Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Celina schrijft een reeks op Kids en Kurken, dit is deel 1.
We raakten maar niet zwanger
Al zeker meer dan vijf jaar zijn mijn man en ik bezig met onze grootste wens; onze liefde bezegelen met een mooi wondertje. Na een jaar lang zelf proberen en het niet gelukt was zwanger te raken, zijn we in februari 2011 naar het ziekenhuis gegaan. Vanaf dat moment zijn we in de malle molen terecht gekomen van hormoontabletten, hormoonspuiten, echo’s, onderzoeken, vruchtbaarheidsbehandelingen, ziekenhuizen et cetera.
De bijwerkingen van Clomid waren vreselijk
De eerste periode met de tabletten Clomid waren afschuwelijk. Je moet verwerken, dat ze niets hebben kunnen vinden bij mij of mijn man waarom zwanger worden niet luk. En tegelijkertijd neem je pillen vol hormonen die je misschien gaan helpen om je droom werkelijkheid te maken. Ik vond de bijwerkingen van Clomid verschrikkelijk. Ik herkende mezelf niet in die periode, was vaak down, had hoofdpijn en last van stemmingswisselingen. We wilden graag zwanger worden en hadden dit er dan ook wel voor over. Het was voor mijn man ook niet de gemakkelijkste periode.
Ik ging out van de pijn tijdens de baarmoederfoto
Na zes maanden Clomid wilden we graag wat anders. Het ziekenhuis in Venlo wilde nog een keer Clomid voorschrijven, want dat is de procedure. Ze hebben bij mij en mijn man niet kunnen vinden waaraan het kon liggen dat we niet zwanger raakten en dan moet je elke stap in de vruchtbaarheidsbehandelingen nemen. Het zaad van mijn man was goed en bij mij hebben ze ook verschillende onderzoeken gedaan. De meest vervelende vond ik de baarmoederfoto, oftewel de HSG. Het is zo onnatuurlijk dat ze een vloeistof tegen de keer in, in je eileiders spuiten. Ik ben out gegaan van de pijn. Elke keer weer ging ik over een grens. Ik ben namelijk erg bang voor alles wat met dokters, spuiten enzovoort te maken heeft. Maar de wens is zo groot dat je stap voor stap weer over een grens heen gaat. Ik heb er daadwerkelijk alles voor over.
We besloten over te stappen naar een andere kliniek
Door de vervelende bijwerkingen van Clomid, met name de stemmingswisselingen, wilden we dit niet meer. De gynaecoloog stelde voor om aan een onderzoek mee te doen. Er waren vier onderdelen van vruchtbaarheidsbehandelingen waaronder Clomid. Het was dus één op de vier kans dat we Clomid weer zouden krijgen. Natuurlijk deden we mee. Maar je raadt het al, we werden weer ingeloot voor Clomid. Vanaf dat moment zijn we naar de Geertgenkliniek gegaan. We hebben even een paar maanden rust genomen. We zijn lekker op vakantie geweest in december 2012 en in het nieuwe jaar hebben we een afspraak gemaakt in de Geertgenkliniek.
Mijn man wilde gelukkig de hormonen spuiten
Bij de Geertgenkliniek in Elsendorp werden weer heel fijn ontvangen en namen ze ook echt de tijd voor je. Na het intakegesprek en wat onderzoeken konden we verder met IUI. Voor het eerst hormoonspuiten, weer iets waar ik enorm tegenop zag. Gelukkig was mijn man zo lief om deze spuiten elke keer klaar te maken en ze bij mij te zetten. Zo werd dit traject er ook echt een van ons samen. Het was fijn om dit met hem te delen. Hij ging ook altijd mee naar alle afspraken. We gingen dit samen aan. Samen stonden we sterk. Natuurlijk was het elke maand weer een teleurstelling als het niet gelukt was, maar samen gingen we dan weer voor de volgende maand. Het is ook wel eens een maand voorgekomen dat ik teveel eitjes aanmaakte. Dit was dan ook weer een domper, want bij meer dan drie eitjes gaan ze niet insemineren. De dosis van de Gonal F die ik toen spoot werd dan weer omlaag gebracht.
Eindelijk, ik was zwanger
In juli 2014 was het dan eindelijk raak. Jules en ik waren op vakantie in Mallorca en toen bleek ik zwanger. Eindelijk! We leefden op een roze wolk. We waren zo ontzettend gelukkig. Het was nu ook heel fijn om op vakantie te zijn, want nu waren er geen vrienden of familie die ons naar onze stappen in het traject vroegen. Mijn vriendinnen en familie wisten op de dag af waar we in het traject zaten. We zijn altijd heel open geweest over onze behandelingen. Ik vond het fijn om dit te kunnen delen op het werk, thuis en bij mijn vriendinnen. In het groepje van mijn vriendinnen zat nog een vriendin die in een traject zat, ICSI. Zij was net in juni bevallen van een dochtertje. Ik heb haar vanuit Mallorca het goede nieuws verteld. Ze was in tranen.
We kregen verdrietig familienieuws
Jules en ik genoten de vakantie van de zwangerschap. Het voelde ontzettend onwerkelijk dat het na zoveel trajecten en tegenslagen eindelijk gelukt was. De vakantie eindigde wel vervelend; mijn oma overleed, mijn vader was er kapot van. We kwamen op tijd terug voor de begrafenis en ik wilde het direct aan mijn ouders vertellen. Met name aan mijn vader, dat oma, zijn moeder, haar leven gegeven had voor het wondertje in mijn buik. Doordat nieuws konden we het verdriet van het verlies van oma een plekje geven.
Het kon nu toch niet meer fout gaan?
Op 6 augustus 2014 hadden we onze eerste echo in de Geertgenkliniek. Het was spannend, maar het kon nu toch niet meer fout gaan. Helaas, het hartje klopte niet. Onze droom viel in duigen, we waren kapot van verdriet. Hoe kan dat nu? Na alles wat we al door hadden gemaakt. Het deed ontzettend veel pijn. We moesten in Venlo een afspraak maken voor het afbreken van de zwangerschap. Het was een hel. Hoe ging ik het mijn vader vertellen? Waarom wij Allemaal vragen waar je toch geen antwoord op krijgt. Ergens weet je dat de natuur het afbreekt als het niet gezond is, maar dan nog, waarom moest dit ons nu overkomen?
Lees HIER het vervolg.
CELINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
