Het gezin Kraan uit Boskoop bestaat uit maarliefst 8 kinderen. Wellicht ken je het gezin van het tv-programma Een huis Vol. Vader Ivan vindt zijn gezin huiselijk en mama Linda vindt hun gezin eigenlijk doodnormaal. Ons lijkt het erg pittig: zo’n groot gezin. Tijd om papa Ivan vragen te stellen over het vaderschap!
Papa, stel je jezelf even voor.
Ik ben Ivan Kraan. Ik ben 45 jaar oud en getrouwd met Linda Wolters. Samen hebben wij acht kinderen. Drie kinderen uit vorige relaties en vijf van ons samen. Alle kinderen wonen fulltime bij ons.
Wilde je altijd al een groot gezin?!
Ik zelf wilde toen ik een jaar of 20 was helemaal geen kinderen. Ik had er niet zoveel mee en kinderen ook niet met mij. Mijn eigen nichtje was zelfs bang voor mij, hahaha.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je voor het eerst papa werd?
Ik werk op de bloemenveiling in Aalsmeer als logistiek directeur bij IBH-export. Na mijn scheiding van mijn eerste vrouw kreeg ik co-ouderschap over mijn eerste zoon, Sam. De weekenden zorgde ik voor mijn zoon en zodra Sam op bed lag verveelde ik mij in de avond uren. Zodoende kwam ik op een chatsite terecht. Hier kwam ik in gesprek met Linda. Na vier maanden praten, hebben wij de stoute schoenen aangetrokken en samen een bakje koffie gedronken. Ik was voor mijn werk in het Oosten van het land. De vonk sloeg gelijk over en de rest is geschiedenis. Toen Linda vertelde dat ze van ons eerste kindje (Stan) zwanger was, vond ik dat een heel bijzonder moment. Zij had geen geduld en belde mij op het werk. Ik reed in mijn auto rond en toen kreeg ik een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor. En iedereen die mij zag rijden vroeg zich waarschijnlijk af waarom ik zo lachte.
Hoe ervaarde jij de zwangerschappen?
De zwangerschappen zijn voor de man toch iets aparts om mee te maken. De vrouw heeft het absoluut zwaar, maar de man ziet wel een jaar lang een andere vrouw in huis. Een zwangerschap doet wat met een vrouw en als man is dat soms wel een beetje zwaar, hahaha.
Kan je de over één van de bevallingen vertellen?
De bevalling is voor mij echt het intiemste wat je als stel mag meemaken. Een vrouw die zich helemaal bloot geeft en kwetsbaar opstelt. Ze heeft pijn. En als man kan je weinig doen, behalve lieve woordjes in haar oor fluisteren en zeggen dat je trots op haar bent. Als het kindje dan eenmaal geboren wordt, dan leef je wel even in een geluksbubbel.
Toen Linda van Sara ging bevallen zaten wij midden in de coronatijd. Er was sinds één dag een lockdown. Alle kinderen waren thuis en ik was aan het werk. Linda was een beetje in paniek toen de weeën begonnen. Het liefst zou ze het uitstellen, omdat ze niet op haar gemak was met alle kinderen om haar heen, want stel je voor dat de kinderen iets zouden horen. Linda en ik hadden de hele morgen contact gehad hoe het met haar ging, omdat ze in de ochtend zei dat het rommelde. Om 11 uur heb ik voor het laatst contact met Linda gehad. Ik hoorde nog niks bijzonders aan haar stem. Maar toen ik om 12 uur belde en in het volgende half uur nog 5 keer belde en telkens geen gehoor kreeg wist ik het: het was begonnen.
Linda zit in haar bevallingsroes en zij gaat de telefoon niet meer oppakken. Haar telefoon staat op stil, want als ze weeën heeft kan ze geen harde klanken horen. Ik ben gelijk in mijn auto gestapt en naar huis gereden. Iets na enen was ik thuis en zag ik Linda tegen de deurpost aanhangen en zuchten. Het was serieus en begonnen. Ik heb de verloskundige gebeld. Zij kwam met hoge snelheid de straat ingereden. Ze kent Linda ook al langer dan vandaag. Sara is uiteindelijk om half 3 in de middag geboren. Een kraamtijd hadden wij niet. Ook geen kraamvisite. Geen handenschudden. Wel ouders die door de ramen naar Sara stonden te kijken. Vreselijk als ik het zo achteraf bekijkt. Gelukkig is Sara een heel tevreden en lief meisje en dat maakt alles goed.
Wat is de mooiste gebeurtenis tot nu toe in het vaderschap voor jou?
Mijn persoonlijke geluksmomentjes met de kinderen zijn toch wel als ik thuis kom van mijn werk. Als ik de kinderen ‘papa’ hoor roepen en ze rennen op mij af en beginnen allemaal hun verhaal te doen. Soms denk ik wel eens: “ho, ho, niet allemaal tegelijk.”
Wauw, is zo’n groot gezin soms niet ongelofelijk stressvol?
Echt stress van een groot gezin ervaar ik niet. Wel dat als iedereen tegelijk wat zegt of aandacht wil, er op dat moment teveel prikkels binnenkomen en dan is het wel eens lastig om binnen een seconde zonder iemand tekort te doen de juiste volgorde te bepalen, zodat iedereen het gevoel heeft dat ze op een eerlijke volgorde geholpen of beantwoord worden.
Dit weet je nog niet van mij…
Dat ik soms regels verzin voor het gezin, waar ik mezelf ook niet aan kan houden. En dan gaat het voornamelijk over ongezond eten. Ik ben wel wat aan de zware kant en dat doe ik uiteraard zelf. Een bakje chips teveel of een extra snoepje, komt geregeld voor. De kinderen probeer ik hier met regels tegen te beschermen, zodat ze later niet zo flink worden als ik. Alleen papa kan zich slecht aan die regels houden.
Sinds het vaderschap….
Sinds ik vader ben, ben ik wat rustiger geworden. Ik was vroeger vrij driftig en ging nogal veel naar feestjes toe. Dat is allemaal minder geworden. En ik merk wel dat tot tien tellen of soms tot 50 meer zin heeft dan driftig reageren. Maar dat kan ook inmiddels mijn leeftijd zijn natuurlijk.
IVAN
