Ik ben zwanger geraakt op mijn negentiende en dat kwam als een grote shock aan bij mij en mijn vriend. Hoe gaan we dit nou doen? We kenden elkaar amper. Mijn vriend Rick en ik waren nog maar vier maanden samen. We leerden elkaar notabene nog kennen.
Toen we besloten hadden om de baby te houden kon de weg naar het ouderschap beginnen. Het verliep echter niet vlekkeloos. Het kwam immers als een totale verrassing voor ons beiden. We wisten niet eens wat het hele “ouderschap” inhield. Ik heb vaak genoeg op kinderen gepast, maar na een paar uur oppassen ging ik weer alleen naar huis. Niet wetende wat er daarna ook nog voor zorg bij kwam kijken. Ik had voor mijn zwangerschap al veel gepland voor mijn toekomst. Ik wilde na mijn opleiding schoonheidsspecialiste verhuizen naar het Zuiden. Ik wilde bij Rick gaan wonen en daar verder gaan studeren. Het liefste HBO recht. Het was mijn droom om advocaat te worden. Het liep anders. Ik heb echter nog steeds geen moment spijt van de beslissing die we toen gemaakt hebben.
Mijn moeder zat met haar handen in het haar. Zij kende mij natuurlijk als de beste. Zij kende mij als de Noah die vaak niet naar school ging om vervolgens langer in bed te blijven. Zij kende mij als de Noah die wist wat ze wilde, maar alles deed op haar eigen tempo. Ik vergat veel afspraken en deed alles op mijn gemak. Bij elke examenuitslag of uitslag van belangrijke toetsen, zat ik vaak op het puntje van mijn stoel met veel zenuwen te wachten of ik het gehaald had. Ik was nooit een persoon die voor een acht ging. Ik was zo’n iemand die voor de 5.5 ging, want dat was officieel voldoende. Het was het randje en dat maakte het ook spannend. Naast mijn school was mijn kledingkast ook chaotisch. Ik vond het heerlijk als mijn kledingkast was opgeruimd, maar als ik iets niet kon vinden, trok ik alles uit mijn kast en legde ik alles op de grond en liet het daar totdat ik de tijd en zin had om het weer op te ruimen. Dat kon zo een paar maanden duren… Voor vele mensen was dit de Noah die ze kenden.
Een baby brengt veel verantwoordelijkheid en regelmaat met zich mee. Ik wist wel wat het was, maar ik had het bijna niet in mijn leven. Niet heel gek op je negentiende. Tijdens mijn zwangerschap was er nog niet veel veranderd, maar toen ons zoontje eenmaal geboren was veranderde dat wél. Het moedergevoel in mij was sterk genoeg om bepaalde dingen te laten vallen en te veranderen. Ik pak nu vaak iets te veel in dan te weinig. Zo ben ik alvast voorbereid op alles. Het geeft me meer rust dat ik me soms zo verantwoordelijk of soort “volwassen” moet opstellen. Ik kan zo mijn dingen rustig aan doen, zonder na te denken over wat ik vergeten ben of niet gehaald heb. En als ik nu terug moet komen op het feit dat alles anders is gelopen dan de toekomst die ik voor ogen had, ben ik blij met het pad die ik ben gaan volgen samen met mijn vriend. Ik pluk de dag, geniet van elk moment en ik zie wel wat de toekomst mij brengt. Ik ben blij met mijn leven nu als gezin. Ja, ook met de tegenslagen.
NOAH
