Ik heb nooit stil gestaan dat het rijksvaccinatieprogramma een keuze is die je moet afwegen en maken voor je kind. Het is dan ook niet bij mij opgekomen om na te denken over dit onderwerp. En toch namen wij het besluit na twee vaccinatiemomenten om het overheidsprogramma op pauze te zetten. Normaal vermijd ik alle gesprekken over vaccineren. Wat onze zoon is overkomen heeft een kans van 0,0000005%. Dat is een op de twee miljoen. Ik wil niet dat een incident een argument wordt om niet te vaccineren. Hieronder neem ik je mee naar wat er is gebeurd met onze zoon.
De tweede keer voor de prikken van mijn zoon was ik een stuk minder zenuwachtig. De vorige keer was er de dagen erna niets aan de hand. Ik vreesde dan ook niet voor de horrornachten die andere moeders vertelden. Het enigste waar ik mij druk over maakte was hoe mijn hart brak van de manier waarop hij huilde toen de naald zijn huid binnendrong. Ik vraag mij af voor wie het traumatischer is geweest.
De volgende dag was ik blij dat hij weer nergens last van had na de vaccinaties en ook overdag merkte ik niets aan hem. Het was prachtig weer en ik besloot met de kinderwagen een wandeling te gaan maken. Onderweg haalde ik meteen een paar boodschapjes en liepen we terug naar ons huis. Hij lag op zijn rug met zijn gezichtje naar links gedraaid. Omdat hij zo rustig erbij lag, dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Toen ik over hem heen hing om de voordeur open te maken, zag ik dat zijn ogen open stonden. Hij lag helemaal niet te slapen! Zachtjes praatte ik tegen hem. Als hij mijn stem hoorde, zocht hij altijd meteen waar ik was. Als hij mij dan zag, kreeg ik altijd een lief glimlachje. Maar deze keer gebeurde er niets. Mijn hart stond stil. Wanhopig zei ik zijn naam, maar zijn oogjes bleven snel van links naar rechts bewegen. Met mijn vinger en duim draaide ik zijn hoofdje recht en ik merkte dat hij helemaal slap was. Ik voelde een golf van paniek door mijn lichaam gaan. Met een arm tilde ik mijn zoontje uit de wagen en zocht met mijn andere hand het telefoonnummer van de huisarts in mijn mobiel op. Ik legde mijn baby net op de eettafel neer, toen de vriendelijke stem van de assistent opnam. Even neemt mijn medische ik het over. Met kalmte leg ik nauwkeurig de situatie uit.
Ik zie de lippen van mijn zoon een blauwe kleur krijgen. De tijd begon te dringen. “Hij moet nou toch wel bij bewustzijn komen?!”, dacht ik in paniek. Als zijn hersenen maar geen schade op lopen… Ik had geen idee hoe lang hij al de aanval had en voelde de seconden wegtikken op de klok. En plotseling keken zijn ogen mij stralend aan en zag ik een lief glimlachje. Shit, zomaar, alsof er niets gebeurd was…Nog voordat ik bedacht dat dit niet normaal was en dat mijn baby onderzocht moest worden door een dokter, raakte hij weer weg. Weer belde ik de huisarts en de assistent begon erover dat hij nu huisbezoeken doet. Ik forceerde haar om mij door te verbinden. De huisarts wilde geen risico’s nemen en regelde dat ik direct naar de kinderarts kon met hem. Hij adviseerde mij ook om de aanval te filmen. Ik nam de bewegingen van zijn oogjes op en zei zijn naam om te laten zien dat hij niet reageerde. En dan was het net zo plotseling weer gestopt als het begonnen was. In het ziekenhuis werd het filmpje bekeken. Mijn zoontje werd onderzocht en er werd een EEG gemaakt. Vrij snel was duidelijk dat het om epilepsie ging.
De dag nadat onze baby een vaccinatie had gekregen begonnen de epileptische aanvallen. Bij mij ontstond er een angst dat vaccineren misschien toch wel gevaarlijk zou zijn voor onze zoon. Helaas valt er niet te achterhalen wat de oorzaak was en of het een gevolg van de prikken waren. Verschillende mogelijkheden gingen door mijn hoofd: “Misschien was die prik een trigger, of gewoon puur toeval… Maar wat nou als het wel de oorzaak was?!”. Door deze twijfels en de angst wilde ik geen vaccinaties meer. Op internet kreeg ik veel bijval over wat een vaccin allemaal voor leed kan brengen. Het was makkelijk om erin te geloven als je verdriet hebt. Elke ouder wil de beste keuzes maken voor zijn kind, ik ook.
Daarom zocht ik uit wat nu echt het risico van vaccineren is met betrekking tot het ontwikkelen van epilepsie. Er worden jaarlijks 2 miljoen vaccinaties geplaatst. Sommige kinderen zijn gevoelig en ontwikkelen de dag(en) erna koortsstuipen. Niet gevaarlijk en gaat met de koorts vanzelf over. Twee tot acht kinderen hiervan ontwikkelen daarmee epilepsie. Hiervan wordt een duidelijke oorzaak gevonden in de hersenen door middel van een MRI-scan. De oorzaak kan je niet leggen bij de vaccinaties. Bij dat ene kind van die 2 miljoen is er geen duidelijke aanwijsbare oorzaak. Het is dus mogelijk dat de oorzaak ligt bij het vaccinatie. De kans dat jouw kind epilepsie krijgt mogelijk door te vaccineren is dan ook maar 0,00005%. De kans dat je tijdens je bevalling komt te overlijden is dan ook 20x zo groot. En de kans op wiegendood is 200x zo groot. Kortom jaarlijks sterven 27 baby’s aan wiegendood, overlijden 3 moeders tijdens de bevalling en door de vaccinatie ontwikkeld 1 kind epilepsie. Met deze kennis en lang nadenken, hebben wij besloten om voorlopig geen extra risico’s te lopen. De frequentie van zijn aanvallen is hoog en de duur is lang. Wij willen hen wel laten inenten uiteindelijk, maar op zijn vroegst na zijn eerste jaar en de aanvallen moeten ook onder controle zijn.
JANE DOE
