Puck schrijft een reeks over haar psychische klachten. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Door mijn onverklaarbare klachten moest ik zelfs stoppen met met mijn opleiding
Deel 2: Ik was zo angstig dat ik niet meer naar buiten durfde
Deel 3: Puck heeft ASS: “Toen ik mijn diagnose kreeg, vielen de puzzelstukjes eindelijk in elkaar”
Stapje voor stapje
Verjaardagen, etentjes of andere feestjes kon ik nog niet bijwonen. Die stap was nog te groot voor mij. Kerst 2018 was mijn eerste ‘feest’ waar ik weer bij kon zijn. Het was bij mij thuis, met een deel van mijn familie. Zo waren er op dat moment heel veel dingen die ik aan het overwinnen was. Zoals het weer aanwezig kunnen zijn bij dansen, het doen van een boodschap, het weer zelfstandig naar een
vriendin kunnen gaan, het weer (samen) naar een zwembad kunnen en winkels binnen gaan. Die maand heb ik meerdere feestjes bijgewoond met familie. Ik ben zelfs weer een keer uit eten geweest in een klein restaurant met mijn ouders en broertje. Dit lukte weer!
Ik stelde doelen voor 2019
De doelen die ik voor 2019 voor mijzelf gesteld had waren: nog zelfstandiger worden (alleen op stap gaan) en weer kunnen werken/naar school gaan. Dat laatste duurde zeker nog een jaar maar ik durfde er wel weer over na te denken. Ik was mezelf aan het leren kennen met mijn ASS en angst- en paniek en hoe ik daarmee om moet leren gaan. Ik kon weer makkelijker naar een restaurant om te eten. In het begin was dit mega spannend. Maar stapje voor stapje ging dit beter.
Mijn daginvulling stopte
Na twee maanden stopte mijn werkervaringsplek vanwege de vakantie. Ik ben meteen gaan zoeken naar andere plekken om daginvulling te hebben. Ik kon één middag op een peuterspeelzaal meekijken en drie ochtenden op een kinderopvang. Op de peuterspeelzaal was ik meteen de hele middag aanwezig. Dit hield ik goed vol. Wel moest ik daarna rust nemen, maar hier had ik ook de tijd voor.
Ik startte met nieuwe begeleiding
In september 2019 heb ik kennis gemaakt bij zorgorganisatie Kopzorg in Alkmaar. Omdat mijn GGZ behandeling bijna klaar was maar ik nog wel begeleiding nodig had om me verder te kunnen ontwikkelen. Daar ben ik toen begonnen met wekelijkse gesprekken. Tot op heden zit ik hier nog steeds één keer per week om te praten en word ik geholpen met al mijn struggles, problemen en emoties.
Ik stemde toch in om met een project mee te doen met lotgenoten
Vanuit mijn begeleidster van de gemeente kwam het idee om mee te doen aan een project: ‘Your Next Step’. Dit is een project voor ziek uitgevallen jongeren die weer terug de maatschappij in willen. Toen dit idee op tafel kwam heb ik het vaak afgewimpeld. Ik wilde helemaal niet met lotgenoten samen zijn, dan voelde ik me helemaal anders en gek. Uiteindelijk heb ik toch ingestemd om mee te doen. Ik wilde het een kans geven. Hoe spannend ik dit ook vond, achteraf ben ik heel blij dat ik mee gedaan heb. IK heb hier onwijs veel aan gehad, ook aan de herkenning.
Mijn tattoo helpt mij door te blijven gaan
In januari 2020 heb ik mijn verhaal vereeuwigd op mijn lichaam. In de vorm van een tatoeage. Dit stond voor mij in het teken van verbetering. Als er tijden zijn dat het slechter gaat, weet ik dat ik hiernaar kan kijken. Toen is het ook goed gekomen, alles komt op zijn tijd ook weer goed.
Lees HIER het vervolg.
PUCK
Insta: puckschrijft
