De zomerdag dat mijn dochtertje haar evenwicht verloor en in het grote water viel

Op een warme zomerdag, besloten we als gezin om een dagje aan het meer door te brengen

Mijn man, onze tweejarige dochter Emily en ikzelf waren vol enthousiasme voor een dag vol plezier en avontuur. We hadden onze picknickmand gevuld met lekkernijen en strandspelletjes om ons bezig te houden.

Zodra we bij het meer aankwamen, straalde Emily van opwinding

Haar ogen waren wijd open van verwondering toen ze het uitgestrekte water zag dat voor haar lag. Ze rende naar het water toe, haar kleine voetjes zorgvuldig aan de zandrand, terwijl de golven zachtjes geluid maakten. Ik kon haar lach horen. Ze genoot.

Terwijl mijn man en ik bezig waren met het opzetten van onze handdoeken en parasol, merkte ik dat Emily steeds dichter bij het water kwam

Mijn moederinstinct begon te knagen, dus hield ik haar nauwlettend in de gaten. Plotseling zag ik hoe ze haar evenwicht verloor op een gladde rots net aan de rand van het water. In een fractie van een seconde voelde ik mijn hart bevriezen toen ze in het diepere gedeelte van het meer viel, haar armpjes wild zwaaiend en haar ogen gevuld met angst.

Mijn eigen schreeuw vulde de lucht

Maar nog voordat mijn verstand kon beseffen wat er gebeurde, was mijn lichaam al in beweging. Mijn voeten raakten nauwelijks het zand toen ik in het water dook, de koele golven klapten tegen mij aan, als een herinnering aan de echtheid van het moment. Mijn spieren leken te branden van adrenaline toen ik met krachtige slagen naar mijn dochter zwom, mijn gedachten gevuld met niets anders dan haar veiligheid. Elk moment leek een eeuwigheid te duren terwijl ik haar kleine lichaampje naderde, haar gezichtje half ondergedompeld in het water. Met alle kracht die ik in me had, greep ik haar vast en trok haar naar me toe. Emily hoestte en sputterde, haar tranen mengden zich met het water op haar gezicht. Ik hield haar stevig vast, mijn armen om haar heen gewikkeld. De angst in haar ogen begon langzaam te vervagen toen ze besefte dat ze veilig was, in de armen van haar moeder. Ineens stroomden de tranen over mijn wangen. Dit had heel anders kunnen aflopen.

Die dag werd een herinnering die in mijn ziel gegrift staat

Ineens besefte ik dat het leven zo kwetsbaar is, dat een onoplettend moment het verschil kan maken tussen vreugde en tragedie. Sinds die dag ben ik me nog meer bewust van de kostbaarheid van elk moment dat we samen doorbrengen. Elke knuffel, elke lachbui, elke nieuwe mijlpaal is een geschenk dat ik nooit als vanzelfsprekend zal beschouwen. En wanneer we teruggaan naar het meer, laat ik Emily nooit te ver uit het oog. Want die ene keer dat het bijna misging, is genoeg om me eraan te herinneren hoe belangrijk het is om altijd waakzaam te zijn. Het gebeurt namelijk binnen een seconde. Eén seconde.

WILLY