Ik ben verslaafd aan de schoolApp: ik check mijn kind continu op spijbelgedrag en haar cijfers

Cijferverslaving

De Magister App, welke ouder van een tiener kent hem niet? Toen ik voor het eerst van deze magische app hoorde, was ik direct verkocht. Want hoe mooi is het dat jij altijd en overal kan zien hoe laat je kind les heeft, welke lessen hij /zij heeft gemist en welke cijfers zij op dagelijkse basis binnen slepen? Dit is perfectie, toch? De perfect geaccepteerde manier om boven op je kind te zitten voor de control freaks onder ons. En zijn we dat stiekem niet allemaal een beetje, als het onze kinderen aangaat? Want tsja, we willen toch allemaal dat ons “fruit from our loins” goed terecht komt.

Vroeger was alles anders

In de ‘90’s bestond deze app gelukkig nog niet. Ik kon allerlei streken uithalen:

• Te laat komen en dan zelf mijn absentiebriefjes schrijven met de beste plagiaatpoging tot de handtekening van m’n moeder.

• Spijbelen bij dat ene vak, totdat de leraar na een aantal weken of maanden toch maar eens mijn moeder opbelde om te vragen wat er met me aan de hand was. Maar ja, ik stond toch een gemiddelde van een 7.0 dus die lessen volgens mijn “puberbreinmening” geheel overbodig. Ik had wel betere dingen te doen, zoals bankhangen of de hangjongeren uithangen in het winkelcentrum.

• Straf uitzitten. Zoals achtste uurtjes bijwonen, nablijven en papier prikken, omdat ik weer eens de klas was uitgestuurd. Ook die kon ik makkelijk verdoezelen voor mijn ouders, onder het mom van supermotivatie om echt wat van dit leerjaar te maken. Ik wilde graag eerder naar school of langer blijven om te studeren.
  

• En als dan het grote rapportmoment eraan kwam, dan kon ik deze altijd nog een week onderin mijn tas bewaren. In de heimelijke hoop dat mijn ouders het vergaten.  

Die vliegers gaan dus niet op voor mijn dochter

Ondanks dat ik mijzelf zie als een vrij relaxte moeder, merk ik dat ik toch minstens één keer per dag op Magister kijk. Het control freak mechanisme draait overuren bij het zien van deze app. En ik vind mijzelf stom dat ik dit doe. “Hoe mega irritant had ik het als puber gevonden als mijn moeder zo bovenop mijn lip zat?! Ik had het vreselijk gevonden! Met mij is het uiteindelijk toch ook helemaal goed gekomen?!”, denk ik regelmatig.

Mijn dochter zit nu in de brugklas

De eerste paar weken op de middelbare ging het van een leien dakje. Tienen, goed gedrag, het kon niet op. En toen kwam de eerste onvoldoende als een donderslag bij heldere hemel. Een 3.0 voor biologie. Ik had het uiteraard al gezien voordat zij thuis was. Ze kwam met laaghangende schoudertjes binnenwandelen. Ik daarentegen stond al klaar met wijsvinger omhoog en veel vragen hoe dit kon gebeuren. Ik had stress, meer dan zij zelf. Zij had de typerende “boeiuhhh”-pubermentaliteit en ik zag mezelf al honderden euro’s betalen voor bijlessen. Na deze 3.0 voor biologie heeft ze het nog driemaal gepresteerd om een dikke onvoldoende te halen. En iedere keer als ik weer een onvoldoende voorbij zag komen schoot er een shitload aan adrenaline door mijn lijf, zelf gebombardeerd tot de terminologie “cijferstress”. En deze cijferstress veroorzaakt ook een bijna obsessief Magister checkgedrag. Call me a Magisterjunk.

Vandaag staat zij aan de vooravond van haar allereerste proefwerkweek

Ze weet dat ze goede cijfers moet halen, om het zooitje een beetje op te krikken. Ik probeer mijn inner yogi met man en macht aan te spreken: adem in, adem uit. Relax. Deze week staat in het teken van vertrouwen in mijn dochter hebben en het loslaten van mijn wens om het allemaal te kunnen controleren. Whoosah! 

CLAIRE