Op maandagochtend 9 december ging ik voor een groeiecho naar het ziekenhuis. Vanwege een spierziekte en medicatiegebruik had ik een medische zwangerschap waarbij alle controles in het ziekenhuis plaatsvonden. Inmiddels was ik 28 weken zwanger en had ik een redelijk voorspoedige zwangerschap. Het enige wat een beetje tegen zat was de zwangerschapsdiabetes wat waarschijnlijk is ontstaan door medicatiegebruik. Met de halvering van mijn medicatie en het schrappen van koolhydraten was dat weer goed onder controle.
Vanwege de vele ziekenhuisafspraken die we al gehad hadden, ging ik niets vermoedend alleen naar de groeiecho. Het waren altijd fijne momenten om ons meisje weer even op de echo te mogen zien en daar genoot ik dan ook altijd van. Maar dat was deze keer maar van korte duur… De echoscopiste zag dat de beentjes en het buikje te klein waren. Aan haar gezicht kon ik al aflezen dat er iets niet goed was. Toen ze steeds maar opnieuw bleef opmeten wist ik zeker dat er iets niet goed was. De eerste tranen rolden inmiddels over mijn wangen en ik voelde meteen de spanning in mijn hele lijf. ‘Het is goed dat u zo nog een afspraak heeft met de gynaecoloog voor verder beleid’ en daarmee werd de groeiecho afgesloten. Ik moest nog driekwartier wachten tot mijn afspraak bij de gynaecoloog. Ik hield het niet meer. Ik belde mijn vriend op met de mededeling dat het foute boel was. Hij was helaas voor zijn werk elders in het land en kon niet meteen bij me zijn. Toen de drie kwartier eindelijk voorbij was, viel de gynaecoloog meteen met de deur in huis. Ik herinner me nog precies wat ze zei. ‘Ik ga met de deur in huis vallen. Onze zorgen zijn dermate groot dat we je gaan opnemen. De baby is niet goed genoeg gegroeid en we zien dat de placenta niet goed werkt. Je zult niet meer zonder baby naar huis gaan’. ‘Oh oke… Mag ik nog even naar huis om wat spullen te gaan halen?’, vroeg ik. Maar nee, ik mocht niet meer naar huis en moest direct naar een andere locatie van het ziekenhuis waar het moeder- en kindcentrum zich bevond. Ik was even compleet van de wereld en vroeg me af of dit nu echt gebeurde of dat ik gewoon een hele nare droom had. De gynaecoloog ging meteen bellen en ik hoorde haar nog zeggen dat ik in shock was. Het was heel onwerkelijk en net alsof dit niet over mij ging. Ik koos ervoor om zelf te rijden in plaats van een ritje met de ambulance.
Aangekomen in het andere ziekenhuis werd ik meteen aan de CTG gelegd. Daarop waren duidelijke haperingen zichtbaar en hoorbaar. Het geluid van haar hartslag was aan de ene kant zó fijn en aan de andere kant zó spannend. Wat een mindf*ck is dit! In eerste instantie was ik nog alleen in het ziekenhuis, maar gelukkig was mijn vader er al snel en even later mijn vriend met mijn schoonvader. Tijdens de CTG kreeg ik allerlei informatie van de arts en verpleegkundige die ik maar half heb opgeslagen, omdat ik eigenlijk nog steeds niet helemaal besefte wat er gebeurde. Het was in ieder geval duidelijk dat de baby te vroeg geboren zou worden en met een keizersnede ter wereld zou komen. Volgens de arts zou ze een vaginale bevalling niet redden. Vanwege mijn termijn van 28 weken moest ik naar een ziekenhuis met een NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Voor mij een term die ik nog nooit gehoord had, maar dat kort daarna mijn hele wereld zou zijn… Omdat er maar 10 NICU’s in Nederland zijn, moest er worden rondgebeld waar er plek was. Uiteindelijk kregen we te horen dat er in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven plek was. Gauw kreeg ik nog een injectie met longrijpers die ik 24 uur later nogmaals zou moeten krijgen.
Mijn vriend en ik zijn samen naar het MMC gereden en kwamen daar halverwege de middag aan. Ik werd meteen weer aan de CTG gelegd. Tijdens de CTG werd ons uitgelegd wat een NICU inhield en dat we een rondleiding zouden krijgen zodat we een beetje voorbereid waren op wat er zou gaan komen. Nou, ik heb inmiddels wel ervaren dat je hierop niet voorbereid kunt zijn… Drie keer per dag zou ik een CTG krijgen en elke CTG was een beslismoment of de baby gehaald zou gaan worden of niet. Dat kwam wel even binnen. Nog steeds dacht ik dat ik misschien wel weken daar zou liggen en me zelfs zou gaan vervelen. Ik mocht namelijk niets anders dan alleen maar liggen en complete rust nemen. In dezelfde avond kreeg ik nog een CTG en die was redelijk oké. We besloten te gaan slapen, maar ik kwam maar niet in slaap. “Gebeurt me dit nu echt? Ga ik veel te vroeg bevallen? Droom ik dit?”, spookte er door mijn hoofd. Ik snapte niet wat me overkwam en kon maar niet in slaap komen. De verpleegkundige had dat gelukkig in de gaten en bood me een slaappil aan waarna ik ben gaan slapen voor een paar uurtjes.
De volgende ochtend net na het wakker worden kwam de verpleegkundige binnen om meteen de CTG aan te sluiten. In de tussentijd was er een ontbijtje neergezet waar ik eigenlijk net een hap van op had toen de verpleegkundige en gynaecoloog binnen kwamen. Ze schoven mijn ontbijt aan de kant met de mededeling ‘stoppen met eten want we gaan je baby halen’. Wat?! Er werd ons uitgelegd dat mijn placenta niet goed werkte waardoor de haperingen toenamen en ze konden zien dat ons meisje het niet fijn meer had in mijn buik. Ze zou beter af zijn buiten mijn buik dan in mijn buik. Wat ergens ook echt wel een beetje als falen voelde. Waarom doet mijn placenta niet gewoon zijn werk? En wat zou er gebeurd zijn als ik gisteren geen groeiecho had gehad? Daar moest ik maar niet over nadenken volgens de arts… Er was ook geen tijd om hier allemaal bij stil te staan, want de voorbereidingen voor de spoedkeizersnede werden getroffen. Ik kreeg een infuus met magnesium ter bescherming van de hersenen van de baby. Hier werd ik echt heel akelig van. Ik had het ‘geluk’ dat er nog een spoedkeizersnede voor mij plaatsvond waardoor wij pas rond 11 uur richting de OK gingen en ik even de tijd had om alles goed tot me te laten doordringen. Gisteren ging ik nog vrolijk en nietsvermoedend naar het ziekenhuis voor een groeiecho en nu lag ik hier te wachten totdat mijn buik opengemaakt zou worden om onze véél te kleine baby te halen. Zoveel gedachten en gevoelens gingen door me heen, maar vooral angst overheerste. De longrijpers hadden hun werk niet kunnen doen, onze dochter was pas 28 weken en daarnaast nog eens veel te klein door de groeiachterstand. Naast prematuur zou ze ook dysmatuur geboren worden. Dat betekende dat ze naast het feit dat ze te vroeg geboren zou worden, ook nog eens te klein was voor haar termijn. Zou ze dit overleven? En hoe zou ze dit dan overleven? En is haar huidje nog doorzichtig? Zou ze gaan huilen? Zou ze zelf kunnen ademen? Ik werd gek van de spanning en nu ik dit beschrijf raak ik weer helemaal van streek.
Er stond een heel team klaar met specialisten en verpleegkundigen. Ik weet niet meer hoeveel mensen, maar het waren er echt veel. Ik kreeg een ruggenprik wat ik erg spannend vond en er werd een katheter geplaatst. Ik voelde langzaam het gevoel uit mijn benen verdwijnen. Toen ging het eigenlijk erg snel. Er bleef continu een verpleegkundige naast mij staan die steeds uitlegde wat er gebeurde. Zelf kon ik namelijk niets zien. We hadden wel afgesproken dat het luikje open zou gaan zodra ze haar uit mijn buik zouden halen, zodat we toch nog iets van haar geboorte zouden kunnen zien. Ik voelde een rare druk in mijn buik toen ze bezig waren met de keizersnede. Omdat ze zo klein was hoefde er niet een hele grote snede gemaakt te worden. En toen was het moment daar dat het luikje open ging en ons meisje uit mijn buik gehaald werd. Ik kon alleen nog maar huilen, van spanning en verdriet. Blijdschap kon ik nog even niet voelen. Daar was ze dan om 12.01, onze dochter Nora! Zo ontzettend klein en ze was zo stil. Ik had Nora alleen nog maar door het luikje kunnen zien omdat ze eerst werd gecheckt op de opvangtafel. Een heel team aan specialisten boog zich over haar om controles uit te voeren en zuurstof toe te dienen. Mijn vriend stond er hulpeloos bij, maar bleef continu in de buurt van Nora. Na zo’n 10 minuten werd ze eindelijk voor twee minuten op mijn borst gelegd. Dit was echt een magisch en onbeschrijfelijk moment. Ik voelde haar kleine lijfje en was eigenlijk ook meteen heel trots op haar. Wat een vechtertje! Omdat ze zich absoluut nog niet kon warm houden, moest Nora in een soort plastic zak en is ze op een speciale couveusebrancard naar de NICU gebracht waar haar kleine ‘huisje’ voor haar klaar stond. In de tussentijd was de gynaecoloog bezig geweest om mij te hechten waarna ik naar de uitslaapkamer gebracht werd voor verdere pijnstilling. Dat duurde voor mijn gevoel allemaal veel te lang. Ik had geen idee hoe het verder met mijn dochter ging. Mijn vriend was natuurlijk met Nora mee en ik had geen telefoon bij me. Ik heb dat in een soort roes beleefd, dus voor hoe lang ik daar precies heb gelegen weet ik niet, maar het voelde eindeloos. En toen werd ik dan eindelijk opgehaald en naar de NICU gebracht om ons dappere meisje weer te zien…
In deel 2 zal ik de start van Nora’s leven beschrijven en de weg die zij heeft afgelegd.
NIKKI
Wat goed Nikki dat jij je verhaal nu opschrijft ! Helpt bij de verwerking van een vroeggeboorte 😘