We begonnen aan een eerste IVF-poging in Dubai. Echt?! Ja, echt! Lees hier het begin van dit avontuur. Hierna kan je hieronder verder lezen.
Als we weer naar huis mogen, plof ik op de bank met een dekentje, kijk een feel-good movie en eet uit een bus pringles. Die avond bestellen we wat lekkers en gaan op tijd naar bed. De avond en nacht na de punctie zijn vreselijk pijnlijk. Ik ervaar veel buikkrampen en weet daardoor niet hoe ik moet gaan zitten of liggen. De arts had me het advies gegeven om veel water te drinken (minimaal drie liter per dag) en heel rustig aan te doen, 21 follikels is namelijk ontzettend veel. Na de punctie is er kans op overstimulatie, een complicatie die kan voorkomen bij een IVF- en ICSI-behandeling. De dagen die volgen doe ik rustig aan en drink ik net even meer water dan anders. We weten natuurlijk nog niet hoeveel embryo’s er uit de poging zullen ontstaan. Elke stap die volgt is weer spannend. Uit onze vorige IVF-poging, hadden we uit de 13 follikels die toen aangeprikt werden maar één embryo van matige kwaliteit die teruggeplaatst kon worden. Zo zie je maar hoe groot de afvalrace kan zijn.
De dag na de punctie kregen we een telefoontje van de kliniek. Van de 21 follikels waren er 21 rijp en zijn ze allemaal bevrucht. Er waren er al een aantal afgevallen, maar er waren nog 13 bevruchtingen over. Over een aantal dagen zullen we wederom gebeld worden door de kliniek, hoe het er dan voor staat met de embryo’s. We waren ontzettend blij met dit getal: 13 embryo’s klinkt fantastisch! Nu was het hopen en duimendraaien dat ze alle 13 goed door bleven groeien de komende dagen.
De dagen daarop zijn zenuwslopend. We proberen veel afleiding te zoeken om er niet al te veel mee bezig te zijn. Wanneer we thuis zijn, branden we continue een kaars voor onze embryo’s. In de hoop dat ze mooi door mogen groeien. Zo’n zes dagen na de punctie, worden we wederom door de kliniek gebeld. Van de 13 embryo’s zijn er nog 10 embryo’s over. Ze zijn allemaal ingevroren en genetisch getest. Over een aantal dagen zullen we hiervan de resultaten krijgen, maar voor nu zijn er dus nog 10 kanjers over. Wanneer we de telefoon ophangen, huil ik van geluk. Elke stap is spannend, maar man, wat een opluchting dat er 10 embryo’s genetisch getest zullen gaan worden. De arts vertelde dat de genetische test een hele grote afvalrace kan zijn, dus dat er op dat moment nog een aantal zullen “sneuvelen”, maar met 10 embryo’s die getest zijn, hebben wij goede hoop dat er in ieder geval één goede over zal blijven.
Een dag later worden we al gebeld door de kliniek. Mijn hart gaat als een razende tekeer als ik zie dat de kliniek belt. Allerlei gedachtes gaan er door me heen. We nemen snel de telefoon op en luisteren wat ze te vertellen hebben. Ze hebben de uitslag van de genetische testen al binnen. De eerste vraag die ze stellen is of we de geslachten van de embryo’s willen weten. “Nee”, zeggen we, “vertel ons maar gewoon hoeveel er gezond zijn, de rest doet er niet toe”. Op dat moment vertellen ze ons dat er drie embryo’s zijn afgevallen, dat betekent dat er nog zeven goede embryo’s over zijn. “Dat is een prima score”, wordt er verteld. Wanneer we ophangen barst ik wederom in tranen uit. We hebben gewoon zeven eerlijke kansen op een zwangerschap. Alles lijkt dit keer mee te zitten. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze opbrengst! Na dit fijne telefoontje was het afwachten tot mijn menstruatie zou gaan starten, want bij de nieuwe cyclus mogen we hopelijk terugkomen voor een terugplaatsing. Een kleine twee weken na de punctie, begint mijn nieuwe cyclus en mogen we weer bellen naar de kliniek. Er wordt een afspraak ingepland en dan gaan we ons zowel lichamelijk als mentaal voorbereiden op een terugplaatsing!
Op 6 juni mochten we langskomen bij de arts. Er werd wederom een inwendige echo gedaan. Wanneer alles er goed uit zou zien, mochten we van start voor de terugplaatsing. Er leek op dat moment een cyste te zitten, maar gelukkig bleek dit na bloedonderzoek geen reden te zijn om niet te mogen starten. De arts vroeg ons of we één of twee embryo’s wilden laten terugplaatsen. Hier moesten we even over nadenken. Er zitten voor-, maar ook nadelen aan wanneer je twee embryo’s terug laat plaatsen. We wilden een goed overwogen keuze maken, dus bespraken we met de arts dat we erover zouden gaan nadenken en het bij de volgende afspraak zouden laten weten. Vanaf deze dag begin ik weer met medicatie, dit keer zijn het geen injecties, maar tabletten. Ik start met drie keer per dag één progyluton, dit is een oestrogeen.
Tien dagen later stond de volgende afspraak gepland. Bij deze afspraak werd wederom een inwendige echo gemaakt om te kijken hoe alles ervoor stond. Het zag er allemaal goed uit, dus we konden de terugplaatsing in gaan plannen. We hebben ervoor gekozen om twee embryo’s tegelijk terug te laten plaatsen. De voornaamste reden hiervoor was dat de kans om zwanger te worden groter zou zijn en wij een tweeling krijgen niet erg zouden vinden. Dat lijkt me juist heel magisch (ondanks dat er natuurlijk meer risico’s aan een meerlingzwangerschap zitten, daar ben ik me volledig van bewust). Vanaf deze dag werd de medicatie opgehoogd van drie keer per dag één tablet, naar drie keer per dag drie verschillende medicatie, namelijk Progyluton, Duphaston en Crinonegel. Dit zorgt er hopelijk allemaal voor dat mijn lijf voldoende Progestron binnen krijgt en het een warm nestje kan gaan zijn voor één of twee kindjes.
De terugplaatsing staat gepland op Vaderdag. Hoe bijzonder is dat? Mijn menstruatie voor deze behandeling begon op Moederdag en de terugplaatsing zal zijn op Vaderdag. Noem me bijgelovig, maar dit voelde als meant to be. Dus mochten we op 21 juni weer richting de kliniek. Ik had er zin in. Er gingen vandaag gewoon twee embryo’s teruggeplaatst worden! De terugplaatsing zelf is anders dan in Nederland. Ook deze keer moest ik me omkleden en mocht ik enkel een blauw schort en te kleine “hotelslippers” aan. Mijn blaas moest driekwart vol zijn en daarna mocht ik naar binnen. De arts vertelde me dat de embryo’s goed ontdooid waren en dat ze een goed beeld lieten zien. Kanjers waren het! Wanneer beide embryo’s teruggeplaatst waren, moest ik nog een kwartier met mijn benen in de lucht blijven liggen. Zodra het kwartier voorbij was, kreeg ik een echofoto mee van de terugplaatsing en mocht ik mezelf weer gaan omkleden. De verpleegster kwam naar me toe en benoemde dat er vanaf deze dag medicatie ging bijkomen: een progesteron olie injectie. Zij zou de eerste zetten en daarna zou ik om de dag naar de kliniek moeten komen om de injectie te laten zetten. Het was een grote naald die in mijn bil gezet moest worden. Op dat moment wilde ik het liefst 10 kilogram meer bilvet, dan die kleine kippenkont. De naald was lang en de substantie was dik. Het was geen pretje, kan ik je vertellen. Maar goed, alles voor een mini! Toen Koen en ik weer in de auto terug naar huis zaten, voelden we ons voldaan. Alles leek mee te zitten, dus het moest dit keer goed komen. Over acht dagen mag ik bloed laten prikken, om te bekijken of ik zwanger ben. Dit worden spannende dagen!
We proberen veel afleiding te zoeken in de dagen die volgen. Elke dag plannen we iets, om op die manier maar gewoon bezig te zijn. Mijn gedachten en gevoelens gaan heen en weer. Ik ben gefocust op alles wat ik voel en vooral niet voel. Ik Google me suf (al had ik me voorgenomen dat niet te gaan doen). Naarmate de dagen voorbij gaan, wordt het spannender en spannender, totdat het eindelijk de dag is dat ik mag laten bloedprikken. Koen werkt weer vanaf kantoor, dus hij zal er dit keer niet bij zijn wanneer ze me gaan bellen met de uitslag. Ik merk dat ik dat wel jammer vind, maar goed, het is niet anders. Rond de middag gaat mijn telefoon en ik zie dat de kliniek belt. Mijn hart slaat een paar keer over, ik zucht een paar keer heel diep en neem de telefoon op. Gelukkig laat de verpleegkundige me niet lang wachten en vertelt me dat ik zwanger ben. Ik val om van verbazing, want die zag ik echt niet aankomen. Ik was ervanuit gegaan dat het niks zou worden. Maar jongens, ik ben gewoon zwanger! De komende weken zal ik meerdere keren bloed moeten laten prikken om te kijken of het HCG-hormoon goed oploopt. Als dat zo is, zal er een eerste echo ingepland gaan worden. De weken die volgen zijn spannend. Om de zoveel dagen moet ik naar de kliniek voor een bloedonderzoek. Elke keer word ik gebeld met een goede uitslag. Ik kan het haast niet geloven en stroom over van geluk. Op 15 juli is het eindelijk zo ver: de eerste echo staat gepland. Het voelt goed, maar toch ben ik rete-zenuwachtig. Koen gaat met me mee en gelukkig zijn we al snel aan de beurt. De arts vraagt hoe ik me voel en zegt daarna al snel dat we gaan kijken. Vrijwel meteen zie ik het, een grijzige vlek met een wit knipperend stipje. Er zit gewoon een kindje in mijn buik, met hartslag! Ik kan wel janken van geluk. Er is gewoon één embryo blijven plakken. Ik ben gewoon echt zwanger. Na al die jaren van ellende en verdriet, zou het dan echt eindelijk gelukt zijn?! De arts zegt dat alles er perfect uitziet voor dit termijn. Ik ben begin maart uitgerekend en de komende weken zal er elke twee weken een echo gepland worden om in de gaten te houden hoe alles loopt. Wanneer Koen en ik in de auto stappen, rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben zó intens gelukkig en dankbaar. Gaan we eindelijk papa en mama worden?!
MANOUK
