Ik hield altijd netjes via een app mijn cyclus bij en mijn menstruatie was elke maand netjes op tijd. Tot die ene dag dat ik twee dagen over tijd was en me ontzettend moe voelde. Met het idee van ‘ik ben toch niet zwanger’ haalde ik een test en deed deze gelijk thuis. Je moest natuurlijk een aantal minuten wachten, dus ik had de test op de wastafel neergelegd. Ik ben gaan opruimen en dacht ineens: “Oh ja, even kijken!” En ja hoor, twee duidelijke strepen! Ik kan mij dat moment nog zo goed herinneren. Het zweet brak me aan alle kanten. Ik kon mijn ogen niet geloven! Ik woonde toen nog thuis en riep mijn moeder. Ze kwam aanlopen met de gedachte dat ik weer een spin in mijn slaapkamer had die ze weg moest halen, omdat mijn stem nogal paniekerig klonk. Ze ging op mijn bed zitten, ik duwde de test in haar handen en zei: “Zie jij wat ik zie?” Haar gezicht zal ik nooit meer vergeten. “Nee, is dit serieus?”, zei ze. “Ehm ja, ik geloof van wel!”, antwoordde ik. Ik heb nogmaals het doosje erbij gepakt. We keken elkaar aan en schoten in de lach. Mijn man was aan het werk. Ik belde eigenlijk direct mijn beste vriendin op, want ik had gewoon even iemand nodig die mij moed zoou gaan praten. Iemand die zei dat het allemaal wel goed zou komen. Na dat hele telefoongesprek belde ik mijn man op en zei ik dat ik hem na zijn werk wat moest vertellen. Hij is niet achterlijk, had wel door dat er iets niet klopte en bleef doorvragen. Het enige dat ik uit mijn mond kreeg was: “Je wordt vader!”. Hij schrok, maar was ook blij. We moesten dit wél eventjes laten bezinken.
Rond 8 weken kreeg ik een echo. Spannend! Wat waren we blij toen we eenmaal beseften dat er echt een baby in mij groeide. Ik voelde me enorm moe, maar had verder geen gekke klachten. Mijn man en ik liepen buiten met de honden. Ik stopte met lopen, hij keek me aan en vroeg wat er was. Ik zei: “Ik heb een dood gevoel”. Het was net of de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Ik kon me ook op dat moment even niet bewegen. Dat was het moment dat ik dacht dat er iets niet klopt. Sindsdien waren de weken dat we tot de volgende echo moesten wachten, een hel. Ik kon niet meer positief denken, alleen maar huilen en ik wilde niks anders doen dan mezelf opsluiten in huis. Er waren momenten dat ik dacht dat ik mezelf aan het gek maken was. Maar er waren ook momenten waarbij ik dacht dat ik dit niet zomaar voelde. Twee dagen voordat we de volgende echo hadden, droomde ik dat mijn buik leeg was. Ik keek in die droom naar het echoscherm, maar ik zag niets. Bizar.
De dag van de echo was aangebroken. Ik had zo de zenuwen, dat ik er kotsmisselijk van werd. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei: “We gaan geen baby zien, let maar op. Ik voel aan alles dat het niet goed zit”. Hij was zo lief om mij gerust te stellen. We zaten in de wachtkamer en werden geroepen. Ik ging liggen en ik durfde gewoon niet op dat scherm te kijken. Het vreselijkste was nog dat er een spiegel aan de muur hing, waardoor je alsnog het beeldscherm zag. Toen ze begon te zoeken, zei ik tegen mezelf: “Kom op, je kan dit. Je ziet straks gewoon een klein mensje en dan heb je je druk gemaakt om niets”. Allebei keken we naar het scherm. De verloskundige zei dat ze niks kon zien en het inwendig wilde proberen. Zie je wel! Toch hoopte ik natuurlijk stiekem dat het positief zou eindigen. Helaas, ook inwendig kon ze niets zien. Ze vertelde dat het twee dingen konden zijn: we zijn minder ver dan wij dachten of het was een leeg vruchtzakje. Mijn droom klopte met wat er op dat moment gebeurde. We hadden besloten om twee weken te wachten om te kijken of het vruchtje zou groeien en we werden weer naar huis gestuurd. Ik heb alleen maar gehuild en wist zeker dat het niet meer zou groeien. Het was helemaal mis. Het waren echt de langste twee weken uit mijn leven.
Ik was vreselijk zenuwachtig toen ik op de bank moest gaan liggen voor de echo. Het beeld ging aan. Er was er nog steeds geen foetus te zien. De tranen liepen over mijn wangen. Ik keek mijn man aan en zei: “Ik wist het. Ik voelde het gewoon”. Er werd een afspraak gemaakt voor een curettage. De volgende ochtend moest ik in het ziekenhuis zijn. Ik kreeg een pil die alles op gang zou brengen. Deze moest minimaal 36 uur inwerken. De pil sloeg sneller aan, waarschijnlijk omdat mijn lichaam zelf ook al bezig was met het afstoten. Ik werd naar de operatiekamer gereden voor de narcose. De artsen probeerden mij gerust te stellen en uit te leggen dat het het beste zou zijn om rustig de narcose in te gaan, omdat je er anders ook onrustig uit komt. Dat kwam ik ook. Na een uurtje mocht ik naar huis. Ik heb me echt nog nooit zo eenzaam en ellendig gevoeld. Ik wilde zo graag dat zwangerschapsgevoel terug.
De volgende dag vlogen we op vakantie. Ik voelde me ondanks het gemis, best wel oké. Ik had geen pijn en ik kon normaal lopen. Niemand had mij verteld wat mij de dagen erna te wachten stond. De dag na de vlucht had ik echt een helse pijn, waarschijnlijk omdat al die pijnstillers waren uitgewerkt. Ik heb de eerste week van mijn vakantie bijna alleen maar in bed gelegen, huilend van de pijn. Uiteindelijk heb ik ook een paar uur in een ziekenhuis gelegen in Turkije, maar ze konden natuurlijk niet meer doen dan pijnstillers geven. Toen zijn we terug gereden naar huis, heb ik een paar pijnstillers ingenomen en ben weer gaan slapen. Ik weet nog dat ik er op een avond eventjes uit wilde om frisse lucht te scheppen en mijn man vond dat ook een goed idee. We waren klaar om even rustig te gaan wandelen en liepen de deur uit. We liepen richting het strand. Daar had mijn man een hartje van roze blaadjes en lampjes neergelegd en toen pas viel bij mij het kwartje. Ik was zo met mijn gedachten bezig dat ik niks had gemerkt. Daar ging hij op zijn knieën. En natuurlijk heb ik volmondig ‘ja’ gezegd! We hebben daar een feestje gegeven, omdat zijn familie niet in Nederland woonde. We hebben uiteindelijk nog een mooie vakantie gehad, ondanks onze miskraam.
Eenmaal thuis begon het echte leven weer en probeerde ik zo snel mogelijk de draad weer op te pakken. Het is alleen best wel dubbel als je zelf op een babygroep werkt. Ik heb mezelf zo verdrietig gemaakt door continue met ovulatietesten door het huis te lopen en te wachten tot die positief was. Iedere keer wilde ik dan vrijen met elkaar. Op den duur is daar echt de lol van af, omdat je er te veel mee bezig bent. Ik ging er vanuit dat het minstens een half jaar zou duren voor ik weer zwanger zou raken. Ik was erg negatief over alles, omdat ik het maar geen plekje kon geven.
Toen ik het er met mensen over had, merkte ik dat veel vrouwen dit hebben meegemaakt en dat je wel de steun uit elkaars verhalen kunt halen. Na twee maanden dat ik weer menstrueerde heb ik tegen mijn man gezegd: “Laten we het even op een wat lager pitje zetten en ons even focussen op ons huis”. We waren in die tussentijd bezig met het kopen van een huis. En ja hoor, een maand later was ik weer zwanger! Ik heb de hele badkamer bij elkaar gegild en gehuild van blijdschap! Dit keer heb ik het wel even anders aangepakt met de bekendmaking aan mijn man. Ik ben naar de winkel gelopen om een leuke kaart te kopen en heb daar de test ingeplakt. Toen hij thuis kwam zei ik: “Deze kaart is voor mijn collega. Wil je even lezen of het leuk is?” Hij heeft volgens mij wel drie keer die kaart opnieuw gelezen tot het kwartje viel, want ook hij had niet verwacht dat het toch nog zo snel zou lukken. Wat waren we blij, maar ook heel erg bang door de eerste zwangerschap. Ik mocht gelukkig al wat eerder komen voor een echo, gezien onze geschiedenis. Dat vond ik ontzettend fijn. Ik was kotsmisselijk van de zenuwen. Toen het beeld aan ging, zagen we meteen dat het dit keer wel goed was er viel er echt een last van onze schouders af. Maar ondanks deze echo ben ik toch nog tot mijn twaalfde week ontzettend bang geweest en kon ik pas na 12 weken echt genieten van de zwangerschap. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat we toch een minimensje hebben mogen krijgen, want zo vanzelfsprekend is het echt niet. Ook heeft het er voor gezorgd dat mijn man en ik dichter naar elkaar zijn toe gegroeid.
NEJLA
