Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Nadat mijn scheiding een aantal maanden achter de rug was en ik gedeelde voogdij over Roos (9) had geregeld, vroeg een vriendin of ik geen zin had in daten. “Weer bezigzijn met de mannen en de liefde?”, vroeg ik me hardop af. Tsja, was ik daar wel aan toe? Ik dacht diep na. “Lekker wat afleiding’, ging mijn vriendin door. “Het is toch ook hartstikke gezellig. Je hoeft niet gelijk een relatie met iemand te beginnen”. Daar had ze en punt. Ik kon wel wat extra gezelligheid gebruiken. Ik heb genoeg vriendinnen, begrijp met niet verkeerd, maar dit is natuurlijk hele andere energie.
Ik besloot, op aandringen van mijn vriendin, een account aan te maken op Tinder
Hele middagen veegde ik van recht naar links. Ik had een match met Noah. Hij zag er leuk uit met donker haar en een klein baardje. Ik hield wel van stoere baardgroei. Hij werkte in de ICT. We startten met chatten. We hadden hele gevatte gesprekken en al gauw vroeg hij mijn nummer. “Om te Whatsappen”, tikte hij. Al gauw zaten we uren op Whatsapp samen. We hadden het over onze levens, Netflix en hobby’s. Er stond ineens een vraag in mijn telefoon. Ik schrok er van. Het zette me tot nadenken.
“Zullen we samen op een date?”
Ik las het keer op keer. Dit zat er aan te komen natuurlijk. Maar wilde ik dit wel? Ik kende Noah wat oppervlakkig, wilde ik hem beter leren kennen? Wilde ik hem in het echt zien? Of liet ik het hierbij? Ik piekerde me suf. Ik had nog nooit een blind date gehad. Dat is eigenlijk niets voor mij. Vroeger leerde ik kerels in de kroeg kennen of op een feestje via via. “Wat kan er nou gebeuren?”, vroeg een vriendin van mij. “Ja, behalve dan dat het tegenvalt en hij niet leuk blijkt. Dan stap je toch gewoon op?”, zei ze. Daar had ze gelijk in. Ik had alle vrijheid. Ik besloot om op date te gaan. In die paar seconden maakte ik de fout van mijn leven….
Ik zag Noah op een zwart-wit geruite deken, precies zoals vooraf afgesproken
We zouden ’s middags picknicken op een druk stukje strand. Gezellig samen eten, kletsen en mensen kijken. Ik wilde nog niet in bikini. Niet op een eerste date. Er was ook een stok achter de deur, want ik moest rond het avondeten weer bij een vriendin zijn, samen met mijn dochter Roos. We hadden het ontzettend gezellig. Het klikte goed. Ik had het niet verwacht, maar Noah was een grappige, leuke kerel. De tijd was veel te snel om en ik raakte al een beetje verliefd. Echt. Alles klopte gewoon aan deze man. Het totaalpakket. Ik vroeg me meermaals af waarom hij niet bezet was. Hij gaf aan dat hij nooit een echte lange relatie heeft gehad. Wel scharrels. “Ik ben nog nooit de juiste tegengekomen”, was zijn verklaring. En ik at het voor zoete koek. Ik voelde mij een geluksvogel. Alsof ik de loterij had gewonnen. Ik was toen nog in de veronderstelling dat Noah een vlotte, nette, en vooral eerlijke man was.
Na tientallen dates werd de relatie serieuser
Noah bouwde langzaam een band op met Ross. Hij speelde regelmatig met haar en gaf leuke cadeautjes. Na 6 maanden wilde hij met me samenwonen. Ik wilde dat ook. Hij trok bij mij in. Er was plaats genoeg. Iedere ochtend stonden we samen op met z’n drietjes, en iedere avond aten we samen een maaltijd. Mijn maatje. Tot ik een keer met een vriendin wilde eten en hij alleen thuis moest blijven met Roos. Toen ontstond onze eerste ruzie. Hij claimde mij en wilde met mij erbij avondeten. “Kan je de afspraak afzeggen, voor mij?”, vroeg Noah. Ik vond dat niet eerlijk. Ik had ook vriendinnen die ik wilde zien en die ik aandacht wilde geven. Hoewel het me niet helemaal lekker zat, zei ik inderdaad mijn vriendin Claire af. Ik bleef bij Noah. Wat was ik blind! Ik had toen al moeten aangeven dat het ongezond was en dat ik zo niet wilde leven.
Ik merkte het niet, maar langzaam isoleerde hij mij
Hij vond mijn moeder onaardig, dus hij wilde daar niet te vaak langs. Voor de lieve vrede liet ik dat zo. Ik kwam alleen nog maar op verjaardag en met Kerst op bezoek. Samen met Noah. Maar dat waren altijd korte bezoekjes. Mijn moeder miste mij, maar ook Roos. Ze smeekte me om vaker langs te komen. “Dat wil Noah niet”, zei ik dan. Radeloos was ze toen.
Ik mocht stoppen met werken
Noah zei dat hij genoeg geld verdiende voor het hele gezin. Ik kon mijn werk opzeggen en al mijn tijd aan Roos spenderen. Ik wilde helemaal niet stoppen met werk. Ik hield van mijn baan als verpleegkundige. Noah bleef er maar over doorgaan. De echte reden was dat hij mij nog verder wilde isoleren. Zonder collega’s en altijd thuis, dat is waar hij me hebben wilde. Volledig gefocust op hem, en een beetje op Roos. Dit voelde niet goed. We kregen een enorme ruzie. We schreeuwden er allebei op los. Roos moest naar har kamer. Ik kon dit niet accepteren. Ik wilde mijn werk houden. Noah deed alsof hij dat niet begreep en verklaarde me voor gek. Toen heb ik een punt achter de relatie gezet. Ik had een onderbuikgevoel. Iets vertelde me dat het niet in de haak was. Dat Noah niet deugde. Ik zei dat hij zijn koffers moest pakken, zijn sleutels kon inleveren en deze week uit huis moest zijn.
Na die week, begon de hel van het stalken …
Lees HIER het vervolg
JOSE
