Bij onze derde cryo terugplaatsing bleef de embryo plakken! Wauw, echt onrealistisch voelde het, maar jeetje wat een bofkonten dat ik zo snel zwanger mocht worden. Bij onze oudste dochter Lola duurde het namelijk bijna vier jaar voordat ik zwanger werd van haar. Een beetje bang was ik wel om weer zwanger te zijn. De zwangerschap van Lola was niet fijn en ik had bizar veel last van mijn hormonen. De angst dat dit weer zou gebeuren was groot. Gelukkig werd ik omringd door de liefste artsen en verloskundigen. Zij hebben mij hierin ontzettend goed en fijn begeleid. De “mindfucks” bleven rustig en buiten dat ik de eerste paar weken heel erg misselijk was, voelde ik me heel erg goed!
Weken verstreken en ik was trots op mijn groeiende buikje. Ik groeide goed en de kleine meid ook! Snel kreeg ik weer last van mijn bekken (bij de zwangerschap van Lola had ik bekkeninstabiliteit), dus ik moest het rustiger aan gaan doen. Dat was even wennen want “zitten” of “niks doen” deed ik niet vaak en met een eigen onderneming is dat echt heel lastig. Tegen de 30 weken werd de bekkenpijn heftiger. Er schoten steeds vaker ineens pijnscheuten van mijn onderrug, bil naar mijn hele linkerbeen, dat voelde als hele erge krampen. Dit werd steeds erger verder in mijn zwangerschap. Er werd geconstateerd dat de langste zenuw in mijn lichaam ook wel de “ischiaszenuw” genoemd, werd gekneld door de ligging van de baby. Helaas was daar niks aan te doen. Ik moest de pijn zien te managen. Oh, wat deed dit zeer, niets hielp en ik sliep amper 2 a 3 uurtjes per nacht, al voor 1.5 maand. Ik raakte steeds meer uitgeput en had weinig kracht. Daarnaast voelde ik mij zo ontzettend schuldig tegenover mijn dochtertje en vriend. Ik kon bijna niks meer. Kleine dingen zoals, Lola in bad doen of haar naar bed brengen waren al te veel. Na vele gesprekken met mijn gynaecoloog, het proberen van medicatie, was met 38 weken zwangerschap het limiet bereikt. Eigenlijk was mijn lichaam al ver uitgeput, dus het idee dat ik in deze staat moest bevallen maakte me best wel bang. Door de voorweeën die ik al regelmatig had, werden de krampen in mijn been nog erger. Soms viel mijn been gewoon uit en duurde het een paar minuten voordat ik er weer op kon gaan staan. Met dat in mijn gedachten zag ik een helse bevalling voor ogen en hebben we besloten om na het inleiden van mijn bevalling, meteen een ruggenprik te laten zetten. Dat gaf rust.
Vrijdag 22 november 08.00 uur
Met wat spanning liepen wij rond 08.00 uur het ziekenhuis in. Eenmaal aangekomen in het kraamhotel werden wij al opgewacht en meteen naar onze kamer gebracht. Wat onderzoeken werden gedaan zoals haar ligging in de buik, haar hartslag werd gemonitord en er werd gekeken of ik al iets van ontsluiting had. Tevergeefs, mijn baarmoedermond was nog hard en er was nog niets, nada, noppes verstreken. Dus het eerste pilletje om mijn baarmoedermond te laten verzachten en verstrijken werd ingebracht om 09.00 uur. Om 12.00 uur zouden ze dan weer komen kijken of het iets had gedaan. Wij beiden waren zenuwachtig aan het doen, gekke filmpjes en foto’s van onszelf aan het maken en ik was voornamelijk gewoon heel hyper en blij dat ik straks misschien wel zou mogen gaan bevallen.
Vrijdag 22 november 12.00 uur
Onze lieve verloskundige kwam weer even voelen. Ik had ondertussen wat meer contractie, maar nog geen ontsluiting. Ondertussen werd de zenuwpijn wat heftiger door de harde buiken maar tja, dit was ik de afgelopen maanden wel gewend. Het idee dat ik er deze dag, zaterdag of zondag, hopelijk vanaf zou zijn maakte de pijn al iets dragelijker. Het tweede pilletje werd ingebracht en we spraken af om rond 17.00 uur weer even te controleren.
Het tweede pilletje leek te gaan werken. De (voor)weeën volgden elkaar wat sneller op en vanaf toen begon ik te melden dat zodra het maar kon, ik die ruggenprik wilde. Niet dat ik kleinzerig ben, maar de angst dat de pijn nog erger zou worden door de weeën was zo groot. Ik was voornamelijk gewoon heel bang dat ik geen kracht meer zou hebben om zware weeën op te vangen en vervolgens daarna nog eens te moeten gaan persen. Ze stelde me gerust en vertelde dat zodra mijn bevalling echt zou beginnen, ik die ruggenprik zou krijgen. Fieuw, ik was weer wat opgelucht.
Vrijdag 22 November 17.00 uur
Oehh dat gevoel van de bevalling… Je vergeet de pijn snel, tot je het weer voelt en dan herken je het: “Jaaa, dit zijn weeën”. Nog weliswaar te verwaarlozen, maar ze waren er weer. Mijn verloskundige kwam weer voelen en ja hoor, wel 2 centimeter ontsluiting! Niet veel, maar genoeg om mijn vliezen te kunnen breken. “Ben je er klaar voor?”, vroeg ze, “hierna gaat het beginnen!” Ik hoor me nog zeggen: “Jaa, kom maar op!” en ik voelde het warme vruchtwater langs mijn benen en billen stromen. Mijn bed werd nog even verschoond en vanaf dat moment kwam er een weeënstorm waar je u tegen zegt. Ik merkte dat ik weinig energie had en het lastig vond om de weeën op te vangen. Ze kwamen steeds korter op elkaar. De ademhalingstechnieken die ik had geleerd bij zwangerschapsyoga hielpen mij ontzettend goed om rustig te blijven en ze goed weg te kunnen puffen. Ik was helemaal in mijzelf gekeerd. “Wanneer krijg ik die ruggenprik?”, vroeg ik nog. “De anesthesist is op dit moment niet op zijn plek”, zei de verpleegkundige, “Dus je zal helaas nog even moeten wachten.” Minuten leken uren, dus bleef ik het volgens mij om de 10 minuten vragen. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik met 15 minuutjes naar de OK mocht. Net voor ik werd weg gereden, ging de telefoon van de verpleegkundige. Verdorie, er was een ongeluk gebeurd en hij moest met spoed naar de eerste hulp. Ik raakte lichtelijk in paniek en na een tijdje voelde ik de kracht in mijn benen wegstromen. Op dat moment zat er ongeveer 15 seconden rust tussen elke wee, gewoon nauwelijks te doen.
Ondertussen was het 18.30 uur en wilde ik gewoon niet meer. Voor de laatste keer vroeg ik of de anesthesist al terug was, maar ondertussen begon mijn buik te golven en kwam er een enorme persdrang aanzetten. De verpleegkundige merkte op dat ik zo ver was en ja hoor: in anderhalf uur was ik van 2 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan. Ik mocht beginnen met persen. Doordat ik weinig tot geen kracht had, lukte het niet om mijn benen naar mij toe te trekken. Mijn lieve vriend Björn hield mijn hand vast en een bijzonder lief drietal (verpleegkundige, verloskundige en verloskundige in opleiding) hielpen mij met de geboorte van ons tweede wondertje Teddie. Wat vond ik het heftig en wat ging het snel! Na drie keer persen werd ze echt letterlijk gelanceerd. Ik was en ben nog steeds onder de indruk over wat mijn uitgeputte lijf heeft gepresteerd op die dag. Bizar. Wat een oerkracht.
Vrijdag 22 November 19.07 uur
Ik was helemaal van de wereld en een klein mooi meisje werd op mijn borst gelegd. Daar was ze dan; Teddie Loua Remijn, een mini mensje van 47 centimeter en 3075 gram. Tranen van geluk. Het duurde even om te landen van een pittige zwangerschap en een heftige maar mooie bevalling. Het kostte me even wat tijd om te verwerken. Maar na een poosje was ik de heftigheid van al die maanden weer vergeten en thank god was ook mijn zenuwpijn direct verdwenen. Deze bofkont voelde zich helemaal compleet.
LAURA
