Hana: “Ik was 35 weken zwanger, toen kreeg ik een gevaarlijk placentaloslating”

Stilte voor de storm

Op 24 november 2022 was ik ruim 35 weken zwanger en net een weekje met zwangerschapsverlof. Ik keek er ontzettend naar uit om even te ontsnappen aan de enorme drukte op het werk en te genieten van deze weken door gezellig te winkelen en lekker uit eten te gaan. Een paar dagen eerder hadden we nog een liggingsecho gehad en alles zag er goed uit. We hadden zelfs een opmerking gemaakt over de goede ligging en grootte van de placenta. Die donderdag had ik een rustig dagje gepland om alvast wat voorbereidingen te treffen voor baby Emma, zoals het wassen van de babykleding en het bestellen van de laatste babyspullen voor de ziekenhuistas die ik een week later zou inpakken. De meiden waren op school en de BSO, en mijn man was op kantoor aan het werk. Die middag kwam er nog een collega lunchen en daarna besloot ik even uit te rusten op bed.

Ik voelde de baby niet meer

Rond half 7 kwam iedereen weer thuis en genoten we gezellig van het avondeten. Na het opruimen gingen we met z’n allen op de bank televisie kijken. Om kwart voor 8 vond ik dat het tijd was om de kinderen in bad te doen. Op het moment dat ik opstond van de bank, voelde ik een vreemd “plopje” gevolgd door het verlies van een enorme hoeveelheid vocht. Eerst dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken, maar toen ik mijn broek uitdeed, zag ik dat er bloed uit gutste als een openstaande kraan in plaats van vruchtwater. Ik raakte meteen in paniek en besefte dat dit niet goed was, en rende huilend van de bank en het kleed om op de grond te liggen. Er was zoveel bloed en ik voelde de baby niet meer.

Mijn buik voelde leger en zachter aan op bepaalde plekken en had ook een vreemde gespannen vorm

We belden snel 112 en ik belde tegelijkertijd de verloskundige. Ondanks dat ik zo duidelijk mogelijk probeerde te vertellen wat er aan de hand was, bleef mijn verhaal onsamenhangend en herhaalde ik constant dat ik veel bloed had verloren en dat het niet stopte en dat ik dacht dat de baby dood was. Mijn verloskundige was op dat moment nog bezig met spreekuur, maar probeerde me gerust te stellen en verzekerde me dat een andere verloskundige snel ter plaatse zou zijn om te onderzoeken wat er aan de hand was. Ze drong er bij me op aan om te blijven liggen met mijn benen iets omhoog. De kinderen stonden huilend naast me en mijn man had ze uiteindelijk naar de gang gestuurd omdat er veel bloed lag. Hij belde de buurvrouw om de kinderen op te halen en af te leiden van de situatie. Ik belde vervolgens mijn schoonmoeder om haar te vertellen wat er was gebeurd en of ze zo snel mogelijk kon komen om op de kinderen te passen. Snikkend en in paniek legde ik uit dat het niet goed was en dat we de ambulance hadden gebeld.

Vanuit de alarmcentrale moest mijn man me wakker houden door met me te praten

Mijn man moest nogmaals bellen als de situatie veranderde. De andere verloskundige belde een halve minuut later terug en meldde dat ze al onderweg was en zo snel mogelijk bij me zou zijn. Voor mijn gevoel lag ik een eeuwigheid huilend in een enorme plas bloed die alleen maar groter werd, omdat het bloeden niet stopte. Minutenlang bleef ik tegen mijn man zeggen dat ik de baby niet meer voelde en dat ik er zeker van was dat de baby er niet meer was. Het wachten in onzekerheid leek een eeuwigheid te duren en ik voelde me intens verdrietig en machteloos omdat ik niet wist wat ik kon doen om de situatie te verbeteren. Ik kon mijn andere kinderen niet troosten en ik kon niets voor de baby in mijn buik doen. Mijn man was de hele tijd tegen me aan het praten en heeft nog een tweede keer gebeld naar de ambulance om aan te geven dat de situatie veranderd was: ik vond het moeilijk om bij bewustzijn te blijven.

Rond 20.05 uur klonken de sirenes van de ambulance

Nog steeds lag ik op de grond, mijn lichaam zwak, vermoeid en koud. De ambulanceverpleegkundige kwam snel naar me toe en stelde me enkele vragen, terwijl hij probeerde een infuus aan te leggen. Ook de verloskundige, die op dat moment spreekuur had, arriveerde en kwam snel met een doppler in haar hand naar me toe gerend. Ze controleerde direct of er nog een hartslag was. En jawel, er was nog een hartslag te horen! Emma leefde nog! Vanaf dat moment kreeg ik weer een sprankje hoop en voelde ik me iets rustiger.

Een placentae abruptio

De verloskundige zag de hoeveel bloed op de vloer en zei tegen de ambulanceverpleegkundige dat er nog een ambulance moest komen, omdat ze een vermoeden had dat het een placentae abruptio was, een (gedeeltelijke) loslating van de placenta en dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten. Ze had onderweg een parallele actie ingezet bij het WKZ in Utrecht, zodat er een team klaar zou staan op de OK om Emma gelijk te halen. De ambulanceverpleegkundige had dat vermoeden ook en had de tweede ambulance al opgeroepen en de brancard werd gebracht door zijn collega. Ik werd er vrij snel opgetild en in de ambulance geladen. Mijn andere verloskundige die onderweg was, was net aangekomen en ze ging direct mee de ambulance in. Mijn man ging voorin zitten om te navigeren, omdat de navigatie van de ambulance de weg in onze nieuwbouwwijk niet wist. De tweede ambulance kon het daardoor ook niet vinden, en ze besloten op een grote weg af te spreken.

We reden daarna met twee ambulances op hoge snelheid met sirenes richting het ziekenhuis

Onderweg werd er een tweede infuus geprikt door de ambulanceverpleegkundige. Ondertussen bleef hij (dezelfde) vragen stellen en was hij continu met mij aan het praten. De verloskundige hield tegelijkertijd de hartslag van de baby in de gaten en die klonk gelukkig nog goed. Ik vroeg aan de verloskundige en de ambulanceverpleegkundige wat nu de mogelijkheden waren, of ik een keizersnede kreeg en of er dan een kans is dat ik onder narcose moest. Narcose heb ik altijd heel eng gevonden, omdat je totaal niet weet wat er gaat gebeuren. Ik heb dan het idee dat ik geen controle meer heb. Ze waren heel eerlijk, en gaven aan dat het waarschijnlijk een keizersnede zou worden, maar dat het misschien wel mocht met een ruggenprik. Ze bereidden me voor op de drukte en hectiek die zou komen.

Toen we aankwamen in het ziekenhuis en de deuren van de ambulance opengingen, stonden er heel veel mensen klaar

Er werd van alles tegen me gezegd door het ziekenhuisteam en ze renden allemaal met me naar de OK. Op de OK werden er gelijk allemaal stickers op me geplakt en werden er controles gedaan bij mij. De ene gynaecoloog keek of ik ontsluiting had en de andere gynaecoloog maakte een echo van de baby. Er werd vrijwel meteen door de gynaecoloog geroepen dat het niet goed ging met de baby en dat ze haar gingen halen middels een keizersnee. Ik vroeg nog of ik een ruggenprik kon krijgen. De gynaecoloog zei: ‘Nee, ze moet er nu uit, dus je moet onder narcose’. Ik kon alleen maar toestemmen natuurlijk. De anesthesist stond al klaar en ze zei dat ze goed voor me ging zorgen en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik kreeg een maskertje op voor zuurstof en op het moment dat ik wilde zeggen dat het maskertje niet zo heel fijn zat, was ik al weg.

Mijn man moest even tijdens de intubatie naar een andere kamer

Hij zou teruggeroepen worden als ze zouden beginnen. Echter begonnen ze tijdens de intubatie direct met de incisie (om 20.49) en in dezelfde minuut was baby Emma geboren. Ze hebben echt zo snel ze konden Emma eruit gehaald, het duurde nog geen minuut! Emma kwam wat paarsig en slap ter wereld en had even hulp nodig met opstarten. Ze werd gelijk door de kinderartsen gecontroleerd, maar na een paar minuten met wat hulp had ze een goede apgarscore. Er werd geconcludeerd dat ze geen zuurstoftekort heeft gehad door de gedeeltelijke loslating van de placenta. Mijn man werd erbij geroepen en mocht Emma gelijk vasthouden. 

Een paar uur later werd ik best verward wakker in de uitslaapkamer

Ik dacht dat ik met mijn twee andere dochters in een zonnig parkje aan het spelen was. Dus toen ik om mij heen keek, wist ik even niet zo goed waar ik was en wat er gebeurd was. De verpleegkundige stond al een tijd naast me toen ik wakker werd en feliciteerde me met de geboorte van Emma. Blijkbaar was de gynaecoloog er ook om me te feliciteren en te vertellen wat er was gebeurd. Van dat gesprek kan ik me niets meer herinneren. De verpleegkundigen hadden me toen naar Emma gereden en het duurde even voordat ik besefte dat ik niet meer zwanger was en Emma naast me lag in de couveuse. Rationeel wist ik dat ik blij kon zijn en dat alles goed is afgelopen, maar ik besefte niet helemaal dat ze daar lag. Gezond en levend. De verpleegkundige zag dat ik erg in de war was en vroeg of ik Emma wilde vasthouden. Ze was wakker en werd op mijn borst gelegd. Wat was ze klein! Ze woog maar iets van 2700 gram, maar wat keek ze al wijs. Zelfs toen ik haar zo vasthield en naar haar keek, geloofde ik nog steeds niet helemaal dat ze er echt was.

Pas na een paar uur herinnerde ik me alles weer van voor de keizersnede

De gynaecoloog kwam nog een keer langs om alles nogmaals rustig te vertellen. Hij legde geduldig uit wat er precies was gebeurd en waarom hij had besloten Emma direct te halen. Hij was heel erg blij dat het zo goed afgelopen was en vertelde meerdere keren hoeveel geluk we hebben gehad en dat we echt geen minuut later moesten zijn. Haar hartslag was al aan het dalen en was al aan de lage kant toen ze de echo maakten. En ondanks dat ze met 35 weken is geboren, had hij er alle vertrouwen in dat het goed zou komen.

Later hoorde ik dat mijn verloskundige nog even gewacht had in het ziekenhuis, maar uiteindelijk besloot om naar ons huis te gaan om al het bloed op te ruimen samen met mijn schoonvader

Het was een waar bloedbad vertelden ze en ze wilden niet dat de kinderen de volgende ochtend konden zien wat er was gebeurd. Hier ben ik ze nog altijd erg dankbaar voor. De gynaecoloog had ze direct na de keizersnede gebeld om te vertellen dat alles goed was gegaan. Hij was erg blij en complimenteerde ze op hun goede handelen, de goede samenwerking en de goede communicatie. Een placentaloslating is erg zeldzaam, en het inzetten van een parallelle actie gebeurt daarom ook niet vaak. Voor hen was dit de eerste keer in 16 jaar dat ze verloskundige zijn. Mijn verloskundigen zeiden dat ze een placenta abruptio alleen maar in een casus hadden gezien tijdens de studie verloskunde. Mede dankzij hun adequate en snelle handelen, het herhaaldelijk bellen naar het ziekenhuis om de ernst van de situatie door te geven en dat ze zo snel als mogelijk was naar me toe kwamen voor steun en hulp, heeft Emma het gered. Dit was het perfecte voorbeeld van een goede samenwerking. We beseffen ons nog dagelijks hoeveel geluk we hebben gehad dat we door zo’n goed OK-team werden opgevangen en dat er door de juiste mensen de juiste beslissingen werden gemaakt.

Bij de nacontrole 3 weken later vertelde de gynaecoloog dat hij en het team achteraf echt een ‘high five’ moment hadden

Hij vertelde dat zulke gevallen vaak slecht afliepen, maar deze goede afloop herinnert hem er goed aan waarom hij arts is geworden. Tijdens de operatie zag hij inderdaad dat het ging om een gedeeltelijke placentaloslating en dit is later ook door de patholoog bevestigd. Uiteindelijk ben ik thuis ongeveer 1 liter bloed verloren. Gelukkig verminderde het bloedverlies toen ik ging liggen. In totaal heb ik iets van 1.5L bloed verloren, dus dat viel gezien de situatie erg mee. Er zat maar een uur tussen het moment dat thuis de placenta losliet en dat Emma werd gehaald in het ziekenhuis. We hebben beiden nog ruim een week in het ziekenhuis gelegen en mochten daarna samen naar huis.

De momenten waarbij ik dacht dat het te laat was voor Emma, het vele bloedverlies, het gevoel van wanhoop en machteloosheid zal ik nooit vergeten

Het feit dat ik niet bewust bij de geboorte was van Emma vind ik soms nog moeilijk. Ook heb ik nu na 4 maanden nog steeds last van mijn keizersnede en gaat mijn herstel niet zo snel als ik had gehoopt. Maar ondanks dit alles, besef ik echt dat ik zoveel geluk heb gehad en ben ik uiterst dankbaar dat dankzij de goede zorgen van de verloskundigen, de ambulanceverpleegkundigen, het OK-team met de gynaecologen, anesthesisten, kinderartsen en de verpleegkundigen, wij samen een gezin mogen zijn met een gezonde baby Emma!

HANA