Daar lag ik weer, op de stoel bij de verloskundige. Zij heeft mijn eerste bevalling ook begeleid. Ze zette het echo apparaat op mijn buik en binnen een paar seconden zagen we een kloppend hartje. Totaal overdonderd lag ik huilend te kijken naar het scherm waarop ons baby’tje te zien was, dat al bijna 8 weken bleek te zijn. Hoe bijzonder dat we dit weer mogen meemaken. Bij thuiskomst besloten we om gelijk langs onze ouders en broers te rijden om het te vertellen. Het was carnavalsmaandag. Bobbi snel een ‘sistershirtje’ aan, zij totaal onwetend en wij vol met emoties, naar onze ouders en broers toe. Hoe verrast was iedereen! We hebben een foto van Bobbi en de echofoto gemaakt en onze vrienden op de hoogte gesteld, want ik ging, net als vorig jaar, niet meer carnavallen.
Bij de 20 weken echo zag de verloskundige dat de navelstreng twee bloedvaten had in plaats van drie. Ik moest een week later naar het ziekenhuis in Breda om daar, door een gynaecoloog, te laten controleren of de baby afwijkingen of een groeiachterstand zou hebben. Gelukkig zag de gynaecoloog geen afwijkingen. Hierna hebben we nog een extra echo gehad bij 28 en 32 weken en ook hier bleek alles goed te zijn.
Gedurende de zwangerschap heb ik weinig tot geen kwaaltjes gehad. Ik ben gelijk naar de osteopaat gegaan om te voorkomen dat ik weer bekkeninstabiliteit of klachten zou krijgen. Gelukkig heb ik, mede door de osteopaat, hier geen last van gehad. Aangezien ik wederom ruim 25 kilogram aankwam, dacht ik dat deze baby vroeger zou komen, maar ook nu tikte ik met gemak de 40 weken aan. Er liep al een klein meisje rond van 14 maanden die alle aandacht van mij kon gebruiken en ik genoot hier volop van. Lekker tutten, spelen, wandelen en slapen. De hittegolven kwamen we door met water spelen en ijsjes eten. Ik wilde dit keer niet gestript worden en was geduldig met wachten op onze zoon.
Met 40+4 weken, ben ik ‘s avonds vroeg gaan slapen. Rond 4 uur werd ik wakker en was mijn lichaam was onrustig. Ik ben gaan douchen en daarna ben ik de minuten tussen de weeën gaan timen. De weeën waren rustig en kwamen steeds regelmatiger terug. Om 5 uur heb ik Lennart wakker gemaakt en heb ik gezegd dat de weeën om de 3 minuten kwamen. Hij heeft de verloskundige gebeld en binnen een half uur was ze bij ons. Na de gebruikelijke controle bleek ik 4 centimeter ontsluiting te hebben. Nou dat viel tegen voor mij. Ik had toch al zeker het dubbele gehoopt. Ik maakte een kleine berekening en als ik volgens het boekje zou bevallen (1 centimeter per uur), zou rond 11 uur onze zoon er zijn. Bobbi lag nog lekker te slapen. We hebben haar wakker gemaakt, een kusje gegeven en Lennart weg gebracht. Op dat moment was ik ineens heel emotioneel. “Mijn kleine meisje is straks niet meer alleen. Als ze terugkomt, is haar broertje hier!”, dacht ik. Ik ben gaan douchen met de instructie dat ik moest blijven zitten tot Lennart terug was. Ik vond het heerlijk om de warme douchestralen op mijn buik te voelen en hoopte dat ik in ‘mijn bubbel’ kwam. Helaas was dit niet zo, want ik kon mij niet concentreren. Ik dacht veel te veel na hoe ik lag, hoe ik eruit zag en wat ik aan het doen was. Ik was nog net niet bezig met een boodschappenlijstje maken. Daarbij kwam ondertussen de kraamzorg naar boven gelopen en hoorde ik de verloskundige zeggen: “Fijn dat je er bent. Hopelijk loopt deze bevalling beter af dan de vorige die we samen deden”. “Hallo! Wat zei je? Dit soort dingen wil ik nu niet horen”, dacht ik. Gelukkig was Lennart snel terug. Ik had het koud gekregen en wilde alles donker hebben. Rond 6 uur lag ik in bed en probeer mezelf in ‘de bubbel’ te duwen, zodat ik mezelf kon afsluiten en me richten op mijn lichaam, maar het lukte ècht niet. Voor mijn gevoel ging de tijd heel langzaam, het duurde me allemaal te lang.
Na een controle bleek ik 7-8 centimeter ontsluiting te hebben. De weeën bleven komen, maar ik was er rustiger onder geworden. Het leek zelfs ‘stil’ te vallen in de kamer. Mijn vliezen waren nog niet gebroken en het zou misschien helpend zijn om op te staan en te lopen. Ik had het zo koud en ik wilde onder mijn dekentje blijven liggen. De verloskundige en kraamzorg gingen naar beneden, omdat ik even alleen wilde zijn. Maar zo snel als ze weg gingen, zo snel moesten ze weer terug komen. Ineens voelde ik druk en leker er persweeën te komen. De verloskundige heeft toen mijn vliezen gebroken. Haha, ik zag mijn buik gewoon naar beneden zakken. Het was iets na 7 uur en ik hoorde de hond van de buurman blaffen. Weer was ik aan het nadenken over alles, behalve over de bevalling. Gelukkig bood de verloskundige verschillende opties en posities aan hoe ik kon bevallen, waaronder de baarkruk. Nou dat was totaal niet mijn positie, staand ook niet, dus toch maar liggend. Op dat moment ging het zo snel en mocht ik gaan persen. Wat een verschrikkelijk moment van pijn… En om 7.58 uur was er een geweldig mooi moment van verlichting en mocht ik onze zoon aanpakken en kon ik hem zelf op mijn buik leggen. Dit moment en dit gevoel kan ik niet omschrijven, maar is voor mij het beste gevoel wat ik ooit heb mogen meemaken! Wat een liefde ligt er ineens op je! Een aantal uur later, alsof er niets was gebeurd, kwam Bobbi binnen,. Een beetje verlegen was ze. Ze kwam naast mij zitten en keek vol bewondering naar haar kleine broertje. Wat een bijzonder moment was dat. We waren vanaf nu een gezin van vier!
Kick Maerti, je bent het beste en mooiste cadeautje voor ons alle drie!
LINDA
