Het leven van een peuter is zwaar. Zo intens zwaar. Ik denk serieus dat als onze peuters later terugdenken aan hun jeugd, ze meteen denken aan hoe zwaar hun peutertijd was. Vast ook de kleutertijd, maar zo ver zijn we hier nog niet.
Ik denk dat als Scott nu al zou kunnen schrijven, hij deze brief aan mij zou sturen:
Mama,
Ja, ik schrijf alleen mama. Want ik vind je echt niet altijd lief. Ik vind je alleen lief als het mij uitkomt. Als ik Paw Patrol wil kijken. Of als ik géén schone luier aan wil. Of juist wel. En ik weet dat dat zelden is. Maar soms zit die drol niet zo lekker. Of als ik chocola wil eten. Als ik thuis wil blijven. Als ik niet naar huis wil. Als ik niet naar bed wil. Of als ik die supermooie knuffel in de winkel wil hebben. Die jij dan lelijk noemt. En dan zeg jij dat ik al genoeg knuffels heb. Maar ik heb maar twee zakken vol knuffels. En ik gooi die zakken toch elke dag om. Dus ik speel er toch mee?
En dan nog iets. Als ik zeg dat ik niet wil eten, dan weet je toch wel dat ik wel wil eten? Al zijn het maar twee hapjes en zeg ik dan dat ik genoeg heb gehad. Je weet toch dat ik wel wil eten. Maar wel alleen als ik zelf kom. En als ik zelf in mijn stoel mag klimmen. Want als je ook maar denkt aan helpen, dan zeg ik gewoon dat ik al genoeg heb gegeten, terwijl ik mijn boterham nog niet eens gezien heb. Ja, dat doe ik echt hoor. En als ik zeg dat ik pindakaas op mijn boterham wil, dan snap jij toch zelf ook wel dat ik pasta bedoel? Als ik zeg dat ik geen drinken wil, dan snap jij toch wel dat ik dat wel wil? Als jij zegt dat ik maar één koekje mag, dan snap je toch wel dat ik er vijf wil? Dat snap je toch? Jij zegt altijd dat ik goed moet eten. Kom je weer aan met je bloemkool. Of die eindeloze sperziebonen, omdat jullie in de waan zijn dat ik die lekker vind. Geef me gewoon toetjes, taart of chocola. Dan eet ik wel. Dat is toch ook jouw favoriete eten? Waarom is dat dan zo’n probleem?
Waarom zeg je altijd dat ik duidelijk moet zijn? Dat ik een mond heb gekregen om mee te praten? Ik ben toch heel erg duidelijk? Jij luistert gewoon niet goed hoor mama.
En mama, dan heb ik nog wat te zeggen. Misschien is het beter dat je in de toekomst geen afspraken meer maakt. We komen toch altijd te laat. Want je weet toch dat ik alles zelf wil doen? Ik weet niet hoe klittenband werkt. Maar als ik het niet probeer, zal ik het nooit leren. Dat zeg jij altijd. En als ik mijn laarzen aan doe, zelf, en daarna toch bedenk dat ik liever mijn gewone schoenen aan wil doen. Dan kan dat toch? En als ik dan daarna toch weer mijn laarzen aan wil, wat is dan het probleem? Ik doe ze toch zelf aan. En ik mag toch zelf weten welke schoenen ik aan wil doen. Ik moet er op lopen hoor.
Bovendien. Leuk dat we om 8.00 uur ergens naartoe moeten. Maar het is uiterst belangrijk dat ik om 7.59 nog even drie schroeven aan draai met mijn houten schroevendraaier en als ik dat gedaan heb moet ik ook nog even de benen van de pop afzagen. Met de plastic zaag. Want die echte zaag mag ik van jou niet vast houden. Want dat is voor grote mensen. Maar jij zegt toch altijd dat ik een grote jongen ben? Ik snap het niet hoor mama.
En als ik dat gedaan heb, dan moet ik nog even dat ene boek zoeken. Je weet wel, dat boek. Dat boek van die ehm, ehm, ehm, ehm. Van die olifant. Ja, ik heb echt wel een boek van een olifant. Ik heb toch ook een leeuw op mijn kamer en een tijger in de tuin?
Eigenlijk is het heel simpel mama. Mijn lievelingswoordje is nee. Dat zeg ik gewoon heel erg graag. Het is kort maar krachtig. Het geeft me een fijn gevoel in mijn mond. Ook vind ik het gewoon leuk om het tegenovergestelde te doen van wat jij wilt. Want waarom zouden we het makkelijk doen als het moeilijk kan?
Vaak wil ik gewoon net datgene wat niet kan. Of niet mag. Of niet veilig is. Zullen we anders gewoon afspreken dat ik gewoon vanaf nu alles bepaal? Ja, ik liet jou denken dat je nog wat te zeggen hebt. Maar eigenlijk bepaal ik alles. En anders ga ik gewoon schreeuwen. Of huilen. Of ik ga me verstoppen. Want jij ziet me echt niet staan achter de bank.
Groetjes lieve Scott,
Want ik ben wel altijd lief.
En weet je wat ik met deze brief zou doen? Ik zou hem inlijsten. Misschien moet ik maar gewoon blij zijn dat hij nog niet kan schrijven.
MARLINDE
