Woensdag 30 oktober 2019
De start van een heftige en bijzondere periode. Nadat ik samen met mijn beste vriend had getennist, gaf mijn vriendin bij thuiskomst aan zich niet helemaal fit te voelen. Niks aan de hand, gewoon lekker op tijd op bed. Om 00.00 uur maken we ons toch wel wat meer zorgen. Birgit had bloedverlies en af en toe pijn in de onderrug en buik. Dat was eigenlijk de hele nacht zo, tot dat we besloten hadden toch te bellen met de verloskundige. Deze gaf aan in de auto te stappen richting het ziekenhuis om het één en ander te controleren. Tijdens de autorit heerste er stilte. De gedachte van mij was: “Even een uurtje heen en weer, dan nog even slapen en gewoon weer aan het werk”. Dat het volledig anders zou uitpakken, werd pas later duidelijk. Eenmaal in het ziekenhuis gaf de verloskundige een bezorgde blik en zij vertelde dat de weeën waren begonnen. Onbegrijpelijk. Ook op de echo bleek dat er inmiddels 1 centimeter ontsluiting was en men gaf aan dat de bevalling wad begonnen. Hoe dan? Birgit was nog maar 24 weken zwanger! Vanaf dat moment kom je in een medisch traject. Nog geen uur later stonden er twee gynaecologen en twee kinderartsen in onze kamer die uitleg gaven over wat we konden doen. Er waren twee opties: een actief beleid of een comfort beleid. Het eerste hield in dat men er alles aan ging doen om onze zoon in leven te houden (binnen het menselijke). Bij het comfort beleid doet men niets. Alle artsen zorgden er wel voor dat onze zoon zonder pijn kwam te overlijden. Birgit en ik hadden aan één blik genoeg. We wilden er alles aan doen, binnen het menselijke.
Daarna was het afwachten. Birgit kreeg weeënremmers en longrijpingsprikjes voor onze zoon. Dit om de longen extra capaciteit te geven wanneer onze zoon ter wereld zou komen. In deze vijf dagen hebben we gehoopt dat hij tot de Kerst zou blijven zitten. We hadden steun van verpleegkundigen, gynaecologen en van onze vrienden en familie. Ondanks de hoop en steun werd het zaterdagavond 3 november 2019 duidelijk dat onze zoon vandaag of morgen geboren zou worden.
De weeën werden steeds heftiger en er was volledige ontsluiting. Op 4 november 2019 om 02.09 uur is onze zoon Kees geboren. Kees was 29 centimeter lang en woog 770 gram. Het ging goed. Kees maakte zelfs een geluidje. Na de bevalling werd hij gelijk meegenomen door de kinderarts, mocht ik de navelstreng door knippen en heeft Birgit Kees zelfs even mogen vasthouden. En dan wordt je zoon meegenomen door de kinderarts naar de afdeling neonatologie. Een afdeling waar wij nog nooit van hadden gehoord en zelfs niet eens wisten wat men daar deed. Die nacht ben ik nog met Birgit bij Kees wezen kijken en we mochten hem zachtjes aanraken. Niet strelen, want de huid van Kees was daar nog te teer voor. Die periode op de neonatologie binnen het UMCG was spannend, speciaal en vertrouwd. De verpleegkundigen en de artsen die betrokken waren bij Kees, waren geweldig. Men bood geweldige zorg, was menselijk en informeerde ons altijd goed. Ondanks dat de eerste drie dagen van Kees zijn leven boven verwachting gingen, bleek toch dat een kindje dat met 24 weken geboren is, erg kwetsbaar is. Kees kreeg door een agressieve bacterie een dubbele longontsteking, ook waren er bloedingen te zien in de hersenen. Toen verdween opeens alle hoop en zag ik mijn zoon vechten voor zijn leven. Kees was minder actief, reageerde amper, was wit en hield veel vocht vast. Op dat moment waren we heel bang dat de laatste uren van onze zoon hadden geslagen. Mede daardoor belden we onze familie en vrienden om aan te geven dat het heel slecht ging met Kees. En toch was het een taaie, die zoon van ons. Hij gaf niet op en hij won de strijd tegen de bacterie. Ondanks het feit dat de longontsteking verdwenen was, kwam naar voren dat de longen van Kees erg beschadigd waren door de beademing. Kees kon niet zelfstandig ademen. Doordat er tijdens de longontsteking met veel druk zuurstof in de longen werd gepompt, waren de longen zichtbaar beschadigd. Men wist ook niet goed of Kees het daardoor wel zou redden. Terwijl het een hele goede 24-weeker was. Ook de bloedingen in de hersenen waren weg, alleen die stomme tube (beademing) moest eruit. De eerste poging om Kees van de beademing te halen met medicatie, was niet geslaagd. De mediatie sloeg niet genoeg aan om de tube te verwijderen. Na een week herstel, zagen we Kees groeien en sterker worden, wat ervoor zorgde dat men nog een keer wilde starten met de medicatie. Dit in de hoop dat het genoeg zou zijn om de tube uiteindelijk te verwijderen. Het bizarre in deze situatie was dat ik bij binnenkomst eerst op de apparaten keek om te zien of er vooruitgang was, voordat ik naar mijn zoon keek. De apparaten hielden hem in leven, maar er kwam geen verbetering.
Woensdag 11 december 2019 hadden we besloten uit het Ronald McDonald huis te gaan om weer terug te gaan naar huis. Dit voelde beter en de situatie met Kees leek stabiel, ondanks alle zorgen. Wij waren nog geen uur thuis of we werden gebeld door de afdeling neonatologie. Het ging niet goed met Kees en het leek hen goed dat we zouden komen. Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan en was ik bang voor wat ik zou aantreffen. Bij binnenkomst op de afdeling leek het weer wat beter te gaan. Wel wilde men dat we in de buurt bleven. Het was nacht en alle hotels zaten vol. Onze vrienden sliepen. Onze favoriete verpleegkundige regelde dat we op een afgesloten afdeling konden slapen. Op de grond op twee matrasjes. Wanneer het weer slecht zou gaan met Kees, zouden we worden opgehaald. De volgende ochtend waren we niet opgehaald. Wat een opgeluchting. We gingen met goede moed naar de afdeling. Apparaat check: geen vooruitgang. We keken naar Kees. Hij was behoorlijk actief en wakker. Zou het dan toch aanslaan, de medicatie? Die dag was een goede dag. Kees gaf een showtje en leek het goed te doen. Daardoor besloten we even te eten bij goede vrienden in de stad. Na het eten gingen we weer met goede moed naar het ziekenhuis.
Bij binnenkomst werd het gelijk duidelijk. Het ging niet goed. Kees reageerde amper en zag er moe en grauw uit. Er zaten walletjes onder zijn ogen. Toen wisten we genoeg. Hij had gestreden tot het einde, met een showtje als afscheid. Op dat moment gingen we met de kinderarts naar haar kantoor om te bespreken wat de vervolgstappen zouden zijn. Onze eis is altijd geweest dat onze zoon niet mocht lijden. Mede daardoor kreeg Kees zware medicatie om hem in diepe slaap te brengen. Samen met de gehele familie stonden we bij de couveuse van Kees om afscheid te nemen van onze kleine en sterke man. Na het afscheid van de familie, zaten we met zijn drieën op bed om nog te genieten van zijn aanwezigheid en van ons gezin.
Op vrijdag 13 december 2019 om 06.00 uur gaf Kees aan niet meer te kunnen. Kees werd op mijn borst neergelegd en de verpleegkundige trok de beademing en sonde uit de neus van Kees. Kees was gelijk weg en is vredig heen gegaan zonder pijn. Hij is overleden op 13 december 2019 om 06.27 uur. Vanaf dat moment had ik rust, maar voelde ik ook een enorme leegte. Om 08.30 uur waren we thuis met onze zoon en om 12.00 uur zaten we om tafel met de begrafenisondernemer te praten over de crematie van Kees. Onwerkelijk, verdrietig en niet wetend hoe nu verder met het leven. Dat weekend en de maandag erna hebben we ontzettend veel lieve kaartjes en veel steun gehad van onze vrienden en familie, die we allen de mogelijkheid hebben gegeven om afscheid te nemen van onze zoon, Kees.
De tijd na het overlijden was zwaar. Het verdriet en gemis overheerste. Gelukkig hebben we een hond en moesten we er regelmatig uit. De natuur, de wandeling en de hond hebben ons enorm geholpen. We bleven praten en waren trots, heel trots op onze Kees. Mede door deze wandelingen kwamen we op het idee wat te wilden doen voor onze zoon. Toen kwam het idee om byKees* te starten. Een kleding merk met een verhaal. Van de opbrengst van deze kleding gaat een groot deel naar Strong Babies die onderzoek doet naar vroeggeboorte. Dit doen we samen met onze zwager en de zus van Birgit die helaas met 22 weken hun zoontje Naud zijn verloren. Wij zijn trots en ik weet zeker dat Kees ook trots is op ons kijkend naar zijn kledingmerk, byKees*. We hebben een zware periode van het verliezen van ons kindje, omgezet naar iets positiefs waarin we hopelijk wat kunnen betekenen binnen vroeggeboorte en babysterfte.
Kees zal altijd ons eerste kindje, zoontje zijn en wij zullen hem nooit vergeten. Kees heeft ons enorm veel liefde gegeven en ons laten zien dat Birgit en ik bij elkaar horen. We zullen altijd van onze zoon houden en we zullen zijn naam Kees en zijn karakter nog vele malen naar voren laten komen.
TIM
