Nicole heeft recidief baarmoederhalskanker. Lees haar eerdere blogs hier en hier. In dit deel schrijft ze een brief aan haar twee kleine kinderen.
Lieve Levi,
Lieve Vikki,
Wat had ik me jullie leven anders voorgesteld. Onbezorgd kind zijn, volop genieten van alle mooie dingen die het leven te bieden heeft samen met een gezonde papa en mama. Nooit, maar dan ook nooit heb ik erbij stil gestaan dat jullie zo vroeg al te maken zouden krijgen met deze vreselijke ziekte genaamd kanker en dus ook het eventuele gevolg: de dood. De angst, onzekerheid en het verdriet, omdat het meest vaste in je leven, je moeder, ziek wordt. Ik kan me niet voorstellen hoe dit voor jullie voelt. Het gemis als ik weer eens in het ziekenhuis lig. De onzekerheid wanneer ik weer thuis kom. En dan nog het herstel. Dan ben ik wél thuis, maar nog láng niet de oude die ik graag wil zijn voor jullie. De rolverdeling thuis is totaal anders.
Hoe jij, Levi, zo graag bij opa en oma logeert, omdat je me dan het minst mist. Thuis ben je gewend aan mijn aanwezigheid en bij opa en oma niet. Zo slim en zo dapper dat je deze weg kiest voor jezelf om het jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Als je dan naar mama in het ziekenhuis mag, sta je ook vooraan. Je weet jezelf in het ziekenhuis niet goed een houding te geven. Ergens ben je bang voor alle toeters en bellen, maar eigenlijk wil je gewoon lekker dicht bij me zijn. Dit vind ik zo fijn! Als je dan toch afscheid moet nemen, valt het je zwaar. Je wilt me eigenlijk meenemen naar huis, maar dat kan niet. Meteen zoek je weer je toevlucht naar opa en oma. Als mama weer thuis is, probeer je me te helpen en me te verzorgen zoveel je kunt. Als ik huil, huil jij mee. Je uit je emoties al zo goed. Lieve Levi, ik ben trots op jou. Hoe je het allemaal doet. Groep 4, het jaar na ons eerste onrustige jaar, maar toch over naar groep 5, ondanks corona. Het einde van groep 4 begint ook meteen weer slecht, omdat de kanker terug is. Van een echte zomervakantie is bij ons geen sprake, want ik wordt geopereerd. Er gebeurt van alles, veelste veel. Maar toch doe je het ondanks alles super goed lieverd!
Vikki, ik herken zoveel van mezelf in jou. Je kop in het zand steken en puur overleven. Toen wij de eerste keer aan je vertelden dat ik ziek was, luisterde je niet eens. Zogenaamd ging je vrolijk verder met spelen, maar ondertussen ving je álles op. Als ik in het ziekenhuis lig, wil je niets van me weten, want je vind het stiekem zó spannend allemaal. Maar ondertussen zet je thuis alles op z’n kop, zoveel driftbuien. Jouw manier om te zeggen dat je je mama mist. Als ik thuis kom, krijg ik kusjes, want daar word ik beter van. Je wilt niet naar bed, want je wilt bij mama blijven. Je bent zo geïnteresseerd in de verandering van mama’s lijf. Totaal niet bang voor wat je gaat zien. Elke dag even mijn buik, wond en stoma zien. Zodra je het woord “ziekenhuis” hoort, zijn meteen je oren gespitst. Ik zie dan de angst in je ogen voor wat er weer komen gaat. Ook al ben je nog zo jong, je doet het geweldig. Emoties laten zien is lastig, maar je maakt jezelf méér dan duidelijk. Lieve sterke Vikki wat ben je toch een bikkel, maar stiekem ook een héél gevoelig meisje. Net als je moeder!
Verschrikkelijk dat jullie dit nu allemaal al mee moeten maken. Ik voel me soms zo schuldig, omdat ik in jullie jonge kinderjaren gedwongen ben om zoveel met mezelf bezig te zijn. Te vechten, beter te worden, te herstellen, mezelf fysiek en mentaal weer in balans te krijgen. Dit alles voor jullie en alleen voor jullie! Ondanks dat ik er niet áltijd fysiek was en niet áltijd tijd had om een spelletje met jullie te doen, omdat ik het te druk had met revalideren, ben ik áltijd met mijn gedachten bij jullie en in jullie hart. Jullie zijn mijn kracht om door te gaan. De reden dat ik ook zo mijn best doe om mezelf te worden en de beste mama voor jullie. Zodat we (hopelijk) nog héél lang van elkaar kunnen genieten!
Het doet mij pijn als mens, als vrouw, maar het meeste nog als moeder. Het breekt mijn hart, want ik kan er niks aan doen. Maar toch voel ik me ergens schuldig. Ik had jullie zo graag dat beloofde, onbezorgde leven gegeven zolang het kon. En dat heb ook ik gedaan, maar waarom maar zo kort? Waarom?
Ik hoop nog zoveel van jullie mee te mogen maken en jullie te zien opgroeien. Jullie eerste echte vriendje en vriendinnetje, het verlaten van de basisschool, de middelbare schooltijd en het slagen daarvan, jullie staptijd, eerste huisje, bruiloft en hopelijk mag ik ook ooit oma worden. Maar heel eerlijk gezegd durf ik niet eens verder te kijken dan jullie aankomende verjaardagen. Niemand weet hoeveel tijd ik nog samen met jullie en papa mag doorbrengen. Hoeveel mooie vakanties we nog kunnen meemaken in de bergen, mooie kastelen en ruïnes kunnen bekijken en lekker kunnen zwemmen. Hoe vaak jullie nog met tegenzin (met mij) op de foto gaan. Iets wat uiteindelijk allemaal herinneringen zijn voor jullie, voor later. Als ik er misschien niet meer ben.
Voor mijn gevoel leef ik vanaf mijn eerste diagnose (januari 2019) al in reservetijd. Het had op dat moment al slecht af kunnen lopen. Jullie waren toen 6 en 3 jaar, veel te jong. En als ik ga, dan heeft het zo moeten zijn en heb ik daar ook vrede mee. Ik voel er tenslotte niets van. Maar jullie lieve Levi en Vikki. Ik houd zo onbeschrijflijk veel van jullie. Dat ik jullie ooit zonder moeder zal moeten achterlaten is hartverscheurend. Ik hoop zó dat dit, in ieder geval niet op korte termijn, gaat gebeuren. Hopelijk kan ik als jullie straks volwassen zijn, deze brief samen met jullie lezen. Lachen en huilen we samen en zijn we vooral dankbaar voor de tijd die we samen hebben gekregen.
Ik houd van jullie tot de maan en de sterren en terug ♡
Liefs,
Jullie mama
NICOLE
