Shannen is een sterrenmama en vertelt haar verhaal bij ons in een minireeks. Haar verloofde ving pasgeboren Faith op die 16 weken oud was. Lees hier haar vorige verhaal, voordat je hieronder verder leest.
Ik was net bevallen van Faith en voor ik het wist werd ik weggereden voor een spoedoperatie om de placenta manueel te verwijderen onder narcose. Toen ik eenmaal bij werd gebracht op de uitslaapkamer, hadden ze meteen mijn verloofde gebeld. Binnen 10 minuten was hij bij me. Wat was ik opgelucht dat de complete bevalling achter de rug was. Maar wat was ik emotioneel, omdat ik niet wist wat mij te wachten stond. Ik had Faith amper gezien. Mijn verloofde stelde mij gerust. Hij had namelijk tijdens mijn operatie de voetafdrukjes gemaakt. Hij zei ook: “Ze is prachtig. Ze heeft echt jouw neus”.
Eenmaal op de kamer werd ons uitgelegd dat de kinderarts zou komen voor een eventuele doodsoorzaak en om het biopt af te nemen. Ze vroegen of ik Faith meteen wilde zien of wilde wachten tot de kinderarts zou komen en ze daarna werd gehaald. Ik besloot om voor het tweede te gaan. Ik vond het zó eng om haar nu echt onder ogen te moeten komen. Ik wist niet wat ik moest verwachten en wilde heel even 5 minuten rust en met mijn verloofde alleen zijn voor we verder gingen in die veel te snelle achtbaan waar we in zaten.
Toen de kinderarts kwam, stond zo weer de kamer vol met mensen. De paniek sloeg al toe. Alles kwam voor mij gevoel op mij afgevlogen, maar ik wist één ding zeker: ik moest me sterk houden voor Faith. De kinderarts vroeg of ik wilde dat hij de testjes bij Faith bij mij op schoot deed of dat ik vanuit mijn bed meekeek naar de plek waar ook normaliter een kind zijn eerste testjes na geboorte krijgt. Ik keek mee vanuit bed. Ik had heel even meer tijd nodig. Aan mijn bed stond mijn verloofde mij enorm te steunen. Hij merkte dat ik het moeilijk had. Samen keken we vanuit bed hoe de arts rustig alles uitlegde en liefdevol met onze dochter om ging. Mijn vraag was natuurlijk meteen: “Waarom is ze overleden? Heb je enig idee?” De arts zei dat het waarschijnlijk hartfalen is geweest. Haar nekje was enorm opgezet door vocht, zodanig dat haar hoofdje doorliep tot haar schouders en echt amper een nek te zien was. Zo’n opgezwollen nekje geeft blijkbaar aan dat het kindje hartfalen had. Mijn volgende vraag was: “Heeft ze pijn gehad?” De arts verzekerde ons dat dat zeker niet het geval is geweest. “Pfff, dan is het goed”, dacht ik. Nadat wij beiden alle vragen hadden gesteld, vroeg de arts of hij dan nu het biopt mocht afnemen.
Wij hebben gekozen om mijn placenta te laten onderzoeken en een biopt van Faith te laten afnemen. De reden hiervoor was om uit te sluiten dat er iets mis was gegaan bij mij of het genetisch kon zijn. Ook was er de keuze om Faith naar een patholoog te sturen voor een eventuele doodsoorzaak. Alleen als zo’n klein baby’tje onderzocht wordt, krijg je vaak geen extra antwoorden. Daarom hebben we gekozen om Faith met rust te laten en alleen de placenta en biopt te laten onderzoeken.
De arts haalde een stukje weefsel uit haar bovenarm om die te kunnen op sturen naar het lab. Nadat de arts klaar was met de testjes en het biopt, werd alles gehaald om Faith in het water te leggen. Wij hebben voor Faith gekozen om de watermethode toe te passen. Dat betekent dat je kindje in een bak met koud kraanwater wordt gelegd en vaak mooier van kleur wordt. Wij kozen ervoor dat de verpleging Faith voor het eerst in het water zou leggen. Eenmaal in het water kregen we de bak met Faith erin en hadden we voor het eerst ons gezinsmomentje. De verpleegkundige pakte meteen onze camera en heeft prachtige foto’s gemaakt van dit waardevolle moment. Ze lieten ons daarna even alleen.
Toen de verpleegkundige weer terugkwam, gaf ik aan mezelf graag te willen opfrissen. We waren al 4 uur verder en ik had nog steeds alleen maar mijn short en sokken van de operatie aan. Ik voelde mezelf niet echt fris. De sporen van de bevalling zaten nog over mijn hele lijf heen en ik dacht dat als ik mezelf weer fris zou voelen dat ik hopelijk mezelf ook beter ging voelen. Ik had twee keuzes.
Keuze 1: ik mocht zelf proberen naar de wc te gaan en te douchen, onder begeleiding van mijn verloofde. Als dat zou lukken, dan wist het ziekenhuis dat ik in ieder geval even kon staan zonder consequenties en zou ik daarna nog naar huis mogen.
Keuze 2: ik bleef nog een nachtje en ze zouden mij opfrissen op bed.
Ik ging voor de eerste optie. Ik sprong uit bed – als ik mijn verloofde moet geloven – en liep heel normaal naar de badkamer. Ik trok zelfs nog op één been mijn sokken uit alsof alles van de bevalling en operatie helemaal niets voorstelde. Maar toen ik weer letterlijk met beide benen op de grond stond, begon de wereld te draaien. Ik zei tegen mijn verloofde dat hij het stoeltje moest pakken, waar ik ook mee zou douchen. Toen viel ik neer. Ik kwam weer bij toen ik gestrekt op de koude badkamer grond lag en drie hoofden boven mijn hoofd zag hangen. Ik was flauwgevallen. Ik was toch iets te enthousiast geweest. Mijn bed werd naar de badkamer gereden en toen ik overeind kwam, viel ik weer flauw. Eenmaal op bed kwam ik weer bij en werd ik gewassen door mijn verloofde en de verpleegkundige. Mijn eerste woorden waren: “Wij gaan niet naar huis”. Mijn verloofde lachte en zei: “Nee schat, wij gaan niet naar huis. Hou jezelf maar even rustig”. Ik liet het los en ik gaf toe aan het feit dat het toch erg veel was allemaal en ik de hele situatie geestelijk en lichamelijk zwaar had onderschat. Na het wassen kleedde mijn verloofde mij aan.
Hierna belden wij mijn ouders. Ze konden langs komen. Ik moest toch een nacht blijven. Mijn ouders waren snel in het ziekenhuis om hun eerste kleinkind te bewonderen. Mijn moeder kwam de kamer binnen en schrok van hoe ik er uitzag, zo bleek en uitgeblust. En dat terwijl ik mezelf sterk probeerde te houden voor mijn ouders. Ik wilde niet dat ze hun dochter zo zouden zien. De mensen om je heen die je goed kennen, zien dat het vonkje uit je ogen is en weten dat het slechter gaat, dan dat je zelf beweert. Nadat wij mijn ouders alles hadden verteld, kwam de verpleging met mijn slaapmedicatie voor de nacht. Na 1.5 uur zagen mijn ouders dat ik enorm moe was, mijn ogen dicht begonnen te vallen en dat mijn lichaam aangaf dat ik moest rusten. Wij namen afscheid en lieten de verpleegkundige Faith in de koeling zetten voor de nacht. Wij gingen slapen.
De volgende keer vertel ik hoe het was om met Faith naar huis te gaan en hoe we de condoleance en de crematie van onze dochter hebben aangepakt.
SHANNEN
