Bevallingsverhaal: “Ik had een héle trage ontsluiting…”

Na een fijne zwangerschap, tellen we de laatste dagen af

Sinterklaas is voorbij, Kerst is achter de rug en we hebben geproost op het prachtige 2017. Drie dagen voor de uitgerekende datum is het dan zover. in de nacht van 2 op 3 januari word ik rond 02:30 uur wakker met enorme krampen in mijn buik. Mijn moeder zei nog: ”Als het s ’nachts begint, laat Kevin dan maar zo lang mogelijk slapen”. Ik laat het bad vollopen en probeer te ontspannen, maar na ongeveer een half uurtje heb ik het wel weer gezien. Ik stap uit bad, droog me af, wandel nog eens door huis en ga weer in bed liggen. Slapen lukt nu echt niet, ik ben veel te zenuwachtig. Inmiddels komt de pijn al best snel na elkaar, de ene keer om de 6 minuten en de andere keer om de 5 minuten. Ik maak Kevin toch maar wakker en vertel hem dat ik denk dat ‘het’ is begonnen.

We gaan uit bed, zitten op de bank en hij masseert mijn rug

Kevin wil de verloskundige bellen, maar ik twijfel, zijn het wel weeën? Uiteindelijk toch maar gebeld en de verloskundige komt om half 10. De verloskundige denkt dat het wel weeën zijn, maar ik blijk helemaal nog geen ontsluiting te hebben, terwijl ik stiekem hoopte dat het toch wel een cm of 2 zou zijn, balen. De pijn word erger. We praten nog even, maar ik volg het allemaal niet meer en lig de helft van de tijd over de bank heen te leunen om de weeën op te vangen. Ze komt om 14:00 uur weer terug om te kijken of er dan ontsluiting is. Ik waggel door het huis, plof neer op de bank, dan op de grond leunend op een stoel. De verloskundige is terug, maar nee, ik heb nog steeds geen ontsluiting, de baarmoedermond is alleen iets van vorm veranderd. Ik baal nog erger, zal het wel goed gaan? Ik weet bijna zeker dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden is voor de bevalling, maar waarom geen ontsluiting, en waarom wel zoveel pijn?

Omdat ik graag thuis in bad wil bevallen, hebben we een bevalbad gehuurd en Kevin zet die op

Daar zit ik dan, midden in de keuken met mijn bolle buik in het bevalbad. Op zich voelt het heerlijk, ik kan me bewegen en de weeën (die al toch redelijk snel achter elkaar komen) weet ik bijna allemaal onder controle te krijgen. Kevin masseert me en probeert mijn hoofd boven water te houden wanneer ik wegdommel. Het bad koelt af en ik ga onder de douche. Ik zit op een krukje. De warme stralen van de douche geven iets van verlichting, maar ik voel me niet zo lekker en moet overgeven. Ik heb me net half afgedroogd en zie de verloskundige in de gang staan. Het is inmiddels 17:30 uur, maar helaas, er is nog steeds geen ontsluiting. Ik ben inmiddels mijn hoop een beetje verloren, is dit alles dan allemaal voor niets geweest?! De verloskundige belt naar het ziekenhuis om te vertellen dat we er aan komen. Ze vraagt zich nu af of ik niet gewoon een blaasontsteking heb en ik denk bij mezelf: ”wat nou ‘gewoon’ een blaasontsteking, dat kan echt niet!“. We pakken onze spullen, de vluchttas en Maxi-Cosi en rijden naar het ziekenhuis.

Om 18:15 uur zijn we in het ziekenhuis

Ze maken mijn bed in orde en ik mag gaan liggen. De weeën worden steeds erger en komen ongeveer om de 3 minuten. De verpleging wil mijn urine testen om dus te kijken of ik geen blaasontsteking heb. Ik ga naar het toilet, en plas in een potje (geloof me, dat valt niet mee tijdens de weeën). Ik kom terug op de kamer en moet wachten tot er een CTG apparaat beschikbaar is. Ik heb ruim 40 minuten aan de CTG gelegen, ik vind het vreselijk, je moet zo stil mogelijk liggen terwijl je zo veel pijn hebt! (Ik moet zeggen, die bedden daar kunnen best tegen een stootje). Daarna krijg ik pethidine waarmee de pijn minder zou worden en ik lekker kon gaan slapen, maar helaas, de pijn werd niet minder en slapen kon ik al helemaal niet. Dit was rond 20:00 uur, en vlak daarna kreeg ik een katheter want ze konden in mijn urine niet goed zien of er wat mis was. Ze doen het gordijn dicht en ik krijg een katheter, au, ja echt AU! Ze checken nogmaals mijn urine en er word bloed geprikt. Ook is er weer getoucheerd, (hoera, na 18 uur) heb ik 1 kleine cm ontsluiting. Ze willen verder nog niets doen en aan de CTG-scan te zien doet de baby het goed. Ik wacht samen met Kevin tot ik naar een andere kamer mag, maar er is geen gewone kamer vrij, het is erg druk op de kraamafdeling. We mogen naar een kamertje op de gang bij de lift. Ik hoop dat ik nu even kan slapen, ook al is het maar een uurtje want ik ben moe, echt heel erg moe. Na een tijdje komt de verpleging binnen en die verteld ons dat ik geen blaasontsteking heb, maar dat het erop lijkt dat het gewoon een héle trage ontsluiting is. Rond 21:30 uur had ik tussen de 1 en 2 cm ontsluiting. Ik ben allang blij dat het nu iets vordert, maar hou mijn hart vast, want ik weet dat het nog lang gaat duren. Ik krijg een pilletje en nogmaals pethidine, dus ik dacht dat ik nu eindelijk even kon slapen, maar ook deze prik helpt niet. Kevin heeft ondertussen mijn moeder gevraagd of ze naar het ziekenhuis wil komen, zodat hij thuis even kan douchen en een paar uurtjes slaap kan pakken. Mijn mama timet de weeën met zo’n app en masseert tegelijkertijd mijn onderrug, de weeën komen om de 2 á 3 minuten.

Het is inmiddels 4 januari, en we zijn al zo’n 24 uur bezig

De gynaecoloog komt een kijkje nemen, het aantal cm ontsluiting is hetzelfde gebleven. Ik huil, ik kan niet meer, ik ben op, laat het alsjeblieft snel voorbij zijn. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar en vraag of ze alsjeblieft een keizersnede willen doen, omdat ik zo moe ben en dat ik bang ben dat als de bevalling echt begint ik er geen kracht meer voor heb. Natuurlijk kunnen ze niet zomaar een keizersnede doen, maar ze heeft me gezegd dat ze het er tijdens de vergadering over zouden hebben. Ik wil douchen want ik bloed, ik voel me vies. Ik wankel samen met mama richting de doucheruimte. Bah, een kleine douche met zo’n stoel erin, daar ga ik echt niet douchen. Er is nog een douche een deur verder, die is wat ruimer, maar de geur die daar hangt is niet echt prettig. Snel trek ik een toiletdeur open en moet overgeven. Ik wil niet meer douchen en ik ga terug naar de kamer. De verpleging vertelt me dat het misschien toch wel even goed is voor me om te gaan douchen om te ontspannen. Ze dringt het me bijna op, maar ik wil het niet. Ondertussen lig ik weer aan de CTG. De band valt steeds van mijn buik, omdat ik niet meer weet hoe ik moet liggen of zitten. Dit keer duurde het dus ook enorm lang voor ze een uitslag hadden. Het is 6.30 uur en Kevin is gelukkig ook weer terug in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk is erg hoog, daar willen ze zo even bloed voor prikken. Er word gevraagd wat ik als ontbijt wil, ik zeg: ”doe maar wat”, want ik ben er echt even niet meer bij. Ze komen een broodje met kaas en een beker melk brengen, die ik heb maar laten staan, want ik had totaal geen puf om te eten. Even later stelt de verpleging me voor om in bad te gaan, en ik zag daar eerst even tegenop in verband met die walgelijke douche, maar ik ben erg blij dat ik toch maar even gegaan ben. Ik heb zelfs tussen de weeën door gesnurkt! Ach ja, ik ben inmiddels ook al 34 uur bezig dus dan mag dat ook wel even.

Er is een kraamsuite vrij waar we heen mogen

Om 13:45 uur is de ontsluiting 4 cm, ze hebben de vliezen gebroken en krijg ik weer een katheter. Daarna weeën opwekkers via infuus. Rond 15:00 uur word ik naar de OK gebracht een daar krijg ik een ruggenprik en daardoor zijn de scherpe kantjes van de weeën af, nou ja, voor de helft. Ik voel de weeën nog aan de linkerkant van mijn buik, rug en been. Om 16:50 uur heb ik bijna 5 cm ontsluiting. Een CTG-scan gaat weer eens niet goed en ze besluiten een schedelelektrode te gebruiken om de hartslag van de kleine in de gaten te houden. Ik hoor mama tegen Kevin zeggen: ”Ze krijgt weer wat praatjes.” en dat klopt want ik ben blij dat we op de helft zijn. De weeën opwekkers doen het goed, ik ga in 2,5 uur van 5 naar 9 cm ontsluiting. Opeens daalt mijn bloeddruk naar 67/34. ”Ik was even bang dat ik jullie allebei zou verliezen”, zei mijn moeder achteraf. Ze maken een echo om te kijken hoe de baby ligt en hoe die het doet, en tot ieders verbazing zien ze dat de kleine in sterrenkijkerspositie ligt. Ze vermoeden dat dat ook één van de redenen is dat de ontsluiting zo langzaam op gang is gekomen. Ze vragen me nu, terwijl ik al persdrang heb om nog op mijn zij te gaan liggen in de hoop dat de kleine zich nog gaat draaien. Gelukkig is dit het geval, hij is de goede kant op gedraaid. Om 20:20 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik beginnen met persen (JOEHOE, eindelijk!) Mama houdt een nat washandje op mijn voorhoofd. Kevin is rustig, streelt door m’n haar en ondersteunt mijn nek wanneer dit nodig is. Het apparatuur om de hartslag van de baby in de gaten te houden werkt niet meer. Ook mijn weeën kunnen ze niet meer meten, dus ik moet zelf vertellen wanneer er een perswee komt. De verloskundige belt met de gynaecoloog. Ze geven me nog 15 minuten en anders moet de gynaecoloog erbij komen. We zijn ruim 41 uur bezig en geloof me, ik dacht dat ik op was, maar toen ze dat zeiden gaf ik alles en in de 5e perswee kwam ons zoontje om 20:44 uur ter wereld. Hij wordt op mijn borst gelegd en begint te huilen. Hij is helemaal schoon, geen bloed, geen huidsmeer en hij heeft zijn oogjes dicht. HIJ IS PRACHTIG! Ik kijk Kevin aan en zie hoe mega trots hij is. Ook mijn moeder, die zojuist voor de 3e keer oma is geworden straalt enorm van blijdschap! En ik? Ik kan niet uitleggen hoe gelukkig ik ben, dit is echt het allermooiste wat me ooit is overkomen.

Na een tijdje mag de kersverse papa de navelstreng doorknippen

We worden gefeliciteerd met onze zoon. Zijn naam is Yulian Herman Renze. Hij word gemeten, gewogen, gewassen en aan zijn papa de eer om hem voor de allereerste keer aan te kleden. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden, wat een mooi mannetje hebben we op de wereld gezet. We moeten een nachtje blijven omdat ik 950 ml bloed ben verloren. Het kleine mannetje drinkt goed en hij ligt tevreden te slapen in zijn bedje naast me. Kevin en ik kunnen dan nu ook eindelijk even onze ogen sluiten.

LESHLEY