichaam begon te verstijven en helemaal te verkrampen. Ik wilde tegen mijn man zeggen dat ik me niet goed voelde, maar ik kon bijna niet meer praten. Mijn linkermondhoek hing naar beneden en mijn tong wilde nog amper bewegen. Ik had een hersenbloeding… De verpleegkundige had dit niet eens direct door. Ze had opdracht gekregen om me weer aan het infuus te leggen, dus probeerde ze in mijn linkerarm te prikken. Deze arm was alleen zo verkrampt dat een volwassen man hem nog niet recht kon krijgen. Ze werd een beetje geïrriteerd, want ze kon het infuus er natuurlijk niet in krijgen. “Doe je arm nou eens recht!”, zei ze. “Dat kan ik niet”, zei ik. Ze keek me verschrikt aan en toen ging alles heel snel.
Ik ben twee keer door de CT-scan geweest. Door de enorme hoge bloeddruk had ik een bloeding gehad diep in de rechterhelft van mijn hersens. Om mijn leven te redden mocht ik niet meer zwanger zijn. Er werd een spoedkeizersnede georganiseerd. Ondertussen werden er vragen gesteld over wel of niet reanimeren en kwaliteit van leven. Dingen waar mijn man en ik natuurlijk nog nooit over nagedacht hadden. Het ging nu niet om de baby, maar om mij. Iets wat volledig tegen je moederinstinct ingaat…
ILSE
