Ik ben Suus (Suzanne), 28 jaar en woon samen met mijn partner Tim, dochtertje Léna en onze twee poezenbeesten Abu en Indi. Sinds 14 februari 2011 (ja, echt sinds Valentijnsdag) zijn Tim en ik samen. Ik had al heel lang een grote kinderwens, Tim ook, alleen wilde hij wat langer van het ontspannen leven genieten. In 2018 besloten we om ons gezin uit te breiden. Na twee maanden gestopt te zijn met de pil, deed ik voor de zekerheid maar een zwangerschapstest. “Het zal niet zo snel lukken, ik heb tenslotte 10 jaar aan de pil gezeten”, dacht ik. Maar om zeker te zijn dat ik niet zwanger was, plaste ik op zo’n stick, terwijl Tim aan het douchen was. Eigenlijk had Tim niet zo door waar ik mee bezig was en opeens schreeuwde ik: ‘Tim!? Tiiimmmm!? Ik ben Zwanger!’ Tim zat nog met shampoo in zijn haar dat in zijn ogen liep en hij wist helemaal niet wat hem overkwam. Hij sprong de douche uit en gaf mij een dikke knuffel. “Yes, super leuk, maar wel ook echt heel snel”. We waren beiden in shock. Na heel veel knuffels en ‘what the f*ck’-momentjes, hebben we die dag in een bubbel geleefd. Het verklaarde ook gelijk waarom ik telkens na het eten op de bank in slaap viel. Mijn lijf was een baby’tje aan het maken, wauw!
Zwangerschap
In het eerste trimester had ik naast vermoeidheid niet veel klachten. Ik ben dan ook nooit misselijk geweest. In het eerste trimester ben ik wel in aanraking gekomen met iemand die een B-streptokokkeninfectie had. Omdat dit gevaarlijk kan zijn, moest ik gelijk door naar de spoedeisende hulp waar ze een antibioticaspuit in mijn bil zette. Dit was de enige antibiotica die ik als zwangere mocht hebben, mocht ik besmet zijn. Daarnaast heb ik nog wat kuurtjes gehad vanwege blaasontstekingen. Vanaf het derde trimester werd het wel zwaar. Ik heb een behoorlijke holle rug waardoor (heb ik mij laten vertellen) de baby erg naar voren lag en dat dus een behoorlijk grote buik veroorzaakte. Hierdoor werd de bandenpijn erger en liep ik zo langzaam, dat een slak me nog kon inhalen. Mijn hele zwangerschap ben ik wel blijven doen wat ik altijd deed. 40 Uur of zelfs meer werken en daarnaast een druk sociaal leven. Heerlijk, ik hield er van. Alleen de baby was het er niet mee eens. Met 32 weken kreeg ik op het werk elke paar minuten oefenweeën. Dit bleef aanhouden, dus na één uur oefenweeën heb ik toch maar de verloskundige gebeld. Ze zei dat ik naar huis moest en onder een warme douche kon gaan staan. Dit hielp gelukkig. Ik heb een aantal dagen rust genomen en ben daarna een paar uurtjes per dag gaan werken. Met 34 weken ben ik met zwangerschapsverlof gegaan. Ik was op.
De bevalling
De bevalling begon met 39+3. Ik had al een uur weeën, maar ze deden gek genoeg geen pijn. Tim was aan het sporten, maar ondanks dat het als loos alarm voelde, belde ik hem toch op en vroeg of hij naar huis wilde komen. Samen telden we weer één uur lang elke 4 minuten de weeën. We belden de verloskundige. Ze gaf aan dat dit waarschijnlijk ook oefenweeën waren. Mocht er iets veranderen, dan moest ik weer aan de bel trekken. En dat gebeurde. De weeën begonnen pijn te doen, echt pijn. We belden de verloskundige en binnen een half uurtje was ze er. Ik zat al op 1 centimeter, dus ik was super blij. Het begin duurt tenslotte het langste. De weeën werden heftiger en heftiger. Ik probeerde ze op te vangen onder de douche, maar ik werd bijna onwel. Dus weer terug naar de slaapkamer en een ventilator op me richten, zodat ik genoeg zuurstof kreeg. Elk uur werden de weeën heviger en heviger. 10 Uur later en de hele nacht wakker zat ik nog maar op 2,5 centimeter ontsluiting. De baby zat hoog en wilde niet zakken. De verloskundige zag dat ik dit niet nog uren met dit tempo zou volhouden. Daar gingen we dan, met hevige weeën de auto in richting het ziekenhuis. Bloedheet had ik het, dus deed ik de airco aan. Daar werd ik weer misselijk van, dus het raam moest open. Het regende, maar er was geen andere optie, dus dan maar de binnenkant van de auto nat. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen zat ik op 3 centimeter. We spraken af dat ze eerst mijn vliezen zouden breken, in de hoop dat ze sneller zou zakken en daarna een ruggenprik. Nadat mijn vliezen waren gebroken, kon ik de weeën niet meer opvangen. Ze waren zo heftig dat ik mijn lichaam niet meer onder controle had. Eenmaal bij de anesthesist kreeg ik weer het gevoel dat ik flauw zou vallen. Ik was aan het hyperventileren zei de verpleegkundige. Ze gooide het hoofdeinde van mijn bed naar beneden en mijn voeten omhoog. Zo kreeg ik weer wat bloed en zuurstof naar mijn hoofd. Toen ik eenmaal een beetje bij was, konden ze de ruggenprik plaatsen. En de verdoving (drie prikken) vóór de ruggenprik, die voel je! Net alsof je door drie wespen geprikt wordt. De ruggenprik zelf, daar voelde ik verder niks van. Binnen 10 minuten begon het te werken. Ik kon mijn ogen open doen en zien waar ik was. Ik zag Tim, de verpleegkundigen die mij ondersteunden en de anesthesist. Hallo wereld!
Eenmaal terug op de kamer werd ik aan wat monitoren gelegd en kreeg ik weeënopwekkers via mijn infuus binnen. Omdat we al meer dan 12 uur bezig waren, waren Tim en ik doodop. En aangezien ik de weeën door de ruggenprik haast niet voelde, konden we allebei even een powernap doen. 5 Uur later zat ik dan echt op de 10 centimeter ontsluiting. Omdat de baby nog steeds hoog lag, moest ik nog een half uur lang voorzichtig met elke wee meeduwen voordat ik echt mocht persen. Eenmaal tijdens het persen was ik echt ‘op’. Ik was mezelf kwijt. Ik was met mijn geest buiten mijn lichaam getreden. Omdat het leek dat de baby het lastig ging krijgen, werd er een gynaecoloog bij geroepen. Er moest een vacuümpomp komen en er werd geknipt. Tijdens de laatste pers zei de gynaecoloog: ‘Doe je ogen eens open, je dochter wordt geboren!’. Léna is op 2 augustus 2019 geboren. Onze dochter. Tim had tranen van geluk. Ik snapte er niks van. Ze werd op me gelegd, maar ik wist niet zo goed wat ik met haar moest doen, wat ik moest voelen. Ik was leeg en oh zo opgelucht dat de bevalling voorbij was.
Volgende keer zal ik vertellen hoe onze reis verder is gegaan nu Léna op de wereld is.
SUZANNE
