Het is aan het begin van de zomer en ik ben de dienst in gegaan
Voor nu lijkt alles rustig, dus ik besluit een beetje op tijd naar bed te gaan. Niets zo onvoorspelbaar als de dienst van een verloskundige. Als ik nog wat slaap kan pakken, is dat wel heel fijn. Het is 21.35 uur als ik het licht uitdoe. Midden in de nacht (2.10 uur) schrik ik op van het welbekende deuntje van mijn telefoon. Ik neem op en hoor dat het Frank is: “Ja, van Iris moest ik bellen”. Ik vraag de situatie uit. Sinds het begin van gisteravond is gaan rommelen bij Iris. Maar nu het laatste uur lijkt het ineens serieus te worden. Ze heeft weeën die elke drie minuten terugkomen. Ze heeft nog geen gebroken vliezen. “Ik kom eraan”, sluit ik af. Iris gaat bevallen van haar derde kindje. De eerste keer beviel ze in het ziekenhuis om de ontsluiting onvoldoende vorderde, de tweede keer beviel ze vlot thuis, binnen drie uur na de start van haar weeën. Dit maakt dat ik wel een beetje op wil schieten, mogelijk gaat het nu weer vlot.
Acht minuten na het belletje van Frank zit ik aangekleed en fris in de auto
Frank en Iris wonen een beetje in een uithoek van het gebied. De navigatie geeft aan dat het 26 minuten rijden is. Ik rijd rijd wat harder dan toegestaan. Ik ga een dorp voorbij en moet een stuk over wat buitenwegen. Op een gegeven moment zie ik ineens twee koplampen in mijn achteruitkijkspiegel. Ze komen niet dichterbij, maar blijven op dezelfde afstand. “Vreemd”, denk ik, “zo midden in de nacht alleen op pad. Of zou het misschien politie zijn?” Ik trap het gaspedaal iets minder diep in en kijk in de spiegel, nog steeds die koplampen achter me. Ik ben bijna bij het huis van Frank en Iris. Er komt zo een rotonde, dan moet ik linksaf. Dat is de doodlopende buitenweg waar ze aan wonen. “Als die auto nu ook linksaf gaat op die rotonde, dan zal het wel politie zijn”, denk ik bij mezelf.
Ik kijk in de spiegel….
Ja hoor! De auto slaat ook linksaf. Direct daarna zie ik in mijn achteruitkijkspiegel de rode letters voorbijflitsen: “STOP POLITIE”. Ik zet direct de auto aan de kant van de weg en pak mijn portemonnee. Door de adrenaline sta ik al naast de auto met m’n rijbewijs in de hand. Er loopt een agent met een zaklamp naar mij. Hij kijkt me onderzoekend aan.
“Zo, zo, mevrouw”, zegt de agent streng en serieus
“Eh goedenacht”, stamel ik. “Mag ik uw rijbewijs even zien?”, vraagt hij. Nog voordat hij z’n zin heeft afgemaakt heb ik hem al aangegeven. “U lijkt nogal haast te hebben. We rijden al een tijdje achter u aan”, vervolgt de agent. Ik begin te ratelen en doe mijn verhaal. “Meneer, ik ben verloskundige en ik ben onderweg naar een koppel wat hun derde kindje verwacht en omdat het de derde bevalling is van deze vrouw zou het heel snel kunnen gaan. Ik zou het heel vervelend voor ze vinden als ik te laat arriveer en de vader het kindje zelf geboren moet laten worden”.
De agent kijkt me met grote ogen aan en geeft me direct mijn rijbewijs terug
“Ik snap het!”, zegt hij. Hij maakt een handgebaar dat ik moet opschieten en zegt: “Ga maar gauw! Zorg dat die baby veilig ter wereld komt!”. Even ben ik van slag en overrompeld door hoe snel deze man begrip heeft voor de situatie. Dan herpak ik me en zwaai naar de agent. “Bedankt! en goede dienst!”, roep ik nog. “Jij ook werk ze!”, zegt hij lachend terug.
Dan rijd ik (me keurig aan de snelheid houdend) door naar het huis van Frank en Iris
Anderhalf uur na mijn aankomst wordt er na negen minuten persen een prachtige dochter geboren. Het is een sterrenkijker. Iris heeft er geen last van gehad dat ze andersom lag en naar boven keek in plaats van naar beneden. In rap tempo zette ze het meisje, wat de mooie naam Lova krijgt, op de wereld. Lova heeft een goede start en een mooi gewicht. Ze drinkt goed aan de borst bij Iris en ze komen met z’n drietjes bij. Vlak voordat ik wegga. vertel ik Frank in de keuken dat ik op de heenweg werd aangehouden. We kunnen er samen om lachen. Aldaar bedenken we dat die politieagent misschien ook zelf wel kinderen heeft en zich gerealiseerd heeft dat het wel heel prettig is dat je verloskundige er op tijd bij is.
De volgende ochtend rijd ik tijdens de kraamvisites ooklangs Frank, Iris en Lova
Terwijl ik dezelfde route rijd, zie ik dat het een 60-weg is waar ik op rijd. Oeps! Ik snap wel dat de agent mij heeft aangehouden. Ik was in de veronderstelling dat het een 80-weg was en reed daarom rond de 90 km/uur. Foutje! Gelukkig liep het met een sisser af. Ik kon Iris helpen om de baby veilig op de wereld te zetten.
VERLOSKUNDIGE LIDA
