Het leek te mooi om waar te zijn: ik werd zwanger van onze eerste ICSI poging

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}

Nelina schrijft over haar fertiliteitstraject. Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Ik moest minstens 10 kilo afvallen voordat wij aan IVF mochten beginnen

Deel 2: Nelina had haar eerste IVF punctie: “19 eicellen, 10 bevruchtingen maar slechts 1 embryo over”

Een teleurstelling maar we hadden hoop

Maar één embryo, hoe groot kon onze kans zijn? De terugplaatsing werd gedaan, het was heel gek. Je ziet dat jouw potentieel kindje wordt ingebracht bij je en dat is heel bijzonder. Tegelijkertijd stonden we zo weer buiten. En toen kwam ook de schok dat we er maar één hadden. Mocht dit niet lukken, dan moest ik weer medicatie gaan injecteren en weer die punctie ondergaan. We zijn naar Scheveningen gereden en hebben over het strand gewandeld, gepraat en gehuild. Onze teleurstelling mocht er zijn. Toch dachten we nog aan ons gouden ei. Dat was onze hoop.

De wachtdagen waren vreselijk

De negen dagen daarop waren vreselijk. De zwangerschapstest die uiteindelijk aan zou geven of het traject gelukt was hing boven ons hoofd. En er hing letterlijk heel veel van af. Na al die tijd mochten we eindelijk het traject starten, we ondergingen het. Mocht het nu onze tijd zijn? Maar als we realistisch keken was het ook te mooi om waar te zijn als dit nu al zou lukken. Daarnaast gebruikte ik nog steeds medicatie voor het traject en ik werd hier behoorlijk hormonaal van. De stemmingswisselingen waren erg aanwezig. Ik huilde voornamelijk veel. Wat een ontzettende spanning.

De test gaf zo waar zwanger aan

De dag van de test gingen we vroeg op. Wat was dit spannend. Ik deed een test waarop je het aantal weken kan zien. Deze zijn toch het duidelijkst. Na het afnemen van de test was het wachten. Deze vijf minuten waren zo lang. We gingen op den duur allebei trillen. Het moment was daar, wat zou het zijn? Er stond gewoon zwanger 1-2 weken. Het was gelukt! Ik was zwanger. Ja echt? Ons gouden ei was echt het enige wat nodig was. We vielen elkaar in de armen en huilden van geluk. Was het nu onze tijd? Het voelde zo gek, maar ik voelde me gelijk al zo verbonden met ons kindje.

We maakten al snel bekend dat ik zwanger was

Doordat we heel erg open waren over ons traject (naar onze naasten, maar ook op social media), kregen we vaak de vraag of het nou was gelukt. Hierdoor maakten we al vroeg bekend dat het zo mocht zijn. Bovendien hadden we de instelling: mocht het nu alsnog fout gaan, dan zouden we dit ook willen delen. Niet omdat we onszelf zo interessant vinden. Maar omdat we hebben gemerkt in het traject dat er zoveel mensen zijn die ons steunden. Mensen die je niet eens zo goed kent stuurden de meest bemoedigende berichten. Als ik de berichtjes nu teruglees, word ik nog emotioneel. Door de warme, lieve en steunende berichten. Ook waren het er echt heel veel. Dit ontplofte natuurlijk nog meer toen we bekend maakten dat we zwanger waren. Iedereen was blij.

Ik kreeg helaas allerlei klachten

Tijdens de zwangerschap kon ik niet echt genieten. Voelde me niet op mijn best. Ik heb me hierom ook vaak schuldig gevoeld. Nu was ik eindelijk zwanger. Ik was heel blij en dankbaar dat ik zwanger was, maar ik voelde me zo beperkt. Ik kreeg bekkenklachten, was zo moe (letterlijk op werk een keer in slaap gevallen). Gelukkig ging dit in fases en voelde ik me vaak genoeg ook wel goed. Ik was allang blij dat ik niet aan het overgeven was, want dit vind ik vreselijk.

De zwangerschap verliep goed

Alle echo’s waren genieten, ons kindje in mijn buik. We waren verliefd. Gelukkig ging alles goed met de kleine, en halverwege kwamen we erachter dat het een meisje werd. Dit had ik altijd al gevoeld, en ik voelde me nog meer verbonden met onze meid. Met 38 weken is onze dochter Eliana geboren. Het is echt het mooiste meisje ter wereld. We moesten nog een week in het ziekenhuis blijven. Ik en Eliana hadden allebei een infectie, hierdoor kreeg Eliana nog antibiotica via het infuus. Maar daarna was het genieten geblazen.

Het moederschap is zo mooi

Het moederschap is nog mooier dan ik me had kunnen voorstellen. Ik geniet van het moeder zijn en van onze dochter. Eliana is nu 1.5 jaar oud en het is echt een miniversie van mij. Ik herken veel van mezelf in haar en af en toe is zij een spiegel voor mij. We zouden graag nog een tweede keer voor een kindje gaan. Dit zal dus ook via het ziekenhuis gaan. Maar ik ga het gerust weer aan. Al is het nu wel heel anders voor mij. De angst om nooit moeder te worden is weg, want dat ben ik nu. We hopen dat het ons gegeven is.

NELINA