Puck schrijft een reeks over haar psychische klachten. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Door mijn onverklaarbare klachten moest ik zelfs stoppen met met mijn opleiding
Deel 2: Ik was zo angstig dat ik niet meer naar buiten durfde
Deel 3: Puck heeft ASS: “Toen ik mijn diagnose kreeg, vielen de puzzelstukjes eindelijk in elkaar”
Deel 4: Dankzij de hulpverlening durfde ik eindelijk weer naar buiten
Ik durfde mijn verjaardag weer te vieren
Half februari 2020 werd ik 20 jaar. Ik heb twee jaar mijn verjaardag niet tot amper gevierd vanwege mijn klachten. Deze verjaardag kon en zou ik groots vieren. Iedereen die ik lief heb was aanwezig. Dit was mijn eerste grote feest sinds jaren en wat heb ik genoten. Ik was niet eens heel erg gesloopt hierna. Wel heb ik dagen daarna veel rust gepakt, maar dit was het alles waard.
Bang voor een terugval
Vlak na deze mooie overwinning ging alles in de wereld dicht vanwege corona. Ik was in deze tijd erg bang en onzeker dat ik terug zou vallen in mijn oude patroon. Ik deed voor mijn doen alweer veel stapjes de goede kant op. Nu kon ik niet verder oefenen, nu moest ik verplicht binnen zitten. Ik wilde niet terug naar mijn oude gewoonte, binnen zitten. Rond mei ging ik weer oppassen bij buurkindjes. Ook overdag zodat ik toch weer wat dagbesteding had. Helaas moest ik voor de zomervakantie stoppen bij de peuterspeelzaal. Na de vakantie moest ik helaas ook stoppen bij de kinderopvang, omdat er geen plek meer was voor mij. Dit was wel even een tegenvaller.
Eindelijk weer op vakantie en naar de bioscoop
In de zomervakantie van 2020 behaalde ik nog een grote mijlpaal. Ik ging samen met mijn ouders en broertje drie dagen op vakantie. Dit was de eerste keer sinds de zomervakantie van 2016 dat ik weer op vakantie/nachten van huis was. Wat was ik trots op mijzelf en blij dat ik dit doel kon afstrepen. Aan het eind van de zomervakantie ben ik met mijn moeder naar de bioscoop geweest. Ook dit was vijf jaar terug voor het laatst. Weer een doel dat ik had bereikt.
Ik had spanning voor een operatie
In november 2020 werd ik geopereerd aan mijn knie. IK vond het heel spannend ondanks dat ik er ook naar uit keek. Achteraf was deze spanning niet nodig en is alles goed gegaan. Ik heb tijdens de revalidatie wel af en toe een momentje gehad dat ik dacht “Ik wil moet de deur uit kunnen.” Maar gelukkig viel het mee en kon ik na drie maanden weer mijn dingetjes gaan doen. Ook het oppassen heb ik toen weer opgepakt en dat was heel fijn.
En toen kreeg ik corona
En toen kreeg ik begin maart 2021 corona. Wat was ik er na de eerste dag op mijn kamer al klaar mee. Ik had zo het gevoel dat ik weer terug zou vallen in mijn oude patroon omdat ik nergens heen kon. Deze gedachte en angst is gelukkig geen waarheid geworden. Maar op dit soort momenten speelt de angst toch nog een grote rol. Het overheerst, het beklemt.
Weer een volledige dag van huis
Ondertussen was ik ook samen met mijn begeleidster vanuit Kopzorg bezig om mij in te schrijven voor mijn opleiding. Hoe spannend ook, de stap moest ooit weer gezet worden. Een gigantisch grote stap vooruit. Rond mei 2021 ging ik hele dagen bij de kinderopvang als werkervaringsplek aan het werk. Zo trots op mezelf en blij dat ik na vele jaren weer een hele volledige dag van huis kon zijn. Wat een vooruitgang vergeleken met een jaar daarvoor.
Ik kon weer naar school
Ik ging ook steeds vaker alleen ergens naartoe. En ik bracht ook vele dagen op Texel (familie woont daar) met een vriendin, zonder mijn ouders. Dit was de eerste keer super spannend, maar omdat het zo goed ging ben ik na deze keer meerdere keren vier dagen naar Texel geweest. En dan was daar op 25 juni 2021 het verlossende antwoord: Ik was aangenomen voor mijn opleiding, ik kon weer naar school na vijf lange, lastige en emotionele jaren.
Ik nam een klasgenoot in vertrouwen
En toen was daar DÉ grote dag. Mijn eerste introductie ochtend op het MBO. De dagen voor die eerste echte schoolweek werden mij nog flink spannend gemaakt. Ik zou samen met een vriendinnetje starten, helaas haakte zij op het laatste moment af. Ik kreeg hierdoor flinke paniek, eigenlijk wilde ik niet meer. Uiteindelijk heb ik mij er toch toe gezet, met de hulp van mijn begeleidster en omdat ik een klasgenoot in vertrouwen nam over mijn situatie en mijn geschiedenis. Zij kon me daardoor helpen en bij me blijven als ik het spannend vond.
Het naar school gaan ging en gaat goed
Anders dan vijf jaar geleden herkende ik nu de signalen (duizeligheid, paniek) en kon ik kiezen wat ik daarmee wilde doen: hulp vragen en toch naar school gaan. Hierdoor zit ik tot op heden nog steeds op school. Het gaat heel goed en ik heb het onwijs naar mijn zin. De eerste echte schoolweek ging snel voorbij. Wel stond ik de hele week flink in de overlevingsmodus. Maar alles is goed gekomen, en alles komt goed.
Ik heb een onwijze groei doorgemaakt
Al vrij snel na de eerste schoolweken kwam de herfstvakantie eraan. Wat zag ik hier tegenop. Ik had nooit durven dromen dat ik dat nog zou zeggen. Het ging zo goed op school. Ik wilde helemaal geen week thuis zitten, ik wilde doorgaan. Tot op heden ben ik 95% aanwezig geweest op school. Dit was vijf jaar terug het tegenovergestelde. Ik denk dat ik toen 95% afwezig was. Wat kan er veel gebeuren in vijf jaar tijd. Ik ben onwijs gegroeid in alles. Wat ben ik alle mensen die mij hebben gesteund en er altijd voor mij zijn dankbaar voor de afgelopen jaren, en hopelijk zullen nog vele jaren volgen.
Je hoeft je niet te schamen
Wees jezelf en doe een stapje terug als dit nodig is, voor het te laat is. Hoe erg ik mij ook schaam voor de diagnoses, dit is nergens voor nodig (hoe makkelijk ik dit nu ook kan laten klinken). Het voelt misschien als falen, dit is absoluut niet zo. Je laat zien dat je sterk in je schoenen staat door een pas op de plaats te nemen.
PUCK
Insta: puckschrijft
