Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Charissa besloot 7 jaar geleden als nanny te gaan werken in Amerika
Ik ging op zoek naar een nieuw gezin om als au pair te gaan werken
Dit keer wilde ik dichterbij Nederland blijven. Ondanks dat ik me zo thuis voelde in Amerika, is de afstand goed te voelen wanneer je zo ver weg zit. Na wat onderzoek te doen, bleek dat au pairs in Europa bar slecht betaald kregen. Hier ging ik niet voor werken. Ik wist inmiddels wat au pair / nanny zijnde inhield, en het is hard werken. Na nog meer research kwam ik uit bij Zwitserland. Zwitserland betaalde au pairs hetzelfde als wat ik kreeg in Amerika. Ik was zelf nog nooit in Zwitserland geweest. Ik wilde echt weer weg uit Nederland, dus ik besloot ervoor te gaan. Grote fout; ik raad elke potentiële au pair aan om richting een land te vertrekken dat je ook echt daadwerkelijk wilt ontdekken. Mijn au pair avontuur in Zwitserland; voelde als een ramp.
Online klikte het goed
Na gesproken te hebben met een paar families online, kwam ik in contact met de familie die online goed klikte. Twee kleine meisjes, een baby onderweg. Het voelde als een uitdaging om van 2 naar 3 kinderen te gaan. Ze vertelde me over Skype dat ze in een klein dorpje woonde, dichtbij Zurich. Dat er genoeg te doen was in mijn vrije tijd en hoe de slaapkamer voor de au pair de beste was. Ik vertelde dat ik er aan zat te denken om ook school te volgen, online. Pedagogische medewerker of iets in die richting, aangezien ik ergens ook wel snapte dat ik iets van papieren moest behalen, om luiers te kunnen verschonen. De familie steunde me hierin. Al snel kwamen we overeen dat ik 3 dagen zou gaan werken en 4 dagen vrij zou zijn om mijn online studie te volgen.
Ik kwam aan op het vliegveld en ze waren mij vergeten
Dus, in augustus 2017 pakte ik mijn koffers weer in, om een nieuw au pair avontuur te starten. Toen ik in het vliegtuig zat, stuurde ik de familie een smsje dat ik onderweg was. Ik ging er vanuit dat ze al onderweg waren om me op te halen van het vliegveld aangezien het maar een uurtje vliegen was. Veilig aangekomen checkte ik mijn telefoon. En ik denk dat iedereen dat gevoel wel een beetje kent; een ongelofelijke stress. Ze hadden me terug gestuurd dat ze helemaal vergeten waren dat ik die dag zou aankomen, maar dat de vader onderweg was dus geen paniek. Ik heb ongeveer 1,5 uur gewacht op het vliegveld. Na het eerste paniek gevoel, had ik dat eigenlijk helemaal niet meer. Amerika had me goed gedaan; ik hoefde alleen maar voor een onbekende tijd, op een onbekende tijd, op een onbekende familie te wachten.
Het was even flink schakelen
Toen hij me eindelijk kwam ophalen, waren de gesprekken in de auto prima. Hij liet me hun flat zien. Het was onwijs anders dan mijn huis in Amerika, en ik moest mezelf vaak herinneren dat in Amerika alles groter is. Mijn slaapkamer was super klein, een eenpersoonsbed en dat was het. Nu moest ik mijn vergelijkingsstemmetje in mijn hoofd weer even uitschakelen; het is prima. Je hebt een bed, je overleeft het wel. Snel realiseerde ik me ook dat het dorpje waar ik nu woonde, uit enkel één straat bestond. Met een kerk, een bakkerijtje, en een klein, heel duur, supermarktje. Lief en schattig zou je denken als je op vakantie bent en er doorheen wandelt, frustrerend wanneer dit je enige optie is om ’s avonds om een wandeling te maken.
De locatie bleek enorm tegen te vallen
Die avond keek ik op mijn telefoon hoe ver Zurich nou eigenlijk was. Anderhalf uur. Ik zat in de middle of nowhere. Het was nooit bij mij opgekomen om hun adres te googlen voordat ik eigenlijk vertrok. Iets wat ik potentiële au pairs nu altijd aanraad. Ik begon te twijfelen aan dit au pair avontuur. Had ik hier goed aan gedaan? Was ik te snel in een nieuw avontuur gesprongen? Soms had ik het fijn, vooral als ik met de kinderen was, dit was mijn passie. Ik sprak mezelf toe dat ik gewoon moest wennen; ik miste de Amerikaanse familie, ik miste hoe het daar ging. Dit is anders, niet zo zeer slechter, ik moet gewoon wennen.
Ik had het Duits al snel onder de knie
Ik probeerde de stad te verkennen. Als ik iets leuk vond aan het au pair zijn, was de mogelijkheid om nieuwe steden te leren kennen. Zurich was mooi, maar ik had het in feite in één dag gezien. Ik vond het fijn om een nieuwe stad te ontdekken, maar was dit de stad waar ik voor een tijd wilde gaan wonen? Met de taal had ik vrijwel geen problemen. Ik had VWO op school en het was makkelijk om gesprekken te volgen. In de eerste week dat ik daar was werd ik ook steeds comfortabeler om zelf Duits te spreken.
We bleken erg te verschillen
Met de familie had ik steeds meer problemen. Problemen die ik niet uitsprak, want ik bleef tegen mezelf zeggen; je moet gewoon wennen. Misschien is dit de cultuur in Zwitserland, misschien is het omdat de moeder nog thuis is met zwangerschapsverlof, en je te onzeker bent om zelf stappen te zetten als zij nog thuis is. Ik bleef mezelf eigenlijk de hele tijd naar beneden praten. Het lag aan mij dat ik oncomfortabel was in het kleine flatje. In Amerika had ik immers mijn eigen grote plek en ik moest eraan wennen. Het lag aan mij dat ik constant aan het opruimen was. Zij vonden het prima om hun avondeten te laten staan tot de volgende dag. Ik vond dat niet fijn, dus waarom zou ik er over klagen? Het is hun huis.
Wat moest ik nou doen?
Mijn gedachten bleven maar op en neer gaan, als een achtbaan. Het ene moment dacht ik: “Ik kan dit volhouden, het wordt allemaal beter als de moeder weer richting werk gaat. Dan hoef ik alleen maar de kids troep op te ruimen, en niet haar troep.” Het andere moment wist ik dat dit hem niet ging worden. Opgeven? Ik wilde niet opgeven. Ik was gevlucht uit Nederland omdat ik me daar niet meer thuis voelde. Ik kon toch niet na een week weer terug gaan? Zonder plan? Zonder echte reden om op te geven, want het voelde nog steeds alsof er geen echte reden was om op te geven. Ondanks dat ik met heel veel dingen qua opvoeden het niet eens was, qua hygiene et cetera.
Mijn vader boekte een vlucht terug
Tot op een middag. Ik was vrij van werk en ik besloot richting het zwembad te gaan. Het zonnetje scheen en terwijl ik daar op mijn handdoekje lag een boek te lezen, begon ik ineens te huilen. Opgekropte emoties van de hele week kwamen eruit. Ik ben terug naar de flat gegaan en heb mijn vader gebeld. Hij kent me een beetje en wist eigenlijk dat ik heel graag naar huis wilde komen. Hij boekte de vlucht voor de volgende dag. Ik moest het nu nog de familie vertellen en aangezien ik er nog een nacht moest blijven, hield ik het op heimwee. Misschien niet helemaal netjes dat ik niet 100% eerlijk ben geweest tegen hen, maar het leek me nou niet zo slim om ze te vertellen dat ik vond dat ze gelogen hadden over hun locatie, hun huis, hun manier van opvoeden et cetera.
De email ging zelfs naar mijn Amerikaanse familie
De volgende dag vloog ik terug naar Nederland. Een paar uur nadat ik weer thuis was bij mijn vader, kreeg ik een email van de familie uit Zwitserland. Het was op zijn zachts gezegd geen aardige mail. En ondanks dat ik hun frustratie snapte, gingen ze aardig ver om duidelijk te maken wat een slechte au pair ik was geweest. Het ergste was nog, deze email hadden ze ook naar mijn Amerikaanse familie gestuurd. Waarop mijn Amerikaanse familie antwoordde: “Niemand kan ons wijs maken dat jij een slecht mens of au pair bent, email verwijderd en verwijderd uit onze gedachte.” Na de email boekte mijn vader voor mij een ticket richting Mallorca voor de volgende dag. Mijn vader had een tweede huis daar toentertijd. Op een prachtige plek. Hij zei: “Ga lekker je hoofd leeg maken meissie, en besluit wat je wilt gaan doen, geen haast.”
Ik wilde online een opleiding gaan doen
Dus dat deed ik. Ik ben altijd een schrijver geweest, dus vele lijstjes staan gekrabbeld in verschillende notebooks. Ik besloot dat ik nog steeds school moest gaan volgen online. Ik wilde niet meer terug naar het klaslokaal, maar ik kon niet mijn hele leven alleen een VWO diploma hebben. Ik besloot ook dat Nederland toch echt niet mijn land was, dus dat ik weer zou vertrekken als au pair maar dit keer zou ik niet op het geld letten. Geld is niet alles, als ik maar gelukkig ben.
Op naar Engeland
Dus zo vertrok ik weer, richting Engeland dit keer. En wie had gedacht dat Engeland mijn forever home zou zijn? Inmiddels een jaar of vijf in Engeland. Twee verschillende nanny families waarvan ik met één de Corona lockdown doorbracht (wat heftiger en strenger was dan in Nederland) wat resulteerde in mijn ontslag, maar op dezelfde dag ontmoette ik mijn verloofde.
Reis mee naar Engeland in mijn volgende blog. Hoe ik verliefd werd op het land, de mensen, de cultuur, en waarom ik in Engeland trouw, en niet in Nederland.
Lees HIER verder.
CHARISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
