Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Net voor de eerste verjaardag van mijn jongste zoon kreeg ik corona samen met het gezin. Ik had niet heel veel klachten, behalve moeheid. Na een week thuis te zijn geweest, ging ik weer aan het werk. In het dagelijks leven sta ik voor de klas in het voortgezet onderwijs. Corona is een enorm stressvolle periode geweest voor alle docenten. In de tussentijd raakte ik zwanger van mijn jongste en was er ook nog veel onzeker over Corona bij zwangeren en baby’s. Ook dit was erg stressvol voor mij.
Ik bleef maar moe
Na de bevalling middenin de pandemie en een lastige periode daarna met een huilbaby, was het na een jaar mijn tijd om corona te krijgen. Helaas kwam ik maar niet van de moeheid af. Deze werd gedurende weken alleen maar erger. Op een nacht, toen de kleine weer een draak was, trok ik het niet meer. Ik stond huilend op de overloop. Die ochtend heb ik mij ziek gemeld, met de mededeling: ik weet het allemaal niet meer. Ik kan gewoon niet meer.
Ik zat zes weken volledig thuis
Ik had eigenlijk sinds de zwangerschap al last van migraine, emotionele schommelingen, was prikkelbaar, had het gevoel controle kwijt te zijn en een algemeen verloren gevoel. Al heel snel had ik de Arbo arts aan de telefoon en mocht ik twee weken niks met werk doen. Het was niet echt een burn-out, maar ik was die richting op aan het gaan als ik nu niet op de rem had getrapt. Vervolgens zat ik zes weken helemaal thuis. Daarna kon ik toen pas bij de praktijkondersteuner terecht en een coach voor het werk.
Bron: pexels.com
De praktijkondersteuner had het vermoeden dat er meer aan de hand was
Toen ik bij de praktijkondersteuner mijn verhaal deed van de afgelopen jaren, had ze het vermoeden dat er meer aan de hand was dan alleen maar oververmoeidheid. Ze stelde wat vragen van een signaleringslijst (welke ik herkende van mijn ervaring op school) en ik wist gelijk waar ze aan dacht: ADHD. In het verleden had ik hier al wel eens wat over gelezen. Maar hoewel het herkenbaar was, voldeed ik niet helemaal aab het plaatje. Ik viel niet uit op school of kwam niet in de problemen doordat ik ondoordachte dingen deed. Toch raadde ze mij aan om hier eens onderzoek naar te laten doen. Omdat ik graag wilde weten waar dit alles vandaan kwam en wat ik eraan kon doen, ben ik het traject toch ingegaan.
Ik kreeg de diagnose ADHD
Het duurde nog zes maanden voordat de onderzoeken konden starten. Inmiddels was ik al wel weer aan het werk gegaan. Het eerste gesprek vond plaats en ik kon op bijna alle vragen positief antwoorden met duidelijke en concrete voorbeelden. Na twee weken was het tweede gesprek. Hierbij moest een van mijn ouders mee. Mijn moeder kon niet in alle vragen iets herkennen, maar aan de hand van de voorbeelden die ik gegeven had was er veel “Ohja”. Weer twee weken later kreeg ik de diagnose: ADHD, gecombineerde type. Dus zowel druk in lijf, als druk in hoofd. Dit was eind december 2022, op mijn 32ste! Eindelijk wist ik wat er aan de hand was en waardoor het kwam dat ik me zo voelde. Het was alsof alle puzzelstukjes op zijn plek vielen.
De medicatie zorgt voor meer rust in mijn hoofd en lijf
In januari zou er een therapie starten in groepsverband. Dit raadde ze mij aan, omdat er dan anderen zouden zijn die tegen hetzelfde aanlopen als ik en mij bevestiging kunnen geven in bepaalde gedachten. Inmiddels is de therapie afgesloten, maar ik weet zeker dat ik contact blijf houden met hen. Voor het eerst voel ik me 100% begrepen en niet raar. Ook ben ik gestart met medicatie (Dexamfetamine). Dit zorgt voor mij voor rust in mijn hoofd en meer rust in mijn lijf. Ik bijt geen nagels meer of de binnenkant van mijn wang en ik pulk niet meer aan vingers of kleding.
Ik leer mezelf accepteren
In mijn hoofd is er meer overzicht en meer strijd met mezelf. Ik heb door de medicatie rust in mijn gedachten en krijg echt wat gedaan. Ik ben minder moe continue, terwijl ik minder slaap. Ook leer ik mezelf steeds beter accepteren in wat ik wel kan en wat niet. En ik hoef van mezelf niet meer te strijden om een perfecte “instamoeder” te zijn. Ik ben goed en leuk zoals ik ben. Impulsief, spontaan, druk, vol humor en gelukkig.
Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt een traject in te gaan
Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om toch het traject in te gaan. Ook omdat ADHD erfelijk is en de kans dus groot is dat mijn kinderen het ook zouden kunnen hebben. De juiste deuren open makkelijker nu mijn diagnose bekend is en hopelijk kunnen we voorkomen dat mijn kinderen uit zouden kunnen vallen.
ANNETTE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
heel herkenbaar verhaal! alleen werk ik dan in het basisonderwijs en schuif de onderzoeken vooruit. Mijn dochter heeft wel officieel adhd (en ik denk dus niet van een vreemde)
mooi krachtig verhaal en fijn dat je nu wat rust hebt.
Dank voor je openhartige verhaal delen waar je achter bent gekomen. Heel mooi en gewoon MENS zijn ipv het stigma ADHD.
Je bent leuk en goed zoals je bent!