Mei 2015 besluiten we, na een half jaar zelf geprobeerd te hebben, naar de huisarts te stappen. Daar blijkt inderdaad dat het voor ons lastig zal zijn om op de natuurlijke manier zwanger te worden. Niet onmogelijk, maar wel een sterk verminderde kans. We besluiten direct het traject, de medische mallemolen, in te stappen. En al gauw blijkt dat er nog maar één optie is die zou kunnen werken: IVF. Heel even stort je wereld in. Met de nadruk op heel even. Want positief als we zijn, zien we direct een uitdaging en nieuwe kansen. De vraag of we direct willen beginnen of nog even na willen denken beantwoorden we beide met een overtuigende: “JA!”. Er moeten eerst nog wat onderzoekjes gedaan worden.
En in oktober kunnen we dan eindelijk beginnen met IVF in het UMCG. We doen de behandeling in mijn eigen cyclus. Uniek in UMCG. Dit betekent weinig hormonen inspuiten, omdat je de natuurlijke cyclus volgt. Nadeel is wel dat er meestal per cyclus maar één eicel groeit in plaats van de gebruikelijke IVF-hoeveelheid (3+). De eerste ronde gaat direct goed. Een perfecte punctie met twee cellen (heel ongebruikelijk; ja mijn lichaam is lekker enthousiast!). Beiden worden goed bevrucht en één wordt teruggeplaatst. Dan beginnen de verschrikkelijke twee wachtweken. Je denkt van alles te voelen aan je lichaam. “Het zal toch niet zo zijn dat het direct lukt?”, is wat er in je hoofd blijft hangen. Na die twee weken mag ik testen. En ja hoor…. zwanger. Niet te geloven toch?1 We doen met zes weken een echo en zien een mooi hartje kloppen. Ik mag dus verder gaan met de echo’s bij de verloskundige. Met 10 weken weer een echo. Ik zie mezelf nog liggen op die tafel. Ik zie het gezicht van de verloskundige en hoor haar zeggen: “Ik moet even goed zoeken hoor”. Ik dacht zoeken?…. ik kreeg een naar gevoel, iets was niet goed. “Jongens, ik heb geen goed nieuws”. Ik hoor het haar nog zeggen. Het hartje was gestopt met kloppen. Jongens, jongens, wat je dan voelt is onbeschrijfelijk. Nu ik dit zo opschrijf overvalt het gevoel mij weer. Het mocht niet zo zijn.
Dikke, dikke tranen, de hele dag lang. Beiden niet naar het werk gegaan, maar tijd genomen voor dit verschrikkelijke verdriet. De echo was om 11 uur en tegen 3’en hebben we het UMCG gebeld. Want positief en sterk als we zijn, willen we direct door. Dit vruchtje moet er uit, want we willen door, op naar de volgende ronde want het zal ons lukken. De volgende dag medicijnen om de miskraam op gang te brengen en nog diezelfde dag komt het vruchtje. Nog steeds enorm verdrietige gevoelens. “Onbeschrijfelijk dat dit gebeurt”, dachten we.
Maar door, we moeten door. Hier in blijven hangen brengt ons niks. We hebben hierna nog zes terugplaatsingen gehad maar deze mochten allemaal niet baten. We zijn in gesprek gegaan met de artsen over wat er mis kan zijn. Waarom blijft het vruchtje niet zitten? In Nederland wilden ze niks aan de behandeling aanpassen. Geen aanvullende onderzoeken. Nee, vooral zo door gaan. Het zal vast een keer lukken. Toch?! Nou is dat inderdaad hoe wij het ook zagen; het zal vast ooit een keer lukken. Maar mijn gevoel zei me dat het beter kon, dat het anders moest. En dus zijn we verder gaan kijken. We hadden nog twee pogingen over en die wilde ik verstandig gaan gebruiken. Na research op internet kwamen we uit bij Vivaneo kinderwunschzentrum in Dusseldorf. Twee tot drie uurtjes rijden vanaf Groningen. Maar niks kan ons weerhouden. Als dat is wat nodig is, dan moet dat. Inmiddels zijn we in oktober 2016 en rijden we naar Düsseldorf. We nemen ons voor dat in het vervolg al de bezoekjes aan Düsseldorf een mooie belevenis moet zijn. We moeten het gevoel hebben dat we er naar uitkijken om er weer heen te mogen.
In november beginnen we met ronde twee. Dit keer dus in Düsseldorf Vivaneo. We zijn beiden uitgebreid onderzocht en bij mij bleek de voorraad eitjes in mijn eierstokken minder groot te zijn dan gebruikelijk. Hier worden mijn medicijnen dus op aangepast. De punctie gebeurt, anders dan in Nederland, onder een soort van narcose. Sommige mensen zullen het misschien een roesje noemen. Ik heb er in ieder geval niks van meegekregen. De arts komt na de punctie langs, acht rijpe eicellen. Man, man, wat heerlijk. Een succesvolle punctie. Drie dagen later horen we dat er vijf door zijn gaan groeien en dat we dus zes dagen na de punctie een terugplaatsing hebben. Ook dit is dus anders dan in Nederland. In Düsseldorf laten ze de embryo’s langer doorgroeien. Door de natuurlijke selectie hou je uiteindelijk de sterkste embryo’s over en weet je dus dat je een goede/sterke terugplaatst. Begin december doe ik een test en deze is negatief. Jammer maar he, we hebben er nog eentje in de vriezer.
Van de vijf embryo’s hebben een aantal het dus niet gehaald.
Februari 2017, ik krijg de cryo die we nog hadden teruggeplaatst. Cryo is een embryo die ze hebben ingevroren. Mijn gevoel was niet goed. Ik was het optimisme wat we al die tijd hadden gehad, even een heel klein beetje kwijt. In de wachtweken voelde ik niks, niets wat leek op de aller eerste keer. op 16 februari toch maar een test gedaan. 16 februari….. mijn verjaardag. Dit zou toch het aller mooiste cadeau kunnen zijn……. En verdikkeme ja!!! We zien een streepje!!!! Een positieve test! We zijn zwanger!! Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad en ons zoontje Imte is op de uitgerekende datum geboren.
Sinds oktober 2018 zijn we begonnen aan nieuwe behandelingen. Wederom in Vivaneo Kinderwunschzentrum Düsseldorf. De manier waarop we daar behandeld zijn is heerlijk. Het voelt als een warm bad, als thuiskomen. Zoveel ontzettend lieve mensen. De eerste intake was dan ook heerlijk informeel. De arts zegt “never change a winning team”. Dit was precies hoe wij er ook over dachten. Laten we weer precies doen zoals eind 2016 begin 2017. Waarom iets veranderen als dat is wat werkt. Mijn dag kon niet meer stuk.
Inmiddels zitten we halverwege de eerste behandeling. Ik heb van de bijwerkingen weinig last. Soms wat druk onder in mijn buik, maar als dat alles is, dan is het weer prima te doen. Ik moet voorzichtig zijn met mijn gedachten, niet er vanuit gaan dat het direct de eerste keer lukt. Maar we hebben er wel weer onwijs veel zin in. We proberen Imte zoveel mogelijk mee te nemen, de kerstmarkt is er straks weer en hoe mooi zou het zijn om daar met z’n 3’tjes van te genieten. Daar waar het voor ons allemaal begon. Imte is nu net 1, dus van wat we aan het doen zijn, snapt hij nog niks. Hij is er bij wanneer ik de spuiten zet, maar hij heeft het veel te druk met zijn speelgoed. Gelukkig ook maar, want ik zou niet willen dat hij het als een zorg ziet.
Een groot verschil nu we voor een tweede kindje gaan is dat we al papa en mama zijn. Dat was onze wens en die is in vervulling gegaan. Bij ons eerste kindje wisten we nog niet dat we het konden, papa en mama worden. Dus de onzekerheid kan je dan soms gek maken.
Die is er nu niet meer. We zijn papa en mama en daar zijn we dankbaar voor. Als het ons nu nog een keer gegund is, dan is dat geweldig, maar wanneer nu een terugplaatsing niet lukt, dan zal dit minder hard aankomen dan als we Imte nog niet hadden gehad. Ik spreek niet uit ervaringen natuurlijk, maar ik weet dat ik het zo zal voelen. Imte brengt over zoveel geluk, hij is ons zo dierbaar. Dat gevoel zal altijd overheersen. En mocht er geen tweede kindje komen…. dan is dat zo. Natuurlijk, dat is jammer, dat is verdrietig. Maar daar wil ik niet teveel verdriet van hebben. Moet je kijken wat we hebben gekregen, wat ons is gegund. Een geweldig leuke gezonde zoon! We genieten iedere dag van hem!
CARIEN
