Wat kon ik mij druk maken over vriendinnen die graag een babyshower wilden organiseren voor mij. Met alle plezier ging ik naar de babyshowers van vriendinnen, maar zelf had ik er geen behoefte aan. Na een gesprek met twee goede vriendinnen snapten ze mij en werd de datum geannuleerd. Belachelijk achteraf om je daar druk over te maken. Ik weet wel beter inmiddels. Maar goed ook dat annuleren, ik beviel namelijk 10 weken te vroeg.
Ik had tot die drie dagen voor de bevalling een prima zwangerschap. Oke, ik had wat harde buiken en bekkenklachten. “Maar ach, dit hoort er toch een beetje bij”, dacht ik. Achteraf heb ik veel schuldgevoel gekend. Iets wat veel moeders van premature kinderen zullen herkennen. “Heb ik het wel goed gedaan? Heb ik te hard gewerkt?” Allemaal onzin; er is nooit een oorzaak gevonden. Domme pech volgens de arts.
Drie dagen voor de geboorte
Ik had een rustige werkdag. Ik werkte als ambulant hulpverlener en had twee afspraken verzet. Onder het motto ‘Niet helemaal fit’ (bekkenpijn en wat harde buiken af en toe) en ‘even rustig aan voor mij en vooral voor de baby’ nam ik mij voor de volgende dag vrij te nemen. De bekkenfysio masseerde mijn rug nog even en gaf mij oefeningen voor die week mee. ‘s Avonds in bed dacht ik nog: “Die rugpijn zal wel door mijn bekkenklachten komen”. Ik probeerde wat te slapen.
Na een rusteloze nacht stond ik vroeg op om te douchen. Dat hielp. Mijn vriend ging om 6:00 u gerustgesteld naar zijn werk. Om 7:00 u was daar opeens grote paniek bij mij. Bloed! Niet veel, maar genoeg om direct de verloskundige te bellen. Om 7:30 u stond zij met haar stagiaire voor de deur. “Leuk huis heb je”, “Ja dankjewel” en “Even checken dan maar of alles oké is?” “Heb je je kraampakket al? Kunnen we dat matje gebruiken?”, vroeg ze. “Eum… Nee, dat staat op mijn to do list”, antwoordde ik. “Sorry. Ik ben pas 30 weken zwanger”. Na een kort inwendig onderzoek zei de stagiaire iets in verloskundige taal wat ik niet direct begreep. Al snel hierna valt het kwartje. 4 Centimeter ontsluiting. “Niet schrikken nu”, zei ze. “Ik ga nu een ambulance bellen. Het is druk op de weg en ik weet niet hoelang het nog duurt voordat je gaat bevallen.” Mede door haar snelle reactie op mijn telefoontje en adequate handelen daarna, is mijn verhaal zo gelopen. Ik ben haar nog steeds dankbaar. In de ambulance met grote spoed langs de file naar het streekziekenhuis. Twee infusen met weeënremmers en magnesium, een spuit met longrijping in mijn been en nog maar eens een inwendige verkenning en gelukkig een kloppend hartje op de echo.
Mijn moeder was inmiddels ook gearriveerd net zoals de verloskundigen van de praktijk. Zij stonden namelijk wél in de file. De weeën zakten wat. Ze belden met twee NICU’s en dan blijkt de dichtstbijzijnde NICU plek te hebben op 50 kilometer afstand. Gelukkig maar. Anders was het 200 kilometer verderop geworden in Limburg. Vervolgens met loeiende sirenes, met moeder voorin de ambulance, richting ziekenhuis nummer twee. Manlief had inmiddels de auto omgedraaid en was ook onderweg naar dat ziekenhuis.
Daar aangekomen rond 10:00 u werden we direct doorverwezen naar de verloskamer. Onze zoon lag in een onvolledige stuit, dus kwam de arts al gauw met ons bespreken wat het scenario ging worden: Een keizersnede. Het meest veilig voor de baby. Boeken met plaatjes van operaties van keizersnedes en baby’s die er nog niet uitzagen als lekkere mollige baby’s maar klein, dun en soms nog bijna doorzichtig werden voor onze neus gelegd. Het advies was om ze toch maar even goed door te bladeren. Het geschatte gewicht van onze ongeboren zoon was op dat moment 1340 gram. 1340 Gram? Je kunt je niet bedenken hoe weinig het is totdat je het in je armen hebt. Tot het zover zou zijn, bleef ik aan het infuus en zou de eerste mijlpaal 48 u later zijn. Dan zou de longrijping zijn werk hebben gedaan. Hierna gingen de weeën remmers uit en moest de natuur beslissen of het door ging zetten.
De geboorte
De infuuspaal was mijn beste vriend die twee dagen, naast mijn vriend uiteraard. Hij week geen moment van mijn zijde. Tussentijds merkte ik dat de weeën niet geheel weg waren en mijn gevoel was dat ik ook niet lang meer zwanger zou zijn. Mijn vriendinnen kwamen nog langs in het ziekenhuis, gelukkig! Eén van hen was op dat moment net zwanger en zo konden we toch nog een buikfoto samen maken. Naar de kleine kleertjes in maat 44 die ik cadeau kreeg kon ik lastig naar kijken. Het was zo surrealistisch. Twee dagen eerder was ik nog gewoon aan het werk en stond de 30 weken echo op de planning. Iets waar ik ontzettend naar uitkeek. Nu lag ik in het ziekenhuis te wachten op mijn premature zoon.
Het werd weer een dag later. Om 9:30 u ging het infuus uit. En daar kwam het weer. Ik herkende de rugweeën direct. Na een uurtje of drie werd het zo onaangenaam. De weeën werden lastiger weg te puffen. Ik vroeg mijn vriend om op de rode knop te drukken. Er werd weer gekeken en toen was daar opeens totale chaos. “8 Centimeter”, zei de gynaecoloog. “Ik wil haar over 5 minuten op de OK.” En weg was hij. Ik had geen tijd om na te denken en de verpleegkundigen ook niet. OK-hemd aan en alle andere voorbereidingen werden in no time gedaan. Daarna sjeesden we over de gang. Vriend in OK-pak en om 12:45 u zakte de ruggenprik. Een verpleegkundige stond met mijn telefoon in de aanslag om foto’s te maken. De incisie werd gezet en ik dacht nog iets te voelen. Ik had een klein roesje, omdat er nog maar weinig tijd was. Gelukkig kreeg ik het allemaal nog redelijk mee.
Om13:05 u, 20 minuten na de ruggenprik werd daar onze prachtige zoon Sam geboren met één been in de lucht. “Ademt hij? Is hij doorzichtig? Is hij blauw?”. Van alles ging er op dat moment door mijn hoofd. Sam liet een klein huiltje horen. Direct nadat de arts hem liet zien aan mij, ging Sam mee naar de kamer er naast. Hij kreeg wat hulp bij het ademhalen en er werd direct een infuus geprikt. 1620 Gram schoon aan de haak en een goede APGAR-score. Inclusief infuus met voeding en met CPAP ademondersteuning ging hij naar de NICU en trotse papa ging mee. Ik bleef achter. Gedesillusioneerd dat mijn zwangerschap nu dan opeens was geëindigd en tegelijkertijd opgelucht en trots.
Het zou nog een lange rit worden maar dit was achter de rug.
ELINE
