De tranen komen, Baby Gaja lijkt wel een wassen beeld

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Arwen schrijft een blogreeks. Lees hieronder het eerste deel van baby Gaja.

Opeens voel ik een golf, het is bloed, ze onderzoeken of dat van mij of de baby is

Verdrietig: “Als ik mijn pasgeboren baby terugzie, weet ik genoeg”

Arwen: “Ik houd baby Gaja vast terwijl hij langzaam het leven loslaat”

Die dag komt baby Gaja bij ons op de kamer

Ik ben enorm dankbaar dat ik hem nog even kan zien. Het is zo gek. Zo anders dan gisteravond. Gaja lijkt wel een wassen beeldje. Ik neem hem met nestje en al op schoot. Haal het dekentjes van hem af. Raak nog een keer zijn kleine voetjes aan. Zijn handjes. Zijn zachte haartjes. Hij is zo mooi. Ik voel me zo verdrietig. Even later wordt Gaja weer opgehaald en naar beneden gebracht. Dan komt er nog iemand van maatschappelijk werk met ons praten. Het is een enorm fijn gesprek. Ze helpt ons met alles te regelen voor aankomende vrijdagochtend. Als we Gaja voor de laatste keer gaan ophalen. Dan hebben we namelijk de ceremonie op een heel mooi plekje in Leiden. Precies op de dag dat we vorig jaar het afscheid van Jayme hadden.

Een jaar later, hebben we een uitvaart erbij

Je verzint het niet. En toch is het waar. Precies een jaar dat we het laatste stukje afscheid van Jayme namen, gaan we nu afscheid van Gaja nemen. Het klopt voor geen meter en toch voelt het helemaal goed. We gaan het doen. We hebben geen keus. En als het dan toch moet, dan liever op dezelfde dag als Jayme. Omdat Gaja en Jayme nu ook samen zijn. Daar waar alles mooi en licht is. Daar waar alleen maar liefde is. Diezelfde middag mag ik nog naar huis. Veel vroeger dan normaal, maar alles gaat lichamelijk goed genoeg en ik wil gewoon thuis zijn nu. Jeffrey haalt de auto en ik word door de verpleegkundige met een rolstoel naar beneden gebracht. Ik zie de gang waar ik een dag eerder nog met de brancard doorheen werd gereden. Wat gek. Wat onwerkelijk. Ik wil niets liever dan hier weggaan en tegelijkertijd wil ik liever blijven. Alsof Gaja er dan gewoon nog is.

Onderweg naar huis komen de tranen

We rijden heel langzaam binnendoor. Van mij mag deze weg voor altijd duren. Voor altijd onderweg zijn, zodat ik niet onder ogen hoef te komen wat onvermijdelijk is: dat ik thuiskom zonder baby. Dat we weer een kindje hebben verloren. En dit keer een gezond kindje van 39 weken waar helemaal niets mee aan de hand was. En het toch niet heeft gered. Dat kan dus ook. Je kan dus ook gewoon een gezond kind verliezen. Hoe dan?

Ik wil niet leven vanuit angst, maar ik voel dat het moeilijker wordt om het vertrouwen vast te houden

Nu het onmogelijke mogelijk is geworden. Het ondenkbare ineens onze werkelijkheid is. Met een gebroken hart en een intens gevoel van verslagenheid, rijden wij verder. Op weg naar huis waar Jonna is. Onze lieve Jonna. Broertje van Jayme en grote broer van Gaja. Wat een last moet hij dragen in zijn leven. En weer komen de tranen… Ik kom thuis in een huis vol verdriet, zonder onze liefste baby Gaja. Onze baby, die een dag eerder nog veilig in mijn buik zat. Die zo heeft gevochten, maar eigenlijk vanaf het begin geen kans had. Een gezonde baby van 39 weken waar tot het laatste moment van controle niets mee aan de hand was. En die we toch los hebben moeten laten binnen twaalf uur na zijn geboorte.

De dagen die volgen gaan als een waas voorbij

Ik wil eigenlijk niemand zien en niemand spreken. Waar we na Jayme’s overlijden elke dag het huis vol hadden, wil ik het liefste nu helemaal niemand zien. Ik wil samen met Jeffrey en Jonna zijn. Ik wil helemaal niets. Het doet me zo’n pijn dat Gaja helemaal alleen in het LUMC ligt en dat we hem niet kunnen zien. Ook al was dit de enige juiste keuze. Ik kan niet wachten tot het vrijdag is. Die ochtend gaan Jeffrey en ik al vroeg weg. We rijden naar het mortuarium toe, waar we opgewacht worden door onze uitvaartondernemer. In de ontvangstkamer wordt Gaja naar ons toegebracht. Daar leggen we hem over in het mandje dat we voor hem hebben uitgekozen. Het is zo bizar om te zien hoe klein hij is. Zo’n pril leven dat er niet mocht zijn. Zo verdrietig. Zo oneerlijk. Hoe kan dit nou?

Ik ga voorin onze auto zitten en krijg het mandje met baby Gaja erin op schoot

Een jaar geleden reden Jeffrey en ik samen naar Dordrecht toe. Toen lag Jayme in een prachtige witte rieten mand achterin dezelfde auto. Nu doen we dit weer samen. Een tweede kindje wegbrengen voor zijn laatste reis. Het is niet in woorden uit te leggen wat dit met je doet. En toch doen we het. We rijden het kleine stukje door Leiden en dan zijn we er. Samen met de mensen die Gaja gezien hebben, nemen we die ochtend afscheid. Het is zo mooi. Zo intiem. We zitten in een cirkel om het mandje heen. Om ons heen hoor je het geluid van de vogels. We voelen de wind door onze haren. Het is een prachtige plek. De mooiste plek om te doen wat wij gaan doen. Afscheid nemen van een leven dat er niet mocht zijn. Van onze liefste baby Gaja.

Ik lees het gedicht voor wat ik voor Gaja schreef

We doen onze brieven in het mandje. Jonna laat zijn tekening aan Gaja zien. Er zijn zo veel knuffels. We raken baby Gaja aan. Mijn mama leest een boekje voor. Er is niets gepland, maar het is zo mooi. Zo precies zoals wij zijn. Ik sluit de ceremonie af met een gedichtje uit mijn gedichtenbundel. Een gedichtje dat ik schreef nadat we afscheid van Jayme hadden genomen.

Blijf

Dag wolk
Dag vlinder
Dag vogel langs mijn raam

Dag veer
Dag tekens
Van een oneindig bestaan

Dag liefste
Dag kindje
Dag engel in mijn dromen

Blijf hier
Blijf bij me
Laat die tekens alsmaar komen

Lees HIER het vervolg

ARWEN