Op 27 januari 2020 vertelt de echoscopist: ‘Jullie krijgen een prinses!’ Oké, eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat mijn eerste reactie niet louter positief was zodra ik hoorde dat wij een meisje zouden krijgen. Dit had alleen niets te maken met dat ik een voorkeur voor een jongen had. Dat was namelijk écht niet zo. Waarom ik dit toch dacht? Laten we zeggen dat mijn man Farley en ik niet bepaald op één lijn zaten wat betreft namen en al helemaal niet met meisjesnamen.
Een jaar eerder, toen ik in verwachting was van mijn eerste kindje, zaten we te lunchen in een bruine kroeg in Loosdrecht. We aten allebei een uitsmijter en het onderwerp “de naam” kwam ter sprake. Farley had al heel snel een duidelijke mening dat de naam van ons toekomstige kind vier letters moest hebben. De naam Farley heeft namelijk zes letters, Meike vijf en dan ons eerste kind een naam met vier letters. Kind nummer 2 krijgt dan een naam met drie letters en kind nummer drie? Nou… Laten we hier maar eens mee beginnen. Ik vond het allang prima. Ik hou van korte namen en het maakt het zoeken naar een naam ook eigenlijk wel een stukje makkelijker, want je gaat gerichter zoeken naar namen met alleen dat aantal letters. En laten we wel wezen, volgens mij zijn er al ruim 700 (meisjes)namen met vier letters te vinden. De keuze is dus reuze!
Eigenlijk waren we er voor een jongen al heel erg snel uit. We vonden veel jongensnamen erg leuk, maar deze sprong er toch wel echt uit. Maar die meisjesnaam… Dat was toch wel een ander verhaal. We wilden geen top 100 naam. We wilden een naam die mensen sowieso goed zouden schrijven als ze zou vertellen hoe ze heette en ook geen naam waar één van ons al een slechte associatie mee zou hebben. Er was eigenlijk geen enkele naam die de één leuk vond en de ander niet verschrikkelijk vond. Oké, die meisjesnaam zou dus écht een uitdaging worden. Na 11 weken bleek het hartje, eind april 2019, toch gestopt te zijn met kloppen en daarmee viel dit onderwerp ook even stil. Ter herinnering aan de miskraam kocht ik een speciaal boompje.
Half november 2019 komen we erachter dat ik weer zwanger ben. Met de ervaring van de eerdere miskraam blijft het onderwerp “de naam” toch nog even liggen; eerst (de termijnecho) zien, dan geloven. Wel zijn we het nog steeds eens over de naam voor als het een jongen zou worden. Wanneer wij dus op 27 januari bij de pretecho zijn, heb ik vanuit het oogpunt van de naam, een lichte voorkeur voor een jongen. Want daar zijn we het tenminste over eens. Als het een meisje is, dan moeten we daar toch echt weer over gaan nadenken. De echoscopist begint aan de echo. Hij vertelt eerst over wat hij ziet en of alles goed is. Farley onderbreekt hem al snel: ‘Jaja, alles is vast goed, maar wat is het geslacht?’. Dan antwoordt hij: ‘Jullie krijgen een prinses!’. Het eerste wat ik dacht? “Oh nee…. Die naam!”
Zodra we de auto instappen, zeggen we tegen elkaar: “Jemig, een dochter…” Nu moeten we dus toch een meisjesnaam verzinnen. We laten dit even op ons inwerken en op 2 februari zit ik in een lijst van meisjesnamen te zoeken.
Ik app Farley:
“Jade, Juna, Nola…”
“Nola betekent kampioen… Wel leuke naam. Nola.”
“Ik denk dat we Nola op ons moeten laten inwerken. Staat net niet in de top 100 namen lijst van 2019 (plek 103).”
Farley zijn reactie:
“Nola?”
“Leuke naam. We laten hem inwerken.”
Er komen nog wat andere namen tussendoor voorbij, maar Nola is wel de naam die altijd terug blijft komen. Wanneer ik erachter kom dat het boompje van de miskraam een Magnolia boompje is (deze heeft in ineens drie bloemen in bloei) en Nola een vernoeming is naar deze boom, is het wel duidelijk: dit wordt de naam voor onze dochter!
MEIKE
