Het is zaterdagochtend en ik lig nog een beetje na te doezelen in mijn bed. We hebben het gister veel te laat gemaakt, maar het was een gezellige avond en mijn gedachten dwalen af.
Het is de eerste week in mijn nieuwe baan en het is nog allemaal erg spannend en nieuw, maar de eerste indruk is goed. De mensen zijn vriendelijk en ik voel me thuis. Ik woon met veel plezier in Amsterdam in een klein appartementje in het centrum. Een paar jaar geleden is mijn relatie op de klippen gelopen en sindsdien ben ik vrijgezel. Een beetje flierefluiten is prima, maar ik merk dat ik me de laatste tijd stoor aan de mannen die ik tegenkom. Ze hebben al een vriendin, ze willen alleen maar met je naar bed, ze laten je om de haverklap zitten of ze zijn echt helemaal niet met hun toekomst bezig, terwijl ik net een carrièremove heb gemaakt en een huisje wil kopen.
Na een paar dagen ontmoet ik iemand uit de keuken die ik nog niet eerder heb ontmoet. Wat een leuke jongen denk ik nog, maar ik hoor al snel dat hij een vriendin heeft. Jammer, dit is wel iemand die ik beter zou willen leren kennen. Ik heb altijd pech.
De weken daarna vind ik steeds meer mijn plek op het werk en leer ik iedereen beter kennen. Ook die persoon uit de keuken. We kunnen het goed met elkaar vinden. Eigenlijk zo goed, dat ik hem steeds leuker en leuker begin te vinden. Maar die vriendin zit in de weg. En dan hoor ik op een goede dag dat hun relatie is stuk gelopen en stiekem doe ik een vreugdedansje. Hij is bij vrienden ingetrokken en het is lang leven de lol. Ik weet niet zo goed of hij mij wel ziet staan en ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet aanpakken allemaal. Wanneer hij op een gegeven moment een tijdje uit de roulatie is door een gescheurde enkelband, trek ik de stoute schoenen aan. Ik zoek zijn mobiele nummer op in het personeelsbestand van mijn werk en stuur hem met knikkende knieën een berichtje. Ik moet heel lang wachten, maar dan krijg ik een berichtje terug, En dan begint er langzaam iets te groeien tussen ons. Tot een afspraak komt het vrij lang niet, hij ketst de boel een paar keer af. Maar op het personeelsfeest van dat jaar gebeurt het dan toch. Hij trekt me nog net niet aan mijn oor mee van de dansvloer af. We schieten een donker hoekje in en beginnen te zoenen. Daarna begint het daten. Ik was even vergeten hoe leuk daten is, maar tegelijkertijd hoe kwetsbaar het voelt. Maar het voelt goed voor ons allebei, gelukkig. Op werk worden we allebei wel door onze leidinggevenden op het matje geroepen. Er wordt ons op het hart gedrukt dat we ons echt professioneel moeten gedragen en dat een relatie op de werkvloer eigenlijk not done is. Dat kunnen we heus. Op hier en daar een klein kusje in een voorraadkast na, gedragen we ons voorbeeldig.
Onze relatie groeit verder en we besluiten na zo’n anderhalf jaar te gaan samenwonen in een nieuw appartement in Amsterdam. Het leven lacht ons toe. We leven er zorgeloos op los en doen waar we zin in hebben. Wat een heerlijke tijd was dat.
Ik schiet wakker uit mijn overpeinzingen. Mijn god, dit alles begon maar liefst 16 jaar geleden. En inmiddels zijn we een wereldreis, een intensief IVF-traject, twee kinderen, meerdere nieuwe banen, een buikwandcorrectie, een nieuw huis, ontslag, fantastische vakanties en het verlies van verschillende dierbaren verder. En dat is nog niet alles. Pieken en dalen, een lach en een traan, mooie tijden en minder mooie tijden. We hebben het allemaal meegemaakt, samen.
Gisteren hebben we ons 16-jarige jubileum gevierd. Een beetje anders dan dan we voor ogen hadden door Corona, dat wel. Maar, eerlijk is eerlijk. Ook al wil ik hem best wel eens achter het behang plakken (en hij mij waarschijnlijk ook), er is niemand op de hele wereld met wie ik dit alles had liever had willen meemaken dan met hem.
Let’s stick together!
NATASJA (klik hier voor haar Instagram)
