Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Demi schrijft over haar herhaalde miskramen. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Voor altijd onze mooiste “wat als”
Deel 2: De zwarte dag van de termijnecho
Ik wilde zo snel mogelijk weg bij de verloskundige
Daar lag ik dan. Met mijn broek op mijn heupen, een echokop op mijn buik, starend naar een veel te stil scherm. In de verte hoorde ik de echoscopiste praten, maar geen enkel woord kwam aan. Gelukkig was Mike erbij en kon hij haar te woord staan. Ik voelde de echokop nog een tijdje heen en weer gaan over mijn buik, maar het scherm bleef hetzelfde: ons kindje, stil en niets meer dan dat. Geen kloppend hartje, geen bewegingen. Het enige dat er door mijn hoofd ging, was dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde. Ik kon hier geen seconde langer zijn. Mijn kindje leefde niet meer dus wat had ik hier nog te zoeken? De echoscopiste voelde dit goed aan en hield het gelukkig kort. Voor we weg gingen vroeg ik nog snel hoe het nu verder ging. De verloskundige zou mij deze middag nog bellen. Oké prima, dan wil ik nu ècht weg.
Het deed zo ontzettend veel pijn, alweer
In de auto belde ik huilend mijn ouders op. Bij het uitspreken voelde het nog meer definitief. Wat er zojuist was gebeurd, was onze werkelijkheid. In één klap van onze wolk afgeslagen. Alweer. Het deed zóveel pijn. Later die dag had ik contact met de verloskundige. Ze was ontzettend lief en nam alle tijd voor me. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weten waar ik aan toe was. Hoe gaan we nu verder? Welke stappen worden er genomen? Ze stelde voor om het nog een weekje aan te kijken. Dit in de hoop dat de miskraam in die week uit zichzelf op gang zou komen. En juist dit was datgene wat ik absoluut niet wilde.
Het hartje was twee weken geleden al gestopt
Vanmorgen hadden we te horen gekregen dat het hartje van ons kindje twee weken geleden al gestopt was met kloppen. Vlak na de extra echo. Aangezien de miskraam in de afgelopen twee weken ook niet op gang was gekomen, ging ik er niet vanuit dat dit in deze ene week ineens wel zou gaan gebeuren. En ook al wist ik de afgelopen twee weken niet dat het foute boel was in mijn buik, er hoefde van mij niet nog een week aan vastgeplakt te worden.
De verloskundige zou contact opnemen met het ziekenhuis voor een afspraak
Gelukkig begreep mijn verloskundige dit helemaal en liet ze de keuze aan mij. Ze stelde voor dat zij de volgende ochtend naar het ziekenhuis zou bellen voor een afspraak. Omdat het al donderdag avond was, zou de afspraak waarschijnlijk wel pas na het weekend plaatsvinden. Maar hier was ik oké mee. Als de afspraak maar zou staan. Bovendien was afgelopen zondag mijn overgrootoma overleden waardoor het einde van deze week volledig in het teken stond van haar afscheid. En zo moest het ook zijn, deze dagen waren voor haar.
Meteen na het weekend kon ik in het ziekenhuis terecht
De volgende ochtend werd ik om kwart over acht al gebeld door de verloskundige dat het gelukt was een afspraak in het ziekenhuis te maken voor maandag. Meteen na het weekend. Hoe gek het misschien ook klinkt; er viel een soort last van mijn schouders. Ik voelde een lichte opluchting. Fijn dat ik zo snel al terecht kon en niet nog veel langer zo hoefde rond te blijven lopen.
Met een heel dubbel gevoel zat ik in de wachtkamer
Door het afscheid van mijn overgrootoma vlogen de dagen voorbij. En gelukkig maar. Voor ik het wist was het maandag en zaten we in de wachtkamer op de poli. Het liep behoorlijk uit waardoor we drie kwartier later dan de oorspronkelijke tijd pas naar binnen werden geroepen. Hoe langer ik daar zat, hoe moeilijker ik het vond. Aan de ene kant wilde ik heel graag meer duidelijkheid, een plan van aanpak. Aan de andere kant wilde ik helemaal nog geen afscheid nemen van ons kindje. Ons kindje had nog zoveel langer veilig in mijn buik moeten doorbrengen…
Er werd echt naar mij geluisterd door de gynaecoloog
In gesprek met de gynaecoloog werden ons de verschillende opties voorgelegd: nog een week afwachten om mijn lichaam de tijd te geven de miskraam zelf op gang te brengen, medicatie of curettage. Dat eerste was voor mij geen optie. Ik gaf dezelfde uitleg als die ik een paar dagen eerder aan de verloskundige had gegeven. Mijn wensen hierin werden volledig gerespecteerd door de gynaecoloog. Ik vond het heel fijn dat er naar mij geluisterd werd, ik werd echt gehoord en had zelf de touwtjes in handen.
Naar het scherm kijken tijdens de echo deed teveel pijn
Al snel kwamen we tot de keuze voor medicatie. We kregen een hele duidelijke uitleg over de werking en het gebruik van deze medicatie. Er werd uitgebreid de tijd voor ons genomen, echt heel fijn. Ze waren ook zo ontzettend lief voor ons. Voordat de medicatie werd voorgeschreven, werd er nog een inwendige echo gemaakt om er zeker van te zijn dat ons kindje geen hartslag meer had. Ook nu was het duidelijk dat ons kindje echt niet meer leefde. Ik probeerde heel kort even naar het scherm te kijken, maar kon het niet. Het deed teveel pijn. Ik voelde me zo machteloos. Ik zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ons kindje nog een kans zou krijgen, maar het was te laat.
We kregen een doorverwijzing voor de poli herhaalde miskramen
Na de echo werden we gewezen op een speciale poli voor herhaalde miskramen. Nu dit al de tweede miskraam in zo’n korte tijd was, kwamen we hiervoor in aanmerking. Op deze poli worden onderzoeken gedaan om te kijken of er eventueel een oorzaak is voor de miskramen. We besloten ter plekke dat we hier gebruik van wilden maken en maakten een afspraak voor de intake. Vervolgens werd de medicatie voorschreven en konden we nog wat vragen stellen. Wanneer ik er klaar voor was, kon ik thuis eerst één pil oraal innemen. Deze zou mijn baarmoedermond alvast wat week maken. 24 tot 48 uur later moest ik vier tabletten vaginaal inbrengen. Deze zouden er dan voor moeten zorgen dat de miskraam op gang komt. De gynaecoloog schreef alles duidelijk voor ons op en gaf ons het briefje mee. Na wat laatste vragen vertrokken we naar de apotheek een aantal verdiepingen lager in het ziekenhuis.
Thuis nam ik de eerste pil in…
Daar liepen we dan terug naar de auto. Ik met een tasje in mijn hand met daarin de medicatie waarvan ik nooit had gedacht ze ooit te hoeven gebruiken. We bespraken nog hoe gek dit voelde. Dit is alles wat je niet wil, maar tegelijkertijd wil je het ook wel. Je wil dat er iets gebeurd, dat je niet meer hoeft te wachten. Maar je wil je kindje niet verliezen. Al is dit natuurlijk eigenlijk al gebeurd. Het is zo dubbel, zo tegenstrijdig. Eenmaal thuis nam ik meteen de eerste pil in. Hoe graag ik ons kleintje ook nog bij me wilde houden, ik wilde dit ook zo snel mogelijk achter de rug hebben. De 24 uren wachten waren begonnen.
Lees HIER het vervolg.
DEMI
@demi.vanhouten
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
