Eind 2016 besloten wij dat ik zou stoppen met de pil
Ons huis was nog in verbouwing maar het einde was in zicht. We besloten een volgende stap te nemen. Een maand later bleek ik al zwanger. De zwangerschap verliep goed. De eerste echo’s waren spannend. Na 19 weken kreeg ik veel last van harde buiken en na overleg met de verloskundige ging ik wat minder uur en minder zwaar werken. Tot 32 weken ging dit eigenlijk heel goed en genoten mijn man en ik samen van de zwangerschap en het idee dat wij binnenkort voor het eerst ouders zouden worden.
Ik was net 32 weken en ineens had ik de hele ochtend een zeurende buikpijn
Ik ging naar huis en leverde mijn urine in, want volgens de verloskundige was het waarschijnlijk een blaasontsteking. Toen mijn man later die middag thuiskwam, lag ik met veel pijn in bed. De verloskundige kwam langs en schrok van de situatie. Na inwendig onderzoek bleek mijn baarmoedermond verweekt, maar nog niet geheel verstreken. Ik moest direct door naar het ziekenhuis en aan de CTG. Ik bleek al weeën te hebben om de paar minuten. Ik kreeg een longrijpingsprik en weeënremmers.
Na een week in het ziekenhuis werd mijn buik rustig en ging ik naar huis met 1.5 cm ontsluiting
Afwachten op de bevalling. De weken erna bleven de weeën terugkomen en met 36 weken werd ik voor de vijfde keer opgenomen op de verloskamers. Na de nacht vielen de weeën weer stil en had ik inmiddels al ruim 3 cm ontsluiting, maar nog geen baby om mee naar huis te nemen. Ik was op, sliep slecht van de voorweeën en wilde naar huis met baby. Met 37 weken werd ik ingeleid en werd onze gezonde zoon eindelijk geboren! Hij was te klein voor zijn termijn, maar kon zijn bloedsuikers en temperatuur goed houden, dus mochten we om 23.00 ’s avonds eindelijk samen naar huis
Na een jaar en 3 maanden bleek ik opnieuw zwanger te zijn
Iets eerder dan verwacht, want ik nam nog de pil. Toch waren wij heel erg blij. want nog een broertje of zusje voor onze oudste zoon was meer dan gewenst en welkom. Wederom begonnen na 16 weken de harde buiken weer en zelfs na minderen met werken werd dit niet minder. Ik besloot helemaal te stoppen met werken en met veel rust thuis van de zwangerschap te genieten. De 20-wekenecho was goed. Ons kindje was gezond, wat aan de kleine kant, maar dat was onze oudste zoon ook. We kregen met 28 weken een groei echo. Die groei echo was niet goed. Ons kindje liep erg achter in groei en de echoscopist stuurde ons door naar het ziekenhuis.
“Drie tot vier weken groeiachterstand”, werd er gezegd
Ik werd nauwlettend in de gaten gehouden door het ziekenhuis: twee keer per week een CTG en een echo, bloeddrukmetingen en bloed en urine inleveren. Dit werd meer toen mijn bloeddruk omhoogschoot. Ik kreeg medicijnen om de bloeddruk omlaag te krijgen, maar dit werkte niet. Ons zoontje liep inmiddels al vijf weken achter in groei. Ze zouden hem gaan halen rond de 35 a 36 weken. Ze hebben dit kunnen rekken tot 37 weken. Toen werd ik ingeleid, want mijn placenta werkte minder en de kans dat ons kindje het zwaar zou krijgen was groot. Ze durfden mij geen weeënopwekkers te geven. Ons kindje was zwak en klein en zou dit wellicht niet aan kunnen. Ik kreeg wel een infuus om eventuele weeënremmers te geven als ons kindje de bevalling niet aan zou kunnen.
1700 gram daar werd ons kindje tijdens de laatste echo op geschat
Een uur nadat de weeën begonnen, werd onze tweede zoon geboren. Hij woog 1835 gram en had een goede apcarscore. Hij mocht even bij ons liggen voor hij naar de neonatologie verplaatst werd. Vier dagen na mijn bevalling werd ik ziek. Het begon met hoofdpijn. Dit werd steeds erger. Mijn bloeddruk was onwijs hoog en ook mijn urinewaarde was slecht. Ik kreeg direct magnesiumsulfaat en Labetalol toegediend. Dit moest mijn bloeddruk verlagen en mijn hersenen beschermen tegen insulten. Ik heb samen met onze zoon op de neonatologie gelegen voor bijna twee weken. Daarna werden wij samen ontslagen en konden we herstellen en genieten. Dit herstel heeft nog erg lang geduurd.
Een jaar later was de wens voor nog een kindje er en zijn wij direct bij de gynaecoloog beland
Onze casus werd besproken met verschillende gynaecologen en ziekenhuizen. Toen wij groen licht kregen, stopte ik weer met de pil en was ik weer direct zwanger. Dit keer werd het een zwangerschap onder strenge controle van het ziekenhuis. Ik slikte vanaf het begin medicijnen om mijn placenta zo goed mogelijk te krijgen en zo de kans op HELLP zo klein mogelijk te houden. Ook dit keer stopte ik al rond de 16 weken met werken. Er waren veel onderzoeken en echo’s en ons derde zoontje deed het erg goed. Tot ik 29 weken was en ik voor controle naar het ziekenhuis ging met vage rugpijn. Hier bleek na onderzoek mijn baarmoederhals snel korter te worden. Een uitstrijkje gaf aan dat de kans op vroeggeboorte groot was.
Ik werd met spoed naar het VUMC gebracht met een ambulance, nadat ik een longrijpingsprik en weeënremmers had gekregen
Na een week vol medicijnen, onverklaarbaar bloedverlies, verhoogde bloeddruk, echo’s waaruit bleek dat ook dit kindje weer achterliep in groei en avonden met weeën, werd ik weer ontslagen en kreeg ik volledige bedrust voorgeschreven. De kans op vroeggeboorte was groot volgens de artsen. Na 32 weken mocht ik in het ziekenhuis bevallen. Dit termijn werd behaald en uiteindelijk is ons zoontje pas met 37 weken, na een “stortbevalling”, geboren. Wederom te klein maar gezond. Dezelfde avond mochten wij weer naar huis om te genieten.
Inmiddels worden onze drie zoontjes over een paar maanden alweer 6, 4 en 2 jaar en genieten wij van ons complete gezinnetje
De zorgen tijdens de zwangerschappen vielen zwaar. Lichamelijk en mentaal. De lijst met medicijnen, opnames en zorgen was lang maar uiteindelijk hebben wij drie prachtige zoontjes mogen krijgen!
SYLVANA
